ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 136

ในตอนนี้เป็นเพียงรอบแรกเท่านั้น!

แม้ว่าหลินเมิ่งหวันจะฉกฉวยโอกาสจนชนะในรอบนี้ แล้วอย่างไร?

เดิมทีหนานมู่ชิงไม่อยากที่จะออกหน้า ดังนั้นจึงสมัครเข้าร่วมการแข่งขันดนตรี การแข่งขันความสามารถด้านวรรณกรรม และการเขียนพู่กันจีน

แต่ครั้งนี้หลินเมิ่งหวันยั่วโมโหนาง นางจึงต้องการเข้าร่วมการแข่งขันทุกรอบ!

หลินเมิ่งหวันเป็นคนที่ไร้ความสามารถ แต่นางเป็นหญิงสาวที่ที่มีความสามารถอย่างแท้จริง

การเล่นดนตรี การเล่นหมากรุก การเขียนพู่กันจีน การวาดภาพ การร่ายรำ และความสามารถด้านวรรณกรรม นางเชี่ยวชาญในทุกๆ ด้าน หลินเมิ่งหวันยังจะสามารถโกงทั้งหมดได้หรือ?

ท้ายที่สุดชัยชนะต้องเป็นของนางอย่างแน่นอน!

หลินเมิ่งหวันมองไปที่หนานมู่ชิง และจงใจพูดเกินจริง “อุ้ย คุณหนูหนาน เจ้าแข่งขันแพ้แล้วพาลโกรธใช่หรือไม่? ”

ใบหน้าของหนานมู่ชิงแดงก่ำขึ้นในทันที

หลินเมิ่งหวันส่ายหัวไปพลางยิ้มไปพลาง และกล่าวว่า “รู้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วว่าคุณหนูหนานมีความรู้และมีมารยาท คุณธรรมสูงส่ง เหมือนกับดอกเบญจมาศที่เหี่ยวเฉาตายบนกิ่งก้าน ดีกว่าปลิวไปตามลมเหนือ แต่ในเวลานี้ คุณหนูหนานอยากจะกระโดดลงไปเกลือกกลิ้งในบ่อโคลนด้วยตนเอง?”

หลินเมิ่งหวันทำเสียงจุ๊ๆ และมองไปที่หนานมู่ชิงอย่างเยาะเย้ย

“เจ้า!” หนานมู่ชิงกัดฟันด้วยความเกลียดชัง สาวใช้ที่อยู่ข้างๆ จับแขนนางไว้อย่างเป็นกังวล และนางก็ใจเย็นลงเล็กน้อย

นางกล่าวอย่างเกลียดชังว่า “เจ้าแค่พูดว่ากล้าแข่งกับข้าหรือไม่ก็พอ”

หลินเมิ่งหวันยิ้มเล็กน้อย “ข้าสมัครการแข่งขันที่ข้าอยากเข้าร่วมแล้ว หากคุณหนูหนานอยากแข่งขันกับข้า เจ้าก็ไปสมัคร ข้าไม่ได้ห้ามเจ้า ข้าแข่งขันกับคนมากมายเช่นนี้แล้ว เพิ่มเจ้ามาอีกสักคนก็ไม่ได้มากเกินไป ทำไมสิ่งที่คุณหนูหนานพูด ดูเหมือนว่าแข่งขันกับเจ้าแล้ว ไม่จำเป็นต้องแข่งขันกับคนอื่นๆ”

กล่าวอีกนัยหนึ่งได้ว่าสิ่งที่หนานมู่ชิงพูด เห็นได้ชัดว่าแน่ใจว่าตนเองจะสามารถชนะได้

ผู้คนตกตะลึง ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ และสายตาก็จ้องมองไปที่หนานมู่ชิงในทันที

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหญิงสูงศักดิ์ในเมืองหลวงเหล่านั้น มองไปที่หนานมู่ชิงด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก

แม้ว่าทุกคนจะรู้ว่าหนานมู่ชิงเป็นหญิงที่มีความสามารถเป็นอันดับหนึ่งในเมืองหลวง แต่นางหยิบยกเรื่องนี้มาโอ้อวด และยังไม่เห็นผู้อื่นอยู่ในสายตา แน่นอนว่าผู้คนย่อมไม่พอใจ

หนานมู่ชิงตกตะลึง และตระหนักได้ว่าตนเองตกหลุมพรางของหลินเมิ่งหวัน

นางอยากจะอธิบายในทันที แต่หลินเมิ่งหวันขยิบตาให้ฉินอี้เสียนและฉินจุนหรันแล้ว

ทั้งสองคนขึ้นไปบนเวทีในทันทีและกล่าวว่า “ผลการแข่งขันดนตรีจบลงแล้ว เชิญคุณหนูทุกท่านลงจากเวทีก่อน การแข่งขันลำดับต่อไปคือการวาดภาพ”

หลินเมิ่งหวันยิ้ม มองไปที่หนานมู่ชิงและกล่าวว่า “คุณหนูหนาน ต้องขอตัวก่อน ข้าสมัครเข้าร่วมการแข่งขันวาดภาพไว้ ต้องลงไปเตรียมตัวแล้ว หากเจ้าอยากจะแข่งขันกับข้า ก็รีบไปสมัคร มิเช่นนั้น......ข้าจะสงสัยว่าเจ้าไม่กล้าแข่งกับข้า”

