ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 134

ฉู่โม่หยวนมองไปที่หลินเมิ่งหวันด้วยความงุนงง และตกอยู่ในภวังค์ เขารู้สึกเหมือนตนเองเห็นองค์หญิงเงือกในทะเลลึก และไม่อาจละสายตาได้

หลินเมิ่งหวันยกริมฝีปากขึ้นอย่างพึงพอใจ เอนตัวไปข้างๆ หูของฉู่โม่หยวนเล็กน้อยและกล่าวว่า “จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยหักมือของนาง และอีกเดี๋ยวข้าจะตบหน้าของพวกเขา”

ฉู่โม่หยวนใจเต้นแรง ยังไม่ทันเอ่ยปากก็รู้สึกว่ามีลมพัดผ่าน หลินเมิ่งหวันเหาะขึ้นไปและหยุดลงบนเวทีอย่างมั่นคง

หนานมู่ชิงกำผ้าเช็ดหน้าในมือไว้แน่น และมองไปที่หลินเมิ่งหวันอย่างรังเกียจ

หญิงผู้นี้โอ้อวดจนเป็นนิสัย และยิ่งไม่รู้จักอาย เมื่อครู่ต่อหน้าผู้คนมากมาย นางกล้าที่จะประจบสอพลอจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย ไม่น่าแปลกใจที่จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยจะหลงใหลนาง!

นางอดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าและกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “คุณหนูหลินควรระมัดระวังผลกระทบ แม้ว่าเจ้าจะกำเริบเสิบสานมาโดยตลอด และไม่สนใจชื่อเสียงของตนเอง แต่เจ้าควรคำนึงถึงชื่อเสียงของจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย อย่าทำให้จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยเสียหาย!"

หลินเมิ่งหวันเหลือบมองไปที่หนานมู่ชิงราวกับว่ากำลังมองคนโง่

นางยังไม่ได้คิดบัญชีก่อนหน้านี้กับหนานมู่ชิง และหนานมู่ชิงก็หาเรื่องอีก

หนานมู่ชิงเอาหน้าเข้าไปใกล้ หากนางไม่ตบก็คงจะไม่เหมาะสม

หลินเมิ่งหวันยิ้มเล็กน้อย “คุณหนูหนาน เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ามีท่านย่าทวดคนหนึ่งที่อายุ 108 ปี”

“อะไรนะ?” หนานมู่ชิงรู้สึกงุนงงเล็กน้อย

ทำไมจู่ๆ หลินเมิ่งหวันถึงพูดเช่นนี้กับนาง? เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับสิ่งที่นางเตือนหลินเมิ่งหวันเมื่อครู่หรือไม่?

หลินเมิ่งหวันมองไปที่นางและยิ้มตาหยี “คุณหนูหนาน เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมท่านย่าทวดของข้าถึงมีอายุยืนยาวเช่นนี้?”

หนานมู่ชิงขมวดคิ้ว ครุ่นคิดวนไปวนมา และคิดว่าหลินเมิ่งหวันรู้วิชาแพทย์ ดวงตาของนางหรี่ลงและส่ายหัวให้หลินเมิ่งหวันโดยตรง

“หนานมู่ชิงมิทราบ”

แน่นอนว่าหลินเมิ่งหวันต้องการให้นางยกย่องฝีมือการรักษาโรคของนาง แต่นางก็ไม่สามารถปล่อยให้หลินเมิ่งหวันทำเช่นนั้นได้!

หลินเมิ่งหวันยิ้มและกล่าวว่า “เช่นนั้นข้าจะบอกคุณหนูหนาน เพราะท่านย่าทวดอารมณ์ที่ดี และไม่เคยสนใจเรื่องของผู้อื่น”

หนานมู่ชิงตกตะลึงครู่หนึ่ง และเห็นว่าหลินเมิ่งหวันสัมผัสต่างหูของตนเองอย่างอ่อนโยน ต่างหูอันงดงามสะท้อนสีสันสดใส ทำให้หนานมู่ชิงไม่ลืมตาไม่ขึ้น

หลินเมิ่งหวันกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คนผู้นี้ หากสนใจเรื่องที่ไม่สำคัญมากเกินไป จะทำให้วิตกกังวลมากขึ้น หากมีเรื่องที่ทำให้วิตกกังวลมากเกินไป ก็จะแก่ง่าย ยิ่งไปกว่านั้นยังเปลืองสมอง และอายุสั้นได้ง่าย”

หนานมู่ชิงถูกตอกหน้าหงาย สาวใช้ที่อยู่ข้างกายนางสีหน้าเปลี่ยนในทันที มองไปที่หลินเมิ่งหวันอย่างโกรธเคืองและกล่าวว่า “เจ้าด่าทอคุณหนูของบ้านข้า!”

หลินเมิ่งหวันไม่สนใจนาง เพียงแค่มองไปที่หนานมู่ชิงอย่างจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม และกล่าวต่อด้วยตนเอง “คุณหนูหนาน เมื่อเจ้าทุ่มเทพลังงานให้กับผู้อื่น เพียงแค่จับจุดอ่อนของผู้อื่น และไม่สนใจเรื่องของตนเอง ในเมื่อคุณหนูหนานเตือนข้าให้ใส่ใจชื่อเสียงของตนเอง และอย่าทำให้ชื่อเสียงของจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยแปดเปื้อน แล้วทำไมเจ้าถึงไม่พิจารณาตนเองบ้าง?”

