[Paulson] พอลสัน : รักให้จำ นิยาย บท 17

C h a p t e r 17

ขณะที่พอลสันกำลังสนใจแต่จะตามหาเธออยู่นั้น ในที่สุดก็เจอเสียที เขามองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังเดินตรงมาหาด้วยใบหน้านิ่งเฉย

จัสมินเห็นที่พึ่งสุดท้ายเดินเข้ามาก็รีบหลบเข้าข้างหลังเรียวอย่างรวดเร็ว

เรียวมองเห็นเพียงเสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำมันของอาหาร และยังมีคราบบนแก้มข้างขวาที่ถูกน้ำมันกระเด็นใส่ เธอเหลือบสายตาขึ้นไปมองเขาก็สัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นที่แผ่ออกมา จึงรีบยกมือขึ้นไปเช็ดรอยกระเด็นบนแก้มเขาทันที

ถึงเรียวจะรู้สึกไม่พอใจกับพฤติกรรมของจัสมิน แต่ยังไงเธอก็เป็นคนในครอบครัว เป็นน้องสาวของเธอ ถ้าคุณพอลสันทำอะไรลงไป บางทีเรื่องทุกอย่างอาจจะเลวร้ายไปมากกว่านี้ก็ได้

พอลสันยืนนิ่ง ปล่อยให้มือบางเช็ดคราบบนแก้มของเขาอย่างอ่อนโยน วันนี้เธอแต่งชุดราตรีสีขาวเกาะอก เห็นไหล่มนขาวเนียน หน้าอกที่เข้ารูป ทำให้เขาอยากจะเอาผ้านวมผืนใหญ่มาคลุมห่อร่างเธอไว้แล้วแบกกลับห้อง ไม่ต้องการให้ใครเห็นเธอในชุดเปิดเปลือยแบบนี้เลย

แล้วยัง...แล้วยังมีสัมผัสอ่อนโยนรวมถึงสายตาห่วงใยที่กำลังมองเขาอยู่ ทำให้หัวใจที่นิ่งเฉยมานานเริ่มเต้นเร็วขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ตั้งแต่เด็กจนโต เขาไม่เคยได้รับความช่วยเหลือจากใคร ไม่เคยได้รับความห่วงใยจากใคร นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกได้ว่ามันก็ดีเหมือนกันที่ได้รู้สึกแบบนี้จากเธอ

ชักไปกันใหญ่แล้ว...เขาจะหวั่นไหวอะไรง่ายขนาดนั้น!!

เรียวเริ่มมีอาการเกร็ง ใบหน้าเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ มือมีอาการสั่นเล็กน้อย เพราะสายตาของเขามันเปล่งประกายจนเธอทำตัวไม่ถูก มองมาเหมือนเธอกำลังแก้ผ้าต่อหน้าเขาอย่างนั้นแหละ

หมับ!!

เขาจับข้อมือของเธอและดึงเข้าหาตัว มืออีกข้างรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิด จนหญิงสาวไม่ทันได้ตั้งตัว ยืนตัวแข็งไม่ได้ต่อต้านอะไร

"คุณรู้ตัวไหม...ว่าวันนี้คุณสวยมาก" น้ำเสียงแหบพร่าปนเซ็กซี่ของเขาทำเอาเธอไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว

จัสมินที่อยู่ข้างหลังได้ยินทุกประโยค ก็ได้แต่ยืนมองนิ่งด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"คุณ..." เรียวคืนสติได้ ก็ดันหน้าอกเขาออก แต่ก็สู้แรงเขาไม่ไหวอยู่ดี "ปล่อยค่ะ" เรียวพูดเสียงเรียบ “มีคนอยู่ ไม่เห็นหรือไง” เธอพูดเสียงอ่อน พยักพเยิดไปทางอื่นเพื่อให้เขามองให้เห็นบุคคลรอบข้างที่ยังยืนมองเราอยู่

“…” แต่พอลสันกลับไม่ได้สนใจ ยังคงยืนนิ่ง ไม่ยอมปล่อยเธอ แถมยังจ้องมองเธอด้วยแววตาเปิดเผยถึงความหื่นกระหาย