พูดจบ หลินเมิ่งหวันก็ไม่รอให้หนานมู่ชิงโต้ตอบ นางกางแขนทั้งสองข้าง และกระโดดจากเวทีลงไปด้านข้างของฉู่โม่หยวน

ผู้คนอุทานด้วยความตกใจ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

หลังจากหลายปี ผู้คนล้วนไม่อาจลืมท่าทางในการเหาะเหินของหลินเมิ่งหวันได้

เมื่อเห็นร่างของหลินเมิ่งหวันเหาะ ฉู่โม่หยวนก็ใจเต้นผิดจังหวะโดยไม่รู้ตัว

เขาลุกขึ้นและรับหลินเมิ่งหวันเข้ามาไว้ในอ้อมแขน

“หึงหรือ?” หลินเมิ่งหวันมองไปที่ฉู่โม่หยวน และพูดอย่างจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม

แก้มของฉู่โม่หยวนร้อนผ่าว แต่ก็เม้มริมฝีปากและแสร้งทำเป็นไม่สะทกสะท้าน หยิบถ้วยชาบนโต๊ะขึ้นมาและยื่นให้หลินเมิ่งหวัน

หลินเมิ่งหวันยิ้มและหยิบถ้วยชามาดื่มรวดเดียวหมด

หนานมู่ชิงที่อยู่บนเวทีมองดูความรักลึกซึ้งของหลินเมิ่งหวันกับฉู่โม่หยวน และเกือบจะกัดฟัน

หลินเมิ่งหวันมีดีอะไร? !

ทำไมฉู่โม่หยวนถึงได้สนใจนางมากขนาดนี้? !

วันนี้นางต้องทำให้ฉู่โม่หยวนเห็นอย่างชัดเจนว่านางเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถเป็นอันดับหนึ่งในเมืองหลวง และนางเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่คู่ควรจะเป็นผู้หญิงของฉู่โม่หยวน!

หนานมู่ชิงเหลือบมองหลินเมิ่งหวันโหดเหี้ยม

การเขียนพู่กันจีนของนางนั้นยอดเยี่ยม แต่การภาพวาดไม่ได้ยอดเยี่ยมอะไร หนานมู่ชิงรู้เรื่องนี้ดี ดังนั้นนางจึงไม่ได้สมัครเข้าร่วมการแข่งขันวาดภาพตั้งแต่แรก

แต่การกระทำของหลินเมิ่งหวันยั่วโมโหนาง หนานมู่ชิงยอมไม่ชนะการแข่งขันนี้ แต่หลินเมิ่งหวันต้องได้รับบทเรียน

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่านางจะวาดภาพแย่แค่ไหน ก็คงไม่แย่ไปกว่าหลินเมิ่งหวัน

อีกอย่างนางมีแผนอันชาญฉลาด บางทีนางอาจจะชนะได้ด้วยวิธีนี้

หนานมู่ชิงสูดหายใจเข้าลึกๆ หยิบพู่กันขนแกะที่บางที่สุดขึ้นมาด้านหนึ่ง แล้วขีดเขียนลงบนกระดาษวาดรูปอย่างรวดเร็ว

หากผู้คนเห็นสถานการณ์บนกระดาษวาดภาพของนาง จะต้องประหลาดใจมากอย่างแน่นอน

หลินเมิ่งหวันก็ไม่รอช้า นางหยิบพู่กันขนหมาป่าที่ดี จุ่มลงในชาดสีแดงสด และเริ่มวาดบนกระดาษอย่างระมัดระวัง

แตกต่างจากการเคลื่อนไหวที่ “เฉียบขาด” ของคนอื่นๆ ในตอนนี้ใบหน้าของหลินเมิ่งหวันไม่ยินดียินร้าย การเคลื่อนไหวพิถีพิถัน หรือแม้กระทั่งบนใบหน้าเล็กๆ ที่งดงาม ยังคงมีรอยยิ้มจางๆ

เหล่าผู้ชมกวาดสายตามองไปที่ร่างของผู้หญิงหลายสิบคนบนเวที แต่ในท้ายที่สุด พวกเขาก็มองไปที่ร่างของหลินเมิ่งหวันโดยไม่มีข้อยกเว้น

เป็นเพราะผู้หญิงคนอื่นๆ ล้วนสีหน้าเคร่งขรึม และท่าทางประหม่า ทำให้ผู้คนเห็นแล้วไม่กล้าที่จะหายใจแรงโดยไม่รู้ตัว

แต่หลินเมิ่งหวันยังคงสงบนิ่ง

นางดูเหมือนไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขัน แต่ดูเหมือนเป็นงานอดิเรกในเวลาว่าง ทำให้อารมณ์ของผู้ชมสงบลง

ลมพัดเบาๆ ท่ามกลางกระถางธูปด้านล่างเวที ธูปกำลังไหม้อย่างช้าๆ

ควันสีขาวลอยขึ้น และขี้เถ้าจากธูปก็ร่วงลงมาเป็นครั้งคราว

ในที่สุด แสงสีแดงของธูปนั้นก็ดับลง กลายเป็นควันสีดำจางหายไปกับสายลม