พ่ายรัก นิยาย บท 7

บ่ายโมง..ในห้องเรียน

แปะ~ แปะ~ เสียงใครบางคนปรบมือ เพื่อส่งสัญญาณให้เพื่อน ๆ ในห้องหันมาที่ตัวเอง

"เรามีข่าวดีจะแจ้งให้ทุกคนได้รู้ทั่วกัน"

"เธอทำบ้าอะไร หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" ช่อชบารีบเดินตามมา เพราะกลัวว่าจะหยุดนิสาไว้ไม่ทัน และมันก็ไม่ทันจริง ๆ

"ทุกคนปรบมือให้กับคุณชบาแก้ว..ไม่ใช่สิ..คุณช่อชบาหน่อย เพราะคืนพรุ่งนี้คุณช่อชบาจะเลี้ยงดินเนอร์พวกเราทุกคนในห้องนี้ ที่โรงแรมของ..สามีเธอ" นิสาพูดพร้อมกับปลายมือข้างหนึ่งไปที่ธนู ซึ่งเขาก็เพิ่งจะเดินตามช่อชบาเข้ามาเหมือนกัน

"จริงเหรอ" เพื่อนหลายคนต่างก็ดีใจที่จะได้กลับไปทานอาหารอร่อย ๆ ของโรงแรมนั้นอีกครั้ง เพราะอาหารในงานแต่งของนิสาและวัลลภคืนนั้นอร่อยมาก

"งานนี้กินฟรีใช่ไหม" เสียงเพื่อนคนหนึ่งในห้องได้ถามขึ้น

"ก็ต้องกินฟรีอยู่แล้วสิจ๊ะนั่นโรงแรมของสามีเพื่อนเรานะ" นิสาพูดเองเออเองจนเสร็จสรรพ

"มันเรื่องอะไรกันแน่ชบา" ดารินไม่รู้เรื่อง เพราะว่าเธอไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วย

"ก็อีหมาบ้าตัวนั้นน่ะสิ" ช่อชบาคิดอะไรไม่ออกแล้ว เธอจะต้องแก้ปัญหานี้ให้ได้ แล้วสายตาของหญิงสาวก็มองไปที่วัลลภ

พอช่อชบาคิดอะไรออก เธอก็เลยปล่อยให้นิสาพูดปาว ๆ ไปคนเดียว

เย็นวันเดียวกันนั้น..

"คุณก็มารอขึ้นรถเมล์ที่นี่เหมือนกันเหรอ" หญิงสาวถามเมื่อเห็นเขาเดินตามมาที่ป้ายรถเมล์

"ใช่" เขาตอบแบบไม่จริงจังนัก

เวลาผ่านไป.. ชายหนุ่มนั่งมองดูรถเมล์ที่จอดรับผู้โดยสาร หลายคันแล้วแต่เธอก็ยังไม่ขึ้น

เขาก็อยากจะถามอยู่เหมือนกัน แต่กลัวเธอคิดว่าเขาสังเกตมอง รถเมล์อีกคันวิ่งมาจอดที่ป้าย.. หญิงสาวมองขึ้นไปดู พอเห็นมีที่ว่างเธอก็เลยกล้าขึ้นไปบนรถคันนั้น

อะไรของผู้หญิงคนนี้ 2-3 คันที่ไปก่อนหน้านั้นก็สายเดียวกัน..ชายหนุ่มไม่กล้าถาม เขาเดินไปนั่งด้านหลังของเธอ

@ป้ายรถเมล์ซอยเข้าบ้าน

"บ้านคุณอยู่ไกลกว่าบ้านฉันอีกเหรอ นี่คือซอยเข้าบ้านฉันเอง ฉันลงก่อนนะ" ก่อนที่จะลงเธอยังหันไปคุยกับเขาก่อน

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร เขาแค่มองหน้าเธอแบบผ่าน ๆ และพยักหน้าให้..ทุกอย่างที่เขาทำเหมือนไม่สนใจ แต่ไม่ใช่เลยรถเมล์สายนี้ไม่ใช่สายที่จะกลับบ้านเขาเลยด้วยซ้ำ พอรถออกไปได้แค่อึดใจเขาก็ขอลงรถ

"ลุงครับจอดด้วย"

"อ้าวทำไมเมื่อกี้ไม่ลงล่ะ"

"ผมลืมครับ" เขาไม่รู้ว่าการที่บอกรถเมล์จอดไม่ตรงป้ายจะถูกตำหนิแบบนี้

แต่ลุงคนขับรถเมล์ก็จอดให้ ถึงแม้ว่าจะขัดใจนิดหน่อย เพราะต้องได้เร่งทำเวลา

ดึก ๆ วันเดียวกันนั้น

"ถ้าหนูเหนื่อยไม่ต้องรอแม่ก็ได้นะลูก กว่าร้านจะปิด"

"ไม่เป็นไรค่ะแม่ ชบาก็เอารายงานมานั่งทำรอแม่อยู่นี่ไง พอร้านปิดชบาทำรายงานเสร็จ" ที่จริงช่อชบาเคยขอเปลี่ยนตัวกับแม่ ถ้าเวลาเลิกเรียนมาแล้วเธอจะเป็นคนทำงานต่อจากแม่เอง เพราะแม่จะได้ไม่เหนื่อยมาก แต่ทางร้านไม่อนุญาต กลัวว่าพนักงานคนอื่นจะไม่พอใจ

เช้าวันต่อมา.. ที่มหาวิทยาลัย

"ฉันมีอะไรจะคุยกับนายหน่อย"

วัลลภมองซ้ายมองขวา คนที่ยืนอยู่ข้างเขาก็รีบเก็บอาวุธลับทันที เพราะตรงนี้คือห้องน้ำชาย

"เธอจะบ้าเหรอนี่ห้องน้ำชายนะ ออกไปก่อน" วัลลภพูดพร้อมกับรีบเก็บของตัวเองเหมือนกัน

"ฉันไม่รู้ว่าจะคุยกับนายได้ที่ไหนแล้ว..ตัวติดกันยิ่งกว่าปลิง" เธอหมายถึงวัลลภกับนิสา

"แล้วที่นี่มันน่าคุยนักหรือไง" เขาเดินไปเปิดประตูห้องน้ำดูทุกห้อง..กลัวว่ามีคนอยู่ในนั้น

"คงกลัวเมียรู้มากเลยล่ะสิ!" เพราะท่าทางของวัลลภคงกลัวมีใครคาบข่าวไปบอกนิสา "เรื่องเมียนายบอกมันว่าอย่ามายุ่งกับฉันอีก"

"เรื่องนั้นเราพูดไม่ได้หรอก เธอก็อย่าหาเรื่องใส่ตัวสิ"

"ฉันหาเรื่องใส่ตัวตรงไหน! ฉันอยู่ของฉันดี ๆ"

"เวลานิสาพูดอะไรเธอก็อย่าใส่ใจ แค่เดินหนีเรื่องก็จบแล้ว"