"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่าค่ะ เลอะไปหมดแล้ว" เธอส่งยิ้มหวานให้เขาก่อนจะพยายามพูดโน้มน้าว

พอลสันเหลือบสายตาขึ้น จ้องมองไปยังจัสมิน ที่ยืนตัวสั่นอยู่ด้านหลังของเรียว ผู้หญิงที่น่ารำคาญคนนั้นทำชุดสูทของเขาเลอะ แล้วยังมีหน้าเสียงดังใส่คนอื่นอีก

เรียวเห็นเขาจ้องมองจัสมินอย่างเอาเป็นเอาตายก็รีบประคองใบหน้าของเขาให้หันมองเธออย่างรวดเร็วเพราะเธอกลัวว่าเขาจะโกรธจนจะเอาเรื่องจัสมินขึ้นมา...

ถ้าเป็นแบบนั้น คงไม่ดีแน่

“…” พอลสัน กะพริบตามองเธอด้วยแววตาว่างเปล่า การกระทำของเธอมันยิ่งทำให้ชายหนุ่มหัวใจเต้นเร็วกว่าเดิม หวั่นไหวขึ้นมากกว่าเดิม

เรียวสังเกตเห็นสายตาของเขาดูท่าจะเหม่อลอยนิดหน่อย เหมือนคนกำลังขาดสมาธิไปชั่วครู่…งั้น…

"คุณพอลสันคะ ไปเปลี่ยนชุดกันค่ะ เดี๋ยวฉันพาไป" เธอดันแขนที่รั้งเอวไว้ออกก่อนจะเปลี่ยนมาจับมือหนาและลากออกไปจากตรงนั้นก่อนที่เขาจะมีสติ

พอลสันให้เชนไปเอาชุดสูทสำรองในรถ มาให้เขาเปลี่ยนที่ห้องวีไอพีชั้นบน ซึ่งเรียวก็นั่งรออยู่ที่โซฟาพลางมองดูเวลาด้วยความเคร่งเครียด

เธอไม่นึกว่าตัวเองจะออกมานานขนาดนี้ ถ้าพ่อเป็นห่วงจะแย่เอา แล้วที่สำคัญกระเป๋าของเธอจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้

พอลสันเดินออกมาจากห้องนอนในชุดที่ถูกเปลี่ยนใหม่เรียบร้อย เขาสำรวจร่างกายตัวเองจากนั้นก็ยืนล้วงกระเป๋าเหมือนกำลังโพสต์ท่าถ่ายแบบยังไงอย่างนั้น

เรียวจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้า ไม่สามารถละสายตาไปไหนได้เลย ด้วยหล่อเหล่า และความแบดบอยที่เกิดจากหนวดน้อยๆ ที่อยู่ตรงคางและริมปาก มันคือเสน่ห์ที่หาจากใครไม่ได้นอกจากเขาจริงๆ

เขาคงเกิดมาเพื่อฆ่าพระเอกทุกคน…

"อยากได้ผมหรือยัง"

“…” เธอถอนหายใจและเลือกจะไม่ตอบ หญิงสาวกะพริบตาถี่ ก่อนจะเสสายตาไปมองทางอื่น

“แค่คุณบอกมาคำเดียว ผมก็ยินดีเป็นของคุณแล้ว”

"คุณบอกว่าจะไม่มางานของคุณชายหนึ่งไม่ใช่เหรอคะ" เธอเลือกที่จะไม่ตอบคำถามเขาแต่เลือกเอ่ยถามขึ้นมาแทน

พอลสันยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า

"ใช่"

"แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่คะ"

“…” นั่นสิ เขามาทำอะไรที่นี่ แค่เห็นรูปที่เจคส่งมาก็รีบออกจากโรงแรมอย่างเร็วโดยไม่ได้สนใจอะไรด้วยซ้ำ สนใจอย่างเดียวคือเธอคุยกับใคร กำลังทำอะไร แล้วจะมีใครเข้าไปคุยกับเธอบ้าง

ทำไมหัวของเขาถึงมีแต่เธออยู่เรื่อย!!!

