พ่ายรัก นิยาย บท 72

เช้าวันต่อมา..

"ไปแล้วเหรอ" ตื่นขึ้นมาเธอก็ไม่เจอเขานอนอยู่ข้างกายแล้ว

หญิงสาวรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมพร้อมที่จะไปทำงาน..แล้วก็ลงมาข้างล่าง

"ลูกรัก" ชไมพรรีบเอานมมายื่นให้ลูกสาว

หญิงสาวกระตุกยิ้มหวานให้ผู้เป็นแม่ เธอไม่เห็นภาพนี้มานานแล้ว ตั้งแต่ก่อนไปเรียนต่างประเทศด้วยซ้ำ

"ขอบคุณค่ะแม่" ลูกศรรับนมแก้วนั้นมา แล้วก็ยกดื่มจนหมดแก้ว แต่ทำไมน้ำตาถึงไหลออกมาด้วย เพราะเธอสัมผัสได้ว่าแม่มีความสุขมาก..คงจะมีความสุขเพราะสิ่งที่เธอทำให้

ตัดมาที่ไกรสร.. ที่เขาต้องรีบเข้าโรงแรมก็เพราะจะมาหาอุปกรณ์เครื่องมือ

ชายหนุ่มลงมือแฮกข้อมูลทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับชไมพรแม่ของเธอ เรื่องแค่นี้มันง่ายมากสำหรับเขา ไกรสรค้นทุกอย่างไม่ว่าข้อมูลส่วนตัวมากแค่ไหน

"จิตเวชงั้นเหรอ" เขาค้นไปจนถึงการรักษาตัวที่โรงพยาบาล และผลที่แพทย์วินิจฉัยออกมาก็คือนางเป็นจิตเวช (โรคจิตเวช คือ กลุ่มอาการทางจิตใจ หรือพฤติกรรมที่ทำให้บุคคลนั้นเกิดความทุกข์ทรมาน หรือมีความบกพร่องในกิจวัตรต่างๆ)

สายแล้วไกรสรยังจับจ้องอยู่แต่กับหน้าจอ..ตอนนี้เขาเช็คเธอเพลิน จนรู้ว่าไปเรียนต่อต่างประเทศที่รัฐไหน

"เราเป็นอะไร" ชายหนุ่มเริ่มถามใจตัวเอง ว่าทำไมเขาต้องให้ความสนใจกับเธอมากขนาดนี้ด้วย

"อะไร?!" เช็คกลับมาที่กล้องวงจรปิดในละแวกแถวบ้านของเธอ ก็เจอเข้ากับบุคคลที่คุ้นตา

"มันไปทำอะไรที่นั่น" ชายหนุ่มขยายหน้าจอดู เพราะคิดว่าตัวเองอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ แต่พอเห็นชัดแล้วก็เริ่มเป็นห่วงเธอขึ้นมา เพราะไอ้นั่นมันคือมือปืนที่ตามเก็บเกษรแม่ของเขา

ทันใดนั้นไกรสรก็รีบเช็คกล้องวงจรปิดของโรงแรม ว่าเธอเข้ามาที่ทำงานหรือยัง ชายหนุ่มหายใจโล่งขึ้นเมื่อเห็นเธอกำลัง.. กำลังจะ...ทำของหล่น!

เพล้ง!!

"เจ้าเดิม" ถึงแม้ไม่มองไปดูว่าใครเป็นคนทำ เพื่อนๆ ที่ทำงานก็รู้แล้วว่าต้องเป็นฝีมือของลูกศร

"เดี๋ยวก็ทิ่มมือ ขยับออกมาเดี๋ยวนี้" เสียงทุ้มที่คุ้นหูดังขึ้นจากทางด้านหลัง

พอเขาเห็นว่าเธอทำของตก ชายหนุ่มก็รีบลงมาข้างล่าง เพราะคิดว่าเธอต้องเก็บเองแน่

คนที่แอบยืนมอง ต่างก็รีบเข้าไปช่วยเก็บ เมื่อเห็นว่าท่านประธานห่วงเธอมากแค่ไหน

"มานี่!" ไกรสรเดินไปคว้าเอามือของลูกศรให้ออกมาจากห้องอาหาร

"คุณจะพาฉันไปไหน ฉันยังเก็บเศษที่แตกไม่เสร็จเลย"

"ไม่ต้องไปทำอีกแล้ว ซุ่มซาม"

พอได้ยินประโยคสุดท้ายหญิงสาวก็งอน "ใครอยากซุ่มซ่ามกันล่ะ" เธอรีบแกะมือเขาออก และก็หยุดเดินตาม

"ผมไม่มีเวลามาก..ตามมา" เขาคว้ามือเธออีกครั้ง แต่หญิงสาวก็ซ่อนมันไว้ด้านหลังไม่ให้เขาจับได้

"คุณมีธุระอะไรก็พูดตรงนี้ ฉันจะรีบกลับไปทำงาน" พูดด้วยหน้าตาที่บูดบึ้ง แต่ก่อนเธอไม่เคยมีอาการแบบนี้กับเขา แต่ทำไมตอนนี้ถึงงอนเขา..ก็แค่คำพูดแค่นั้น

"ไม่ต้องมาทำที่ห้องอาหารแล้ว"

"ฉันจะทำ"

"ถ้างั้นก็แล้วแต่นะ ของที่ทำแตกเสียหาย ผมจะหักทุกคนเลย"

"แสดงว่าคุณจะไม่หักพวกเพื่อนๆ ฉันใช่ไหม" หญิงสาวมีรอยยิ้มขึ้นมาทันที

"ก็ดูก่อนว่าคุณจะเชื่อฟังผมไหม"

"เชื่อค่ะ" ลูกศรตอบออกไปแบบไม่ต้องคิดเลย

"หึ" ชายหนุ่มแอบยิ้ม เพราะเธอดูน่ารักมาก แต่ก็ต้องได้รีบหุบยิ้มลง เพราะคิดว่าตัวเองบ้าหรือเปล่า