พ่ายรัก นิยาย บท 25

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

พวกเขาอยู่ในห้องนี้ด้วยกันมาหนึ่งชั่วโมงแล้วโดยที่ไม่พูดอะไรกันเลยหญิงสาวก็ได้แต่เก็บข้าวของของเธอให้เข้าที่ แต่สายตาก็แอบมองเขาแบบสงสัย

..จะใช่เขาไหม หรือเราคิดมากไปเอง แต่ทำไมอยู่ดี ๆ เราถึงสัมผัสคุณคันศรไม่ได้.. หญิงสาวได้แต่ครุ่นคิด จนเวลาผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง

ก๊อก~ ก๊อก~

"*อาหารมาส่งค่ะ*" คนดูแลที่นี่ทำอาหารเย็นมาส่ง

"*ค่ะ*" ช่อชบารีบเดินไปเปิดประตูแล้วรับเอาอาหารนั้นเข้ามาข้างใน

พอทานข้าวเย็นเสร็จ ทั้งสองต่างก็เข้านอน ในเมื่อมีเตียงเดียวแถมเล็กด้วย ชายหนุ่มก็เลยขอนอนพื้นข้างล่าง

แต่เขาตัวใหญ่ยาว ผ้าห่มผืนที่ใช้ปูก็เล็กนิดเดียว ช่อชบาก็เลยขอนอนพื้นแทน ให้เขานอนบนเตียง ห้องทั้งห้องมีหมอนสองใบผ้าห่มผืนหนึ่ง ถ้าเอาผ้าห่มผืนนั้นมาปูนอน นั่นก็แสดงว่าพวกเขาไม่มีผ้าห่ม และประเทศออสเตรเลียก็เป็นประเทศที่หนาวเย็นมาก จะไปขอผ้าห่มเพิ่มก็ไม่กล้า มีที่พักก็ถือว่าดีมากแล้ว

สามชั่วโมงผ่านไป..

ช่อชบาเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เพราะความเหนื่อยเพลียจากการเดินทาง

"ปล่อยนะ..ช่วยด้วย.." หญิงสาวละเมอออกมา เพราะความรู้สึกของเธอแปลก ๆ ถึงแม้ว่าจะหลับสนิท

ช่วยด้วย.. ความรู้สึกหญิงสาวกำลังเรียกให้คนช่วย เพราะอาการหวาดกลัว..

เพียงไม่นานช่อชบาก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา สายตาของเธอสบเข้ากับดวงตาคม เพราะชายหนุ่มตื่นตั้งแต่ตอนที่เธอละเมอแล้ว

แต่ตอนนี้มือเขายังพาดทับร่างกายเธออยู่ เพราะเขาอุ้มเธอขึ้นมานอนตั้งแต่ชั่วโมงแรกที่หลับไปแล้ว

"กรี๊ดดดด!!! อืมมมม!!" หญิงสาวกรีดร้องขึ้นมาแต่ก็ถูกเขาปิดปากไว้ด้วยจูบ เพราะเขากลัวว่าคนดูแลที่นี่จะเข้ามาเพราะเสียงของเธอ..และกฏหมายที่นี่ไม่เหมือนประเทศไทยด้วย

ตุ๊บ! มือที่สั่นพยายามทุบตีให้เขาปล่อย.. แต่ก็ไม่ได้ผล ชายหนุ่มเริ่มละเลงลิ้นไปตามอารมณ์

เพียงไม่นานหญิงสาวก็อ่อนระทวยในอ้อมกอดอันอบอุ่น มือที่สั่นก็หยุดลงเหมือนวันนั้นที่จูบกับธนู และตอนนี้เธอรู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร

ช่อชบาเผลอไปจูบตอบกลับเขา

ชายหนุ่มจูบไปได้ไม่นานก็หยุดลง แล้วมองหน้าเธอ..ตอนนี้หญิงสาวกำลังล่องลอยไปบนวิมานที่เขาเพิ่งจะพาเธอขึ้นไป โดยกลับลงมายังไม่ได้ เพราะเธอกำลังค้าง

เขารีบลุกขึ้น ปล่อยเธอไว้แบบนั้นเหมือนกำลังโมโห ไม่ใช่กำลังสิ..โมโหหนักมากด้วย ที่เธอตอบสนอง

"คุณจะไปไหน" หญิงสาวเห็นเขากำลังจะออกจากห้อง

"ไปไหนก็ได้"

"มันดึกมากแล้วนะ ข้างนอกก็อันตรายด้วย" เพราะที่นี่ไม่ใช่บ้านเมืองของพวกเขา มาไกลขนาดนี้ไม่รู้ว่าคนที่นี่จะจิตใจเป็นยังไง

"คุณเป็นห่วงผมมากเลยเหรอ" ชายหนุ่มค่อย ๆ หันกลับมา ถ้าเธอตอบว่าเป็นห่วงมาก เขาจะทำยังไง เพราะนั่นแสดงว่าเธอเป็นห่วง...

"ค่ะ..ฉันเป็นห่วงคุณมาก" น้ำตาหญิงสาวไหลรินลงมา เมื่อรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นไคร..

ชายหนุ่มหันไปที่ประตู มือหนายื่นไปปลดล็อกลูกบิดนั้น พร้อมที่จะออกจากห้อง

"คุณธนู" ตอนนี้ทำยังไงก็ได้ที่จะหยุดเขาไว้ก่อน เธอก็เลยเลือกที่จะเรียกชื่อเขา

จากที่กำลังจะก้าวออกจากห้องนั้น เขารีบหันกลับมา

"เมื่อกี้คุณเรียกผมว่าอะไรนะ"