“หรือว่า…”

"ผม..." จะบอกว่ามาเพราะเธอ มันก็คงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ "ผมเบื่อไม่มีอะไรทำ"

ใช่!! แค่เบื่อ แต่มันตรงเวลากับที่เจคส่งข้อความมาพอดีเท่านั้นเอง ไม่ได้มาเพราะรู้สึกอย่างอื่นแน่นอน

แกร๊ก

"นายครับ เรียบร้อยแล้วครับ" พอลสันพยักหน้าตอบรับ

"คุณพอลสันคะ" เรียวลุกขึ้นและเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าเขา "คือ...ฉันมีเรื่องจะขอร้อง" เธอรู้ว่าเขาเจ้าคิดเจ้าแค้น ก็แอบกลัวว่าเขาจะจัดการกับจัสมินภายหลัง

"เรื่องอะไร" เขาจ้องมองเธออย่างสงสัย

"คือ ...คุณอย่าถือสาผู้หญิงคนนั้นเลยนะคะ ฉันต้องขอโทษแทนเธอด้วย"

"คุณรู้จัก? "

"ค่ะ เธอเป็นน้องสาวของฉัน เป็นลูกติดแม่เลี้ยง"

“…” ชายหนุ่มมองเธอที่กำลังใช้สายตาอ้อนวอนขอร้องเขาอยู่

"ฉันไม่อยากให้คุณถือสาหาความเธอเพราะวันนี้มีงานใหญ่ ไม่อยากให้เสียงานด้วย ได้ไหมคะ"

"คุณคิดว่าผมจะทำอะไรน้องสาวคุณ? " ก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าเขาคงไม่ยอมปล่อยไปเฉยๆ แน่

"ฉัน...แค่พูดเผื่อไว้ก่อน ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนดี ไม่ทำอะไรผู้หญิงหรอกใช่ไหมคะ"

พอลสันหัวเราะในลำคอกับคำพูดคำจาของเธอ เลือกใช้คำพูดบีบไม่ให้เขาทำอะไรน้องสาวของตัวเอง จะมีใครกล้าพูดแบบนี้กับเขาได้อีกนอกจากเธอคนนี้

"คุณจะบอกว่า ถ้าผมทำอะไรผู้หญิง ก็แสดงว่าเป็นคนไม่ดีสินะ"

"เปล่าค่ะ ฉันพูดจากใจจริงๆ "

พอลสันเคยเจอพวกที่ชอบพูดจาออเซาะ ออดอ้อนมานักต่อนักและรู้ดีว่าคนพวกนั้นคือพวกที่ทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง แต่การที่เธอพูดแบบนี้เพื่อขอร้องเขา มันไม่ใช่การออดอ้อน แต่กลับเป็นการมัดมือชกง่ายๆ ที่สามารถทำให้เขาใจอ่อนได้อย่างน่าประหลาด

"ได้ ผมจะไม่ทำอะไร"

"จริง…จริงเหรอคะ…ขอบคุณมากนะคะ" เธอยิ้มร่าอย่างดีใจ

"แต่จะถือว่าเป็นความผิดของคุณแทนก็แล้วกัน" รอยยิ้มบางหุบลงทันที

ในเมื่อเขาทำอะไรน้องสาวเธอไม่ได้ งั้นก็ให้เธอรับกรรมแทนก็แล้วกัน ดูจากการแต่งตัวของเธอวันนี้ ไฟสุมในทรวงยิ่งโหมกระหน่ำ ไม่รู้มีผู้ชายมากมายแค่ไหนได้เห็นลำคอ ไหล่ หน้าอก เอวคอด

แค่คิดก็ยิ่งหงุดหงิดแล้ว!!!

