พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 220

ลู่จื่อเซียนหยุดชะงัก เขายืนอยู่บนบันไดและมองลงมาที่เซี่ยเหยียนเหยียนอย่างดูถูก จากนั้นก็พูดว่า “คุณกำลังพูดเรื่องอะไร?”

เซี่ยเหยียนเหยียนยิ้ม และพูดว่า “นักวิชาการลู่ คุณตกหลุมรักเซี่ยซีหว่านไม่ใช่เหรอคะ คุณไม่อยากให้เซี่ยซีหว่านและลู่หานถิงหย่ากันเหรอคะ เรามีจุดประสงค์เดียวกัน ดังนั้นเรามาร่วมมือกันเถอะค่ะ อย่าแสร้งทำตัวสูงส่งไปหน่อยเลย โอกาสดี ๆ แบบนี้ไม่ควรพลาดเด็ดขาด อันที่จริงแล้วเราทั่งคู่ก็เป็นคนประเภทเดียวกันนั่นแหละค่ะ”

นี่เป็นครั้งที่สองที่เซี่ยเหยียนเหยียนเสนอความร่วมมือกับเขา

ใบหน้าหล่อเหลาของลู่จื่อเซียนไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ เขาเหลือบมองเซี่ยเหยียนเหยียนและไม่ได้พูดอะไร จากนั้นเขาก็เดินขึ้นไปชั้นบนทันที

...

ลู่จื่อเซียนเปิดประตูห้องและเดินเข้าไป ตอนนี้เซี่ยซีหว่านกำลังนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ที่ดูอ่อนนุ่ม ผมยาวสีดำขลับของเธอแผ่กระจายอยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาว ใบหน้าเรียวเล็กขณะที่กำลังหลับใหลของเธอนั้นดูอ่อนโยนและไร้เดียงสา

เมื่อเห็นเธอปลอดภัย สีหน้าของลู่จื่อเซียนก็ผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น เขาก้าวไปข้างหน้าจากนั้นก็คุกเข่าข้างหนึ่งลงบนเตียง และจ้องมองใบหน้าเรียวเล็กขนาดเท่าฝามือของเธออย่างเงียบ ๆ

เนื่องจากเธอสวมผ้าคลุมหน้าอยู่ เขาจึงมองไม่เห็นใบหน้าอันงดงามของเธอ ตั้งแต่วันนั้นที่เขายกผ้าคลุมหน้าของเธอขึ้น เขาจำลักษณะใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน เธอสวยราวกับหลุดออกมาจากภาพวาด

ลู่จื่อเซียนค่อย ๆ เอื้อมมือออกมาและใช้นิ้วเรียวยาวลูบไล้ใบหน้าเรียวเล็กของเธออย่างแผ่วเบา ผิวของเธอเนียนละเอียดอ่อนมาก

ผิวของเธอนวลเนียนและละเอียดอ่อนราวกับผิวของทารกแรกเกิด

ทันใดนั้นหญิงสาวที่เขากำลังสัมผัสอยู่ก็ขยับตัวเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ลืมตาขึ้นมา

เซี่ยซีหว่านตื่นแล้ว จังหวะที่บอดี้การ์ดชุดดำโจมตีเธอ เธอกลั้นหายใจและพยายามเบี่ยงตัวหลบเลี่ยงจุดสำคัญอย่างลับ ๆ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บปวดบริเวณต้นคอเป็นอย่างมาก ดวงตาสดใส และเป็นประกายของเธอฉายแววเขินอายเล็กน้อย

“ซีหว่าน คุณตื่นแล้วเหรอครับ?”

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นมองลู่จื่อเซียนโดยไม่ได้แสดงท่าทีตื่นตระหนกตกใจใด ๆ เธอพูดว่า “คุณมาแล้วเหรอคะ? เซี่ยเหยียนเหยียนเป็นคนบอกให้คุณมาที่นี่ใช่ไหมคะ?”

“ดูเหมือนว่าคุณจะรู้ว่าผมจะต้องมาที่นี่เลยนะครับ”

เซี่ยซีหว่านลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็ใช้มือเล็ก ๆ ของเธอนวดบริเวณต้นคอของตนเอง และพูดว่า “ฉันแค่อยากจะดูว่าไพ่ใบเด็ดของเซี่ยเหยียนเหยียนคืออะไรก็เท่านั้นเองค่ะ อีกอย่างฉันก็อยากจะรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างนักวิชาการลู่และเซี่ยเหยียนเหยียนเป็นแบบไหนกันแน่?”

ลู่จื่อเซียนมองเซี่ยซีหว่าน และพูดว่า “คุณสงสัยผมมานานแล้วเหรอครับ?”

เซี่ยซีหว่านพยักหน้าตอบรับและพูดว่า “ฉันแค่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ ทุกครั้งที่ฉันอยู่กับคุณ เซี่ยเหยียนเหยียนมักจะอยู่ที่นั่นด้วยเสมอ จากนั้นคุณชายลู่ก็จะตามมาด้วยเช่นเดียวกัน แน่นอนว่าคุณและเซี่ยเหยียนเหยียนจะต้องมีการติดต่อกันเป็นการส่วนตัวอย่างแน่นอน แต่ฉันไม่แน่ใจว่าพวกคุณได้ร่วมมือกันหรือเปล่า”

ดวงตาสีดำขลับอันเยือกเย็นของลู่จื่อเซียนเต็มไปด้วยรอยยิ้มฉายแววขบขัน อันที่จริงแล้วเขาไม่ได้ประหลาดใจเลยสักนิด เขารู้ว่าเธอจะต้องตื่นขึ้นอย่างแน่นอน หญิงสาวในความทรงจำของเขานั้นเฉลียวฉลาดเป็นอย่างมาก เขาจึงพูดขึ้นว่า “แล้วตอนนี้ล่ะ คุณคิดว่าพวกเราร่วมมือกันไหมครับ?”

ดวงตาสดใสของเซี่ยซีหว่านมองใบหน้าหล่อเหลาของเขา และพูดว่า “นักวิชาการลู่คะ ฉันเชื่อว่าคุณและเซี่ยเหยียนเหยียนไม่ใช่คนประเภทเดียวกันค่ะ”

หลังจากเซี่ยซีหว่านพูดจบ เธอก็เตรียมตัวจะเดินออกไป

“ซีหว่าน” จู่ ๆ ลู่จื่อเซียนก็ก้าวมาข้างหน้าและเอื้อมมือออกมาจับข้อมือเรียวของเธอไว้อย่างถือวิสาสะ และพูดว่า “เซี่ยเหยียนเหยียนพูดถูก วันนี้เป็นโอกาสที่ดีของผม คุณถูกวางไว้บนเตียงของผมแล้ว อย่าคิดว่าแค่คำหวานไม่กี่คำจะทำให้ผมปล่อยคุณไปได้ สิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่ความไว้วางใจของคุณ แต่เป็นตัวคุณต่างหาก”

เซี่ยซีหว่านตัวแข็งทื่อ เธอมองไปที่เขาและพูดว่า “นักวิชาการลู่คะ ฉันเป็นพี่สะใภ้ของคุณนะคะ”

“อ๋อครับ” ลู่จื่อเซียนอุทานและหัวเราะออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ และพูดว่า “พี่สะใภ้ปลอม ๆ นะเหรอครับ?”

เซี่ยซีหว่านเบิกตากว้าง ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้เธอและลู่หานถิงก็ยังไม่ได้มีอะไรกัน เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ แล้วเขารู้ได้อย่างไร?