พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 12

น้ำเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยดังขึ้นข้าง ๆ หู

เซี่ยซีหว่านหรี่ตามอง ลู่หานถิงงั้นเหรอ?

เธอกรอกตาขึ้นมอง เพราะเป็นไปตามที่คาดเดาไว้ ใบหน้าของลู่หานถิงนั้นแจ่มชัดขึ้นในสายตาของเธอจนเห็นรายละเอียดของความหล่อเหลาได้อย่างชัดเจน

“คุณมาได้ยังไง?” เซี่ยซีหว่านรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก นี่เป็นเรื่องที่อยู่เหนือการคาดเดาของเธอจริง ๆ ที่จู่ ๆ เขาก็ปรากฎตัวขึ้นที่นี่

ลู่หานถิงจับข้อมือเรียวขาวอันบอบบางของเธอกดตรึงไว้กับกำแพง แล้วร่างกายสูงใหญ่ก็แกล้งบดขยี้ร่างกายของเขาเข้ามาใกล้แล้วกดตัวเธอจนจมลงที่หน้าอกของเขา “ถ้าหากผมยังไม่มาอีกล่ะก็ บนหัวผมคงจะมีต้นหญ้างอกออกมาแล้วล่ะ”

“หมายความว่าอย่างไร?” เซี่ยซีหว่านหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

ลู่หานถิงเลิกคิ้วได้รูปขึ้นแล้วถามว่า “คิดจะหลอกผมเหรอ? ไอ้ประธานหวางที่อยู่ด้านนอกนั่นคือใคร?”

เซี่ยซีหว่านรู้แล้วว่าเขากำลังเข้าใจผิด เธอจึงรีบกระซิบอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “ฉันไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับประธานหวางคนนี้ ฉันแค่มาจัดการธุระบางอย่าง”

“อ้อ ธุระที่ต้องจัดการนี่ต้องขึ้นเวทีไปเต้นโพลแดนซ์ด้วยงั้นสิ?”

“ฉัน....” เซี่ยซีหว่านเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน “คุณลู่ วันนี้คุณดูพูดจาแปลก ๆ นะคะ พวกเราไม่ได้ตกลงสงบศึกกันไว้หรอกเหรอ แถมยังไม่เคยถามเรื่องส่วนตัวของกันและกันเลย....”

ทันใดนั้น สายตาของลู่หานถิงก็เปลี่ยนไปเป็นสายตาที่ดุดันขึ้น แล้วจูบลงไปบนริมฝีปากสีแดงสดของเธอ

เซี่ยซีหว่านตัวสั่นสะท้านด้วยความตื่นตระหนกพร้อมกับกระพริบตาถี่ ๆ ไปมาอย่างลุกลี้ลุกลน เธอพยายามดิ้นรนขัดขืน “คุณลู่ คุณจะทำเกินไปแล้วนะ”

ลู่หานถิงหรี่สายตาที่คมคายลง แล้วกักขังเธอไว้ในอ้อมกอดของเขาอย่างคนเผด็จการที่เอาแต่ใจ “ข้อตกลงของเรานั่นรวมถึงข้อที่ผมจูบคุณไม่ได้ด้วยสินะ ตอนนี้ผมจูบคุณแล้ว คุณจะทำยังไงกับผมดีล่ะ?”

“......”

นี่เขามันเป็นจอมปลิ้นปล้อนหรืออย่างไรกัน?

“คุณลู่ คุณปล่อยฉันก่อนค่ะ!”

