พ่ายรัก นิยาย บท 71

ไกรสรลงมาถึงข้างล่างก็พบว่า เธอกำลังทำงานอยู่

ผู้จัดการรีบออกมาต้อนรับ เพราะคิดว่าเขาจะลงมาทานข้าว แต่ที่จริงไกรสรไม่ชอบลงมานั่งทานที่ห้องอาหารแบบนี้ ส่วนมากจะสั่งให้เอาขึ้นไปส่งบนห้องทำงาน นอกจากแม่ของเขาจะมีนัดทานข้าวกับลูกค้า ชายหนุ่มถึงจะมาร่วมรับประทานอาหารด้วย

"เดี๋ยววันนี้ผมทานที่นี่เลย หาอะไรง่ายๆ มาก็พอ" ไกรสรสั่งผู้จัดการ ถ้าจะบอกว่ามาหาเธอก็กลัวจะเสียฟอร์มอีกนั่นแหละ

เพราะชายหนุ่มคิดว่าที่เธอขึ้นไปหาถ้ามีธุระสำคัญจริงๆ เดี๋ยวคงจะออกมาคุยกับเขาเอง

เพียงไม่นานอาหารก็ได้ถูกนำออกมา และคนที่เอาอาหารนั้นมาเสิร์ฟก็คือเธอ..

พอลูกศรรู้ว่าเป็นไกรสรที่มานั่งรอรับประทานอาหาร หญิงสาวก็เลยขออาสาเอาออกมาเอง จังหวะที่ลูกศรกำลังก้าวเดินแบบระมัดระวัง มันเป็นช่วงที่ระทึกใจมาก หลายคนต่างก็หยุดทำงาน เพื่อหันมาสนใจลูกศร..ที่สนใจเพราะกลัวว่าอาหารนั้นจะไปถึงโต๊ะ แบบไม่ปลอดภัย

"ฉันมีอะไรจะคุยกับคุณ" พอวางอาหารนั้นลงตรงหน้า ทุกคนที่กำลังลุ้นอยู่ ต่างก็หายใจโล่งขึ้น รวมทั้งไกรสรด้วย เพราะเขากลัวว่าเธอจะเอาไอ้ที่อยู่ในถ้วยมาราดหัวเขา

"ว่ามา" แกล้งทำเป็นไม่สนใจที่เธอพูด โดยการตักอาหารเข้าปาก

"ฉันอยากจะคุยกับคุณเรื่องของที่แตกเสียหาย"

"แล้วไง"

"ก็ฉันเป็นคนทำแตก ทำไมต้องไปหักพวกเพื่อน ๆ เขาด้วย"

"ก็ต้องร่วมรับผิดชอบด้วยกัน" เขายังทำเป็นพูดเหมือนไม่สนใจ เพราะยังตักอาหารใส่ปากแล้วเคี้ยว

"ฉันจะรับผิดชอบคนเดียว"

"มันเป็นกฎของโรงแรม"

"คุณหยุดทานก่อนได้ไหม" หญิงสาวเริ่มโมโหที่เขาคุยไปเคี้ยวไป เหมือนธุระของเธอไม่สำคัญเลย

"มีอะไร เอาไว้ค่อยคุยกันเย็น"

"เย็นนี้ฉันจะไปนอนกับแม่"

"ถ้างั้นก็ไม่ต้องคุย เอากฎเดิมแล้วกัน" พอได้ยินว่าเธอจะกลับไปนอนที่บ้าน ถึงกับอารมณ์เสีย

"ฉันก็คุยกับคุณอยู่นี่ไง แค่คุณสั่งผู้จัดการให้คิดเงินที่ฉันคนเดียว มันจะไปยากอะไร" เธอยืนค้ำหัวเขาโวยวายอยู่ตรงนั้น พนักงานหลายคนต่างก็ลุ้นอยู่ว่า ท่านประธานจะอนุมัติสิ่งที่เธอขอไหม

แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจเหมือนเดิม ชายหนุ่มยังตักข้าวเข้าปากแล้วเคี้ยว

"พี่มอมแมมมาช่วยฉันพูดหน่อยสิ"

พรวก~ อาหารที่กำลังเคี้ยวอยู่นั้นถึงกับพุ่งออกมา เมื่อได้ยินเธอเรียกบอมแบมว่ามอมแมม

"คุณเป็นอะไร เลอะเทอะหมดเลยเห็นไหมเนี่ย" หญิงสาวตกใจอยู่ดีๆ ข้าวในปากของเขาก็พุ่งมาที่เธอ

ไกรสรรู้จักชื่อพนักงานในโรงแรมนี้เกือบทุกคน และส่วนมากบอมแบมนี้แหละจะเป็นคนเอาอาหารขึ้นไปส่งชั้นบน

"ผมไม่รู้นะว่าคุณชอบเปลี่ยนชื่อพนักงานของผม"

"เปลี่ยนชื่อยังไง"

บอมแบมรีบเดินเข้ามา เพราะได้ยินลูกศรเรียกชื่อก็เลยเข้ามาหา

"พี่ชื่อมอมแมมใช่ไหมคะ"

"เอ่อ.." บอมแบมมองหน้าไกรสรแบบนึกขำเหมือนกัน

"คนนี้ชื่อบอมแบม ไม่ใช่มอมแมม"

"จริงเหรอคะ" ลูกศรหันไปมองหน้าบอมแบม

"เอ่อ ค่ะ"

"ใครจะไปบ้าชื่อมอมแมม ฮ่า ฮ่า ฮ่าาา" เขาถึงกับกลั้นขำไม่อยู่ หัวเราะขึ้นมาเสียงดังลั่นทั่วห้องอาหารนั้น

พนักงานหลายคนเห็นไกรสรหัวเราะ ต่างก็แอบขำตาม แต่พวกเขาก็เพิ่งเคยเห็นผู้บริหารของพวกเขาหัวเราะแบบไม่ห่วงหล่อ ก็เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกนี่แหละ

"มันน่าตลกตรงไหน" คนที่ไม่นึกขำเลยก็คือลูกศรเพราะตอนนี้เธออายที่เรียกชื่อเพื่อนร่วมงานผิด หญิงสาวงอนตุ๊บป่องเดินหนีไป

ไกรสรได้แต่มอง ทั้ง ๆ ที่อยากจะตามเธอไป แต่ก็ไม่รู้ว่าจะตามไปทำไม