"ได้ไง" อ้าว เกี่ยวอะไรกับเธอกันล่ะ

"ได้สิ ในเมื่อคุณมาขอร้องแทนน้องสาว ผมก็ให้ แต่ความผิดของน้องสาวคุณจะกลายเป็นความผิดของคุณแทน" มันไม่แฟร์สักนิด เธอไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย

"อะไร? ไม่พอใจ?” พอลสันจ้องมองเธอด้วยแววตาเย็นชาขึ้นกว่าเก่า

"คือ...คือว่า...ฉันไม่ได้ทำอะไรคุณเลยนะ อีกอย่างที่ฉันมาขอร้อง เพราะมีงานใหญ่อยู่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา คุณก็จะเสียชื่อเสียง ฉันกำลังเป็นห่วงคุณอยู่นะคะ"

"อ๋อ เป็นห่วงผม" พอลสันพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ "แต่ความผิดของน้องสาวคุณก็ยังไม่หายไปอยู่ดี จะให้ผมปัดตกความผิดไป มันไม่ง่ายหรอกนะ"

เรียวจ้องมองเขาที่กำลังพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำอย่างจริงจัง

"แล้ว...แล้วคุณจะให้ฉันทำอะไร"

พอลสันค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้เธอ ยกมือจับคางหญิงสาวให้เงยขึ้น ก่อนโน้มใบหน้าลงมาซอกคอ เห็นลำคอเนียนขาวไร้การปกปิดใดๆ ใจก็เริ่มลุกเป็นไฟมากขึ้น ลมหายใจรินรดต้นคอแผ่วเบา "คุณไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ ผมจะทำเอง"

_____________________

"โอ๊ย!! พวกแกมีสิทธิ์อะไรมาผลักฉันแบบนี้!! ฉันเป็นดารา มีชื่อเสียงนะ แล้วฉันนามสกุลภัทรนิธิโภคิน...ไอ้บ้าเอ๊ย กลับมาเดี๋ยวนี้!! " จัสมินถูกโยนออกมาจากประตูข้างหลังโรงแรมด้วยสภาพที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวของอาหารที่ยังไม่ได้ถูกกำจัดออก

ภัทรที่วิ่งตามมาทีหลังก็รีบเข้าไปหาอย่างห่วงใย

"น้องจัสมินคะ พี่ว่า..."

"พี่ภัทร!! จะได้เวลาขึ้นเวทีแล้วนะ!! จัสต้องไปแต่งตัว!! แล้วคนพวกนั้นกล้าดียังไงถึงมาไล่จัสเหมือนหมูเหมือนหมาแบบนี้!!! "

"คือ...คือว่า..." เห็นสีหน้าของผู้จัดการส่วนตัวเริ่มล่อกแล่ก เธอก็ยิ่งไม่สบายใจ

"มีอะไร คนพวกนั้นเป็นใคร"

"คือ...นั่นคือคุณพอลสัน ผู้บริหาร Red Blood ค่ะ"

"อะ...อะไรนะ"

ไม่นานก็มีผู้ชายชุดดำอีกคนเดินเข้ามายืนตรงบันไดชั้นบน

"คุณเข้าไปได้" เขาพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

“…” จัสมินกับภัทรมองหน้ากันด้วยความมึนงง สับสน ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงแรมอย่างเชื่องช้า

พอลสันเดินนำเรียวลงมาจากข้างบนเพื่อเข้าห้องโถงใหญ่ เหล่าสื่อต่างๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามา ต่างพากันฮือฮา พยายามแย่งชิงการถ่ายรูปและสัมภาษณ์จากพอลสัน

นึกไม่ถึงว่าจะได้มีบุญได้เห็นคุณพอลสันตัวจริงในระยะประชิดแบบนี้ แค่ในโทรทัศน์ว่าหล่อแล้ว เจอตัวจริงยิ่งกว่าคำว่าหล่ออีก ไม่สามารถหาคำพูดมาแทนที่ได้จริงๆ

วันนี้มีโอกาสได้เจอยังไงก็ต้องได้รูปของเขาไปลงหน้าหนึ่งในหนังสือพิมพ์แน่นอน!!!

แต่นักข่าวหลายคนอาจจะลืมไป ว่าชายหนุ่มมีบอดี้การ์ดตามเป็นขบวน ไม่มีทางที่ใครจะเข้าถึงเขาได้ง่ายๆ

เรียวกลับมานั่งที่โต๊ะของริว ก็รีบนั่งก้มหน้ามองมือตัวเอง