[Paulson] พอลสัน : รักให้จำ นิยาย บท 15

C h a p t e r 15

"พ่อ!! ทำไมต้องยอมด้วย หนูโดนทำร้ายร่างกายนะคะ นิวเองก็โดนเหมือนกัน!! "

ชายหนุ่มวัย 40 นั่งกุมขมับอยู่ที่โซฟาขนาดใหญ่ด้วยความกลัดกลุ้ม เมื่อวานเขาไปหาลูกสาวที่สถานีตำรวจเพราะมีเรื่องทะเลาะวิวาท แต่ใครจะไปคาดคิด ว่าจะได้เจอกับคุณพอลสัน นักลงทุนรายใหญ่ที่เขาพยายามหาทางติดต่อตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่สุดท้ายกลับไม่เคยได้เข้าใกล้หรือพูดคุยกันเลยสักครั้ง

พอมาเจอก็คิดว่าจะมีโอกาส สรุปกลายเป็นว่า ลูกสาวตัวดีดันไปมีปัญหากับคนของคุณพอลสันเสียได้

"พ่อ!! หนูพูดกับพ่ออยู่นะ"

"หยุดแหกปากเสียที!! "

"พ่อ!! "

"แกไปมีเรื่องกับคนของคุณพอลสันได้ยังไง"

"คุณพอลสัน...นักธุรกิจที่พ่อพยายามติดต่ออยู่นะเหรอคะ"

"อืม"

"หนูมีเรื่องกับยัยเรียว ไม่ใช่คุณพอลสันสักหน่อย"

"แต่นั่น ผู้ชายที่อยู่ในสถานีตำรวจ คือทนายความส่วนตัวของบริษัท Red Blood เขามาเป็นทนายความให้ผู้หญิงที่แกมีเรื่องด้วย"

"อะไรนะ!! เป็นไปไม่ได้ ยัยเรียวจะรู้จักกับคุณพอลสันได้ยังไง ไม่มีทาง" หน้าอย่างยัยเรียว ไม่มีทางรู้จักกับคนระดับนั้นได้หรอก

"อืม ใช่ ไม่มีทาง" ตระกูลภัทรนิธิโภคินรวยอยู่แล้ว มีโรงแรมทั่วประเทศ เงินหมุนเวียนเข้าออกเป็นว่าเล่น จะไปสนิทสนมกับคุณพอลสันได้ยังไง อีกอย่าง คุณพอลสันอยู่ระดับไหนก็รู้กันอยู่ จะเข้าหาก็ไม่ใช่ง่ายๆ ยกเว้นเสียแต่ว่า…

________________________

"ขอบคุณมากนะคะที่คุณอยากจะลงทุนกับโรงแรมของฉัน แต่..."

"ไม่ต้องกดดันไปครับ ผมรอได้"

“…” เธอมีความรู้สึกไม่สบายใจ ที่อยู่ๆ ก็มีใครก็ไม่รู้ มาขอลงทุนให้กับโรงแรม มันแปลกๆ เกินไป

"นี่คือนามบัตรผม สามารถติดต่อผมโดยตรงได้เลย"

"ขอถามหน่อยนะคะ ทำไมคุณถึงอยากจะมาลงทุนให้โรงแรมอีเจ้นเหรอคะ"

"โรงแรมคุณต้องการเงินไม่ใช่เหรอครับ" ใช่ เขาทำการบ้านมาดี รู้ว่าโรงแรมของเธออยู่ในขั้นวิกฤติ แต่คนปกติที่ไหนจะมายื่นเงินให้ฟรีๆ กัน มันไม่ง่ายไปหรือไง

"ฉันคิดว่า...คุณคงไม่ได้จะให้เงินฟรีๆ ใช่ไหมคะ" เขามองเธอก่อนจะยิ้มเล็กน้อย

"ครับ ถูกต้อง นอกจากเงินกำไรที่ได้แล้วผมยังมีเงื่อนไขอีกข้อ"

"งั้น ช่วยบอกเงื่อนไขของคุณมาก่อนได้ไหมคะ"

"ไว้คุณตอบตกลง แล้วผมจะบอกนะครับ"

“…” คิดไว้แล้วเชียว คงไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ ต้องแลกกับบางสิ่งบางอย่างเหมือนกับอีตาบ้านั้นไม่มีผิด

____________________________

"พ่อคิดยังไงคะ" เรียวเล่าเรื่องราวที่ไปพบเจอผู้ชายคนหนึ่งมาให้ริวฟัง

"แล้วเขาชื่ออะไร"

"เรียวลืมถามไปเลยค่ะ แต่เขาให้นามบัตรมา" เรียววิ่งกลับไปที่ห้องนอนเพื่อค้นหานามบัตรในกระเป๋าถือ กระเป๋าสตางค์ และกระเป๋าเสื้อสูท

แต่...หายังไงก็หาไม่เจอ เธอเอานามบัตรไปทิ้งไว้ที่ไหนกันนะ

เรียวเดินกลับมาห้องทำงานของริวด้วยสีหน้าหงอยๆ พลางส่งรอยยิ้มฝืนๆ

"สงสัยเรียวลืมไว้ที่ร้านกาแฟค่ะ"

"งั้นถ้าเขาอยากจะลงทุนด้วย เดี๋ยวก็คงจะติดต่อมาอีกทีล่ะมั้ง"

"พ่อคะ ถ้าเรียวตอบรับเขา แล้วคุณพอลสัน..."

