พ่ายรัก นิยาย บท 24

"เธอมาทำอะไรตรงนี้"

"ทำงานค่ะ" หญิงสาวตอบออกไปโดยไม่มองหน้าเขา ถ้าไม่ตอบก็จะดูเป็นการเสียมารยาทมากเกินไป

ธนูโมโหมาก เขาไม่ได้ต่อว่าเธอ แต่ชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปที่ห้องของท่านประธาน ห้องทั้งสามอยู่ไม่ไกลกัน และมันก็เป็นการออกแบบของแม่เขาเอง เพราะนางอยากจะให้ลูก ๆ อยู่ใกล้สายตา

"แม่" ชายหนุ่มเปิดพรวดเข้ามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่เกษรก็ชินแล้ว

นางเงยหน้าขึ้นมามอง แต่ก็ไม่ได้สนใจ ยังก้มหน้าลงไปทำงานต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เข้ามาหาแม่มีอะไร" ธนูนั่งลงที่เก้าอี้แล้วมองดูหน้าแม่โดยที่ไม่พูดอะไรสักพักแล้ว เกษรก็เลยเอ่ยปากถามลูกขึ้นมาก่อน

"แม่กำลังทำอะไร"

"ทำงาน" ตอบลูกชายออกไปแบบเสียงเรียบ

"ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้ ทำไมเลขาผมถึงต้องไปนั่งอยู่ที่หน้าห้องของ..คนอื่นด้วย" เขาหมายถึงพี่ชาย

"ใครเลขาลูก"

"แม่อย่ามาเล่นลิ้นนะ" ชายหนุ่มรู้ดีว่าแม่รู้ว่าเขาหมายถึงใคร

"วัน ๆ แม่ไม่เห็นลูกทำงาน จะมีเลขาไปทำไม"

"นี่แม่กดดันผมอยู่ใช่ไหม"

"แม่เคยทำแบบนั้นเหรอธนู ลูกโตแล้วน่าจะคิดเองได้"

"ที่แม่ทำ เพราะแม่กดดันอยากให้ผมไปเมืองนอก ใช่ไหม"

"ลูกไม่ต้องไปแล้ว"

".....?"

"แม่บอกว่าลูกไม่ต้องไปแล้ว.. มันเข้าใจยากตรงไหน" เกษรเห็นธนูทำท่าทางเหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่นางพูด "ถ้าลูกไม่อยากทำงานก็ไม่ต้องทำ..ลูกอยากเที่ยวเล่นก็เที่ยวเล่นไป แม่ไม่ห้ามลูกอีกแล้ว"

คำพูดของแม่ยิ่งทำให้เขางวยงงเข้าไปใหญ่ เพราะแม่ไม่เคยพูดแบบนี้ มีแต่บังคับให้เขาเข้าบริษัท

"ส่วนเรื่องไปเมืองนอก แม่จะให้คันศรไป..และแม่ก็จะให้หนูช่อชบาไปเป็นเลขาของพี่ด้วย"

"อะไรนะครับแม่"

"ลูกได้ยินไม่ผิดหรอก ในเมื่อลูกไม่ต้องการหนูช่อชบา ก็ไม่เป็นไร แต่แม่บอกไว้ก่อนเลยนะว่าแม่ต้องการ ยังไงแม่ต้องเอาหนูชบามาเป็นลูกสะใภ้ให้ได้ แต่ไม่เป็นไรลูกชายแม่ยังเหลืออีกตั้งสองคน"

จบคำพูดของแม่ ธนูลุกขึ้นจากเก้าอี้โดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ เขาเดินออกจากห้องนั้นมาแบบไม่สบอารมณ์ แทนที่เขาจะดีใจที่แม่เปลี่ยนแผนใหม่ แต่ทำไมถึงขัดใจไปซะทุกอย่าง

พอประตูห้องท่านประธานปิดลงอย่างแรง คนที่อยู่แถวนั้นต่างก็มองไปโดยที่ไม่ได้นัดหมาย รวมทั้งนิสาและริสาที่ยังไม่ได้ไปจากตรงนั้นเลย

"คุณธนู" ริสารีบเดินเข้ามา ส่วนนิสามองไปที่ช่อชบา และยิ้มมุมปากเหมือนเยอะเย้ย

"ผมไม่ว่าง" เขารู้ดีว่าผู้หญิงที่เข้ามาหามีแค่ไม่กี่อย่างหรอก

"ริสาว่าจะชวนคุณธนูออกไปทานข้าวเที่ยงค่ะ ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร" ริสาแกล้งเดินออกมา

"ไปทานข้าวเที่ยงงั้นเหรอ..ได้สิครับ ไปตอนนี้เลยแล้วกัน"

"จริงเหรอคะ" ริสายิ้มแบบมีความหวัง

"ให้นิสาไปด้วยนะ นิสาหิวพอดีเลย" นิสาไม่รู้ตัวเองเลยว่าหันมาสนใจธนูตั้งแต่เมื่อไร แต่สไตล์การแต่งตัวของธนูโดนใจเธอมาก จนลืมไปว่าตัวเองมีสามีแล้ว

"ไม่ได้!" ริสาตำหนิน้องไม่ให้ไปด้วย

"ไม่เป็นไรครับ ไปด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ" ชายหนุ่มเดินไปกดลิฟต์เพื่อจะลงไปข้างล่าง แต่สายตาเขาแอบมองมาที่ช่อชบา ว่าเธอจะสนใจเขาไหม..แต่มันก็ทำให้เขาผิดหวัง เพราะเธอยังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

พอลิฟต์เปิดออกทั้งสามก็เดินเข้าไปในนั้น

ป๊อก! เสียงน้ำตาหยดลงที่แฟ้มเอกสาร

ใช่แล้วมันคือน้ำตาของช่อชบา ที่จริงเธอไม่คิดจะสนใจเรื่องของเขาเลย แต่พอคิดไปคิดมามันแน่นในอก เธอเสียคนที่มีความรู้สึกดี ๆ ให้กับผู้หญิงคนเดิมอีกแล้วงั้นเหรอ

"คุณช่อชบาครับเอกสารที่ผมวานให้ทำ.." คันศรเปิดประตูออกมาเห็นเข้าพอดี "คุณร้องไห้ทำไม"

"ฝุ่นเข้าตาค่ะ" หญิงสาวรีบเช็ดมันออก

คันศรไม่ถามอะไรต่อ สายตาเขามองไปที่ลิฟต์ มันกำลังค่อย ๆ ปิดลง แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าเธอมีน้ำตาเพราะใคร

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

"ทำไมคุณธนูไปเข้าห้องน้ำนานจัง"