พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 10

เซี่ยซีหว่านถูกส่งตัวไปอยู่ที่ต่างจังหวัดตอนเธออายุ 9 ขวบ เธอไม่เคยคาดหวังอะไรจากเซี่ยเจิ้งกั๋วคนนี้ที่เธอเรียกว่าพ่ออยู่แล้ว แน่นอนว่าการที่เขาโทรหาเธอครั้งนี้มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

พ่อก็ยังคงเป็นพ่อที่เธอรู้จักอยู่วันยังค่ำ เขาสนใจแต่เรื่องการแพทย์ และหมกหมุ่นอยู่แต่กับการพัฒนาการแพทย์ของตระกูลเซี่ยให้ใหญ่โต

ลูกสาวที่เขาภูมิใจที่สุดในตอนนี้ก็คือเซี่ยเหยียนเหยียน ส่วนลูกสาวจากบ้านนอกคอกนาคนนี้เขาก็แค่ใช้ให้มาแต่งงานแก้เคล็ดก็เท่านั้น

“ค่ะพ่อ หนูเข้าใจแล้วค่ะ พรุ่งนี้หนูจะไปค่ะ”

คำพูดว่าง่ายของเซี่ยซีหว่านทำให้น้ำเสียงของเซี่ยเจิ้งกั๋วอ่อนลง “ซีหว่าน การแต่งงานของแกถือเป็นการช่วยตระกูล อีกไม่นานสามีขี้โรคคนนั้นของแกก็จะตายแล้ว รอให้เรื่องของประธานหวางสำเร็จเสียก่อน ถึงตอนนั้นพ่อจะหาตระกูลใหม่ที่ดีกว่านี้ให้ลูกเอง”

“ถ้าอย่างนั้นหนูก็ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ” เซี่ยซี่หว่านพูดจบก็กดวางสายลงทันที

เซี่ยซีหว่านกดปิดโทรศัพท์พร้อมกับหลับตาลงในอ้อมกอดของลู่หานถิง แต่ภายในใจของเธอกลับรู้สึกทุกข์ใจอย่างหนัก เมื่อเธอว่าตัวเองก็คือเด็กกำพร้าคนหนึ่ง

เธอต้องการเป็นลูกที่ได้รับความรักจากพ่อแม่และมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขเหมือนกับเด็กทั่วไป แต่ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพียงแค่ความฝันลม ๆ แล้ง ๆ ของเธอเท่านั้น

เธอไม่มีบ้าน

เธอมันก็แค่เด็กต่างจังหวัดที่ไม่มีพ่อแม่

จู่ ๆ เซี่ยซีหว่านก็รู้สึกหนาวขึ้นมา เธอขดตัวเข้าหาอ้อมกอดของลู่หานถิง อ้อมกอดของเขานั้นทั้งแข็งแกร่งและอบอุ่นในคราวเดียวกัน ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ต้องรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ในอ้อมกอดนี้

เสียงเต้น ตึก ตึก ตึก ของหัวใจแกร่งที่กำลังดังก้องอยู่ข้างหูยิ่งทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

เซี่ยซีหว่านนึกว่าเธอจะนอนไม่หลับ แต่ในอ้อมกอดของเขาคนนี้ เธอกลับสามารถนอนหลับได้ทั้งวันทั้งคืน

......

ลู่หานถิงค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าที่สดใสของอีกวัน สีเหลืองทองอร่ามของแสงแดดแรกในตอนเช้าสาดส่องผ่านเข้ามาทางผ้าม่าน

ร่างสูงหรี่ตาลงด้วยความงุนงงและแสบตาจากแสงที่สาดเข้ามา

หลายปีมากแล้วที่เขาไม่ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นความสวยงามของแสงอาทิตย์ในยามเช้าแบบนี้

ลู่หานถิงหลับตาแล้วยกแขนคว้าผู้หญิงที่นอนอยู่ข้าง ๆ เข้ามากอด เขารู้ว่าเมื่อคืนเซี่ยซีหว่านนอนอยู่ในอ้อมกอดเขาทั้งคืน เพราะเขารู้สึกได้ถึงอุณหภูมิอุ่น ๆ และกลิ่นหอมจากร่างกายนุ่มนิ่มที่อยู่ข้าง ๆ เขา

แต่เขากลับกอดได้เพียงความว่างเปล่า เพราะเซี่ยซีหว่านหายไปแล้ว

ลู่หานถิงรู้สึกไม่อยากตื่นขึ้นมา เขาจึงใช้ผ้าห่มที่ทอจากไหมอย่างดีขึ้นมาคลุมตัวเอาไว้

ขณะนั้นประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออก พ่อบ้านฝูป๋อเดินเข้ามาในห้องอย่างอารมณ์ดี “คุณชายตื่นแล้วเหรอครับ? ตอนที่คุณนายเดินออกไป เธอบอกว่าไม่ให้ผมรบกวนคุณชายเพื่อให้คุณชายได้พักผ่อน คุณชายไม่ได้หลับเองได้แบบนี้มาหลายปีแล้ว ขนาดคุณหมอหนานยวนยังทำให้คุณชายหลับลงไม่ได้ แต่คุณนายกลับทำให้คุณชายหลับได้อย่างไม่น่าเชื่อ คุณนายมีเวทมนต์อะไรกันนะ?”

ฝูป๋อเองยังไม่อยากจะเชื่อ เขารู้ดีที่สุดว่าสภาพร่างกายของคุณชายเป็นอย่างไร เมื่อคืนเขาเป็นกังวลมากตอนที่คุณนายเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่คุณนายก็นอนอยู่กับคุณชายทั้งคืนจริง ๆ

ลู่หานถิงมองออกไปยังประตู “คุณนายลู่ล่ะ?”

“ตอนกลับมาหาคุณชาย คุณนายบอกว่าจะออกไปธุระข้างนอก เย็น ๆ ถึงจะกลับมาครับ”

“เธอได้บอกหรือเปล่าว่าจะไปไหน?”

“ไม่ได้บอกครับ”

“ขอบใจ”

ลู่หานถิงเดินกลับไปที่ห้องนอนเพื่อไปชำระล้างร่างกาย ขณะที่เขากำลังถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวบนตัวออกนั้นร่างสูงก็มองไปที่กระจกแล้วเห็นรอยแผลลึกจากฟันเล็ก ๆ บนไหล่ของตัวเอง

รอยกัดของเธอ