"มีผู้ร่วมด้วยสองบริษัทดีมากเลยนะ"

"เรียวก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะ แต่ใครจะมาลงทุนด้วยง่ายๆ ล่ะคะ เขาอาจจะมีเงื่อนไขเหมือนคุณพอลสันก็ได้"

"ก็ไว้ค่อยถามเขาก็ได้นี่นา เอ่อ...วันอาทิตย์หนูไปออกงานกับพ่อนะ"

"งานอะไรคะ"

"กาล่าดินเนอร์ของคุณชายหนึ่ง"

“…” เรียวไม่ค่อยชอบออกงานสักเท่าไหร่เพราะมีแต่ผู้ใหญ่ที่เธอไม่รู้จัก รวมถึงผู้ชายในงานที่ชอบมองส่งสายตากะลิ้มกะเหลี่ยมาให้เธอตลอดเวลา มันดูน่าอึดอัด

“ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย”

"พ่อก็รู้ ว่าเรียวไม่ชอบออกงาน"

"โอเค" ริวพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะ... "พ่อไปกับจัสมินก็ได้"

เธอเลิกคิ้วข้างหนึ่งด้วยความสงสัย

"จัสมินอยู่ที่ไหนคะ"

"มีถ่ายงานต่างจังหวัด พ่อโทรหาเมื่อวาน น้องบอกว่าจะไปเจอที่งานกาล่าดินเนอร์เลย"

อ๋อ จัสมินจะไปงานกาล่าดินเนอร์ถึงได้มาขโมยกระเป๋าเธอไปใช้นี่เอง ได้!! จัสมิน!! เธอจะตามไปกระชากกระเป๋ากลับคืนมาเอง

"ได้ค่ะ!! เรียวจะไป"

พอลสันนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานให้ห้อง VIP ของโรงแรม Red Blood ในมือถือปากกา กำลังเซ็นเอกสารบางอย่างอยู่

"นายครับ"

"อืม"

"จัดการเรียบร้อยแล้วครับ ผู้หญิงคนนั้นคือลูกสาวของคุณพรชัยเป็นเจ้าของร้านอาหารอิตาลีห้าดาว ลงหนังสือต่างประเทศหลายฉบับ มีชื่อเสียงมากระดับหนึ่งครับ แต่ข่าวในวงในบอกว่า ปัจจุบันร้านอาหารกำลังถูกฟ้องเพราะใช้วัตถุดิบไม่มีคุณภาพ ตำรวจตรวจสอบแล้วพบว่าเป็นความจริงครับ แต่เพราะคุณพรชัยรู้จักกับส.ส.ท่านหนึ่งจึงได้ปิดข่าวไว้ครับ"

"อืม"

"เขาเคยติดต่อนายมาหลายครั้งผ่านทางเควิน แต่ก็โดนปฏิเสธทุกครั้ง"

"ก็ทำต่อไป"

"ครับ ส่วนผู้ชายคนนั้น เคยเป็นแฟนเก่าคุณอิงกาญจน์ครับ คบกันได้ปีกว่าต่อมาก็เลิกกัน ส่วนสาเหตุเป็นเพราะสองคนนั้นแอบกินกันลับหลังคุณอิงกาญจน์ครับ" พอลสันเงยหน้าขึ้นมามองเชนด้วยดวงตาเย็นชา พลางครุ่นคิด

ผู้ชายหน้าตาก็ไม่ได้หล่อเหลาอะไร ไม่รู้ชอบอะไรตรงไหนสู้เขาไม่ได้สักอย่าง ส่วนเรื่องตบตี คงเป็นเพราะเรื่องพวกนี้ล่ะมั้ง หรือว่า เธอจะยังรู้สึกดีกับผู้ชายคนนั้นอยู่…

"อย่าให้สองคนนั้นมายุ่งวุ่นวายกับเธออีก" ก็อย่าหวังว่าจะได้เจอกันอีกเลย

"ครับ"

"แล้ว...วันนี้ เธอทำงานเป็นไงบ้าง"

"ตรวจงานได้ครบทุกแผนกครับ มีความตั้งใจในการทำงานมากครับ" พอลสันพยักหน้าอย่างพอใจ

แกร๊ก

"นายครับ…" ชายชุดสูทสีดำเดินเข้ามาในห้องทำงานพลางก้มหัวอย่างนอบน้อม "มีผู้หญิงคนหนึ่งต้องการพบนายครับ"

"ใคร"