“การปักผ้าเช็ดหน้าของคุณหนูหนานช่างยอดเยี่ยม มิเช่นนั้นคงจะไม่ถูกคนวางไว้ใต้หมอน และเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี”

สีหน้าของหนานมู่ชิงซีดเผือดในทันที “เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร! ”

ในใจของหนานมู่ชิงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ทำไมจู่ๆ หลินเมิ่งหวันถึงได้พูดถึงเรื่องผ้าเช็ดหน้าของนาง?

วันนั้นนางไปที่เข้าร่วมงานเลี้ยงชมบุปผาในวัง และผ้าเช็ดหน้าที่นำติดตัวไปด้วยก็หายไปอย่างน่าประหลาดใจ ไม่เพียงแค่นั้น แต่ป้ายหยกของผู้ชายยังปรากฏขึ้นบนร่างของนางด้วย!

หลายวันที่ผ่านมา หนานมู่ชิงรู้สึกไม่สบายใจมาโดยตลอด และพยายามคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่กล้าที่จะพูดออกไป เพราะกลัวว่าคนอื่นจะรู้

ในตอนนี้จู่ๆ หลินเมิ่งหวันพูดถึงผ้าเช็ดหน้าของนาง หรือว่าหลินเมิ่งหวันจะเป็นคนทำเรื่องนี้?

หลินเมิ่งหวันพอใจกับท่าทางร้อนรนของหนานมู่ชิงมาก เหลือบมองนางด้วยรอยยิ้ม และหันหลังเดินไปข้างๆ ฉินอี้เสียนโดยไม่พูดอะไรสักคำ

หนานมู่ชิงกระวนกระวายใจ และแทบอยากจะเข้าไปถามให้ชัดเจน

แต่ภายใต้สายตาของผู้คน นางไม่กล้ากระทำการใดๆ ที่ไร้มารยาท จึงทำได้เพียงปล่อยให้หลินเมิ่งหวันจากไป

ฉินอี้เสียนมองไปที่หลินเมิ่งหวัน ยกริมฝีปากขึ้นโดยไม่รู้ตัว และใบหน้าเต็มไปด้วยความภูมิใจมากยิ่งขึ้น

น้องสาวของเขางดงาม และไม่มีผู้หญิงคนไหนในเมืองหลวงเทียบได้เลย!

ตอนที่บรรเลงดนตรี หากจิตใจไม่มั่นคงอาจจะได้รับผลกระทบจากผู้อื่น ดังนั้นมีเพียงการจดจ่ออยู่กับการบรรเลงดนตรีของตนเอง จึงจะได้คะแนนเสียงสูงสุดและเป็นผู้ชนะ

ในที่สุดฉินอี้เสียนก็ตะโกนเสียงดัง “เชิญบรรเลงดนตรีได้”

เสียงฉินอันเย็นฉ่ำเข้าไปในหูของผู้คนในทันที และหญิงสาวชุดสีน้ำเงินก็เริ่มบรรเลงก่อน

หลินเมิ่งหวันเหลือบมองหนานมู่ชิง และเม้มริมฝีปากอย่างพึงพอใจ

หนานมู่ชิงได้รับการยกย่องว่าเป็นหญิงสาวที่มีความสามารถเป็นอันดับหนึ่งในเมืองหลวง นอกจากความสามารถทางวรรณกรรมแล้ว ฝีมือในการบรรเลงฉินของนางก็ยอดเยี่ยม

ชาติที่แล้วในเทศกาลดอกไม้ หนานมู่ชิงบรรเลงดนตรีเป็นคนแรก และได้รับเสียงปรบมือจากผู้ชมในบทเพลง “เฟิงชิวหวง”

แต่วันนี้เห็นได้ชัดว่าหนานมู่ชิงได้รับผลกระทบจากสิ่งที่ตนเองพูดเมื่อครู่ จนกระทั่งการแข่งขันเริ่มแล้วก็ด้อยกว่า

สีหน้าของหนานมู่ชิงซีดขาว และสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อบีบบังคับตนเองให้ใจเย็นๆ

นิ้วมืออันเรียวยาวและขาวผ่องดีดสายฉินเบาๆ และท่วงทำนองอันไพเราะหลั่งไหลออกมา

ทันใดนั้นผู้คนก็พากันพยักหน้า “ไม่เสียแรงที่เป็นคุณหนูหนาน เสียงฉินช่างประทับใจผู้คนจริงๆ! ”

“เพลงนี้ควรอยู่บนสวรรค์ หาฟังได้ยากยิ่งในโลกมนุษย์! ไพเราะ! ไพเราะจริงๆ! ”

……

หลังจากที่ผู้คนยกยอปอปั้น ในที่สุดก็มีคนสังเกตเห็นหลินเมิ่งหวัน

“นี่ พวกเจ้าดูสิ ทำไมหลินเมิ่งหวันถึงยังยืนโง่อยู่?”

“นางคงจะกลัว? ถึงอย่างไรเดิมทีก็ไม่มีความรู้ความสามารถ เจ้าดูนางสิ ไม่แม้แต่จะหยิบเครื่องดนตรี......”

ทันทีที่พูดจบ ก็เห็นหลินเมิ่งหวันยิ้มและหยิบวัตถุสีทองอร่ามออกมาจากแขนเสื้อของตนเอง