เซี่ยซีหว่านเอื้อมมือของเธอไปที่หน้าอกของเขาและผลักหน้าอกที่แข็งแกร่งนี้ออกอย่างแรงขณะที่เธอกำลังต่อต้านก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น “ก๊อก ๆ” ประธานหวางที่อยู่ด้านนอกพูดขึ้นว่า “เซี่ยซีหว่าน เธอเข้าไปทำอะไรในนั้นกันแน่ ฉันเหมือนจะได้ยินเสียงดังผิดปกตินะ”

เซี่ยซีหว่านหอบหายใจถี่ เธอตกใจจนไม่กล้าขยับเขยื้อน “ฉัน....ฉันไม่ระวังก็เลยหกล้มค่ะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็รีบ ๆ เข้า ฉันแทบจะรอไม่ไหวแล้ว”

“รู้แล้วค่ะ”

เซี่ยซีหว่านมัวแต่ยุ่งกับการตอบกลับประธานจหวางที่อยู่ด้านนอก ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าริมฝีปากบางเฉียบของลู่หานถิงได้อาศัยช่วงที่ผ้าคลุมหน้าของเธอเคลื่อนลงจากนั้นจึงประกบเข้าไป......

เขาจูบลงไปบนริมฝีปากอันอ่อนนุ่ม

คราวก่อนบนรถเขาไม่ได้ตั้งใจจะจูบเธอ แม้แต่กับตอนที่มีผ้าคลุมหน้าบดบังอยู่ แต่ตอนนี้มันต่างออกไป เขาจูบเธอไปแล้วจริง ๆ

ชั่วพริบตาเดียวสมองของเซี่ยซีหว่านที่เครียดเป็นทุนเดิมก็มีเสียงดัง “ตู้ม” แล้วเปลี่ยนเป็นความว่างเปล่า เธอรู้สึกเหมือนได้กลิ่นอายของผู้ชายที่สะอาดและสดชื่นบนร่างกายเขา เขาสูบบุหรี่อีกแล้ว รสชาติของควันยาสูบมันยังวนเวียนจาง ๆ อยู่เลย

ลู่หานถิงไม่ได้หลับตาลงแต่เฝ้ามองดวงตาที่งดงามคู่นั้นของหญิงสาวตรง ๆ แล้วก็เห็นเพียงดวงตาดำขลับฉ่ำวาวที่เริ่มหดเล็กลง เหมือนกับกวางน้อยขี้ตกใจวิ่งกระหน่ำชนกันมั่วไปหมด มันเป็นความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาที่หาเปรียบมิได้

เขานึกถึงภาพเมื่อครู่ที่เธอขึ้นไปบนเวทีและเต้นโพลแดนซ์ บุคลิกที่ทรงเสน่ห์เหมือนดั่งต้นหลิวที่พลิ้วไหวนี้ได้ล่อลวงให้ผู้ชายไม่รู้กี่คนต่อกี่คนเสียการควบคุมตัวเอง เธอก็เหมือนกับหญิงสาวพราวเสน่ห์ที่อยู่ในหนังสือ

พ่อบ้านได้ถามเขาว่า แท้จริงแล้วเวทมนตร์ของเธอคืออะไร?

ผู้หญิงที่เขาพบเจอบนขบวนรถไฟเป็นผู้หญิงที่เขาต้องแต่งงานด้วย ครั้งแรกที่ได้พบกันเขาเพียงแค่อยากรู้ทัศนคติและท่าทีของเธอเท่านั้น

แต่ว่าในสมองของเขาตอนนี้มีเพียงแต่ความงดงาม ความเฉลียวฉลาด ความสุขุมและความแพรวพราวของเธอ

บางทีเธอก็ขี้เล่น บางทีก็เหลี่ยมจัดเหมือนสุนัขจิ้งจอกตัวน้อย

แต่สำหรับเรื่องความรู้สึกรัก เธอก็เหมือนกระดาษสีขาวที่บริสุทธิ์แผ่นหนึ่ง

ขณะที่ลู่หานถิงกำลังตกอยู่ในภวังค์ ทันใดนั้นเองที่เซี่ยซีหว่านอ้าปากขึ้นแล้วกัดเข้าที่มุมปากเขาอย่างแรง

ซี๊ด

เมื่อลู่หานถิงปล่อยตัวเธอก็รู้สึกได้ว่ามุมปากเขาโดนกัดเข้าจนแตก แล้วเขาก็ได้ลิ้มรสกลิ่นคาวเลือดจาง ๆ