พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 252

น้าจ้าวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และพูดว่า “คุณหนูหว่านหว่าน ทําไมคุณหนูต้องทําแบบนี้ด้วยคะ?”

“เพราะฉันเดินทางมากับเขาถึงแค่ตรงนี้ค่ะ ฉันไม่อยากให้เขาหลงเหลือความทรงจำที่นี่ ฉันจึงทำได้แค่เพียงปล่อยให้ตัวเองเป็นคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังแทนค่ะ ฉันไม่ต้องการให้เขาเจ็บปวด หรือทุกข์ทนเพราะฉันอีก ฉันอยากให้เขาไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ทั้งหมดของตัวเองที่มหานครเอมพีเรียล” เซี่ยซีหว่านพูดสะอึกสะอื้น

“แต่ว่า ถ้าคุณหนูทำแบบนี้หลานเขยก็จะลืมคุณหนูไปนะคะ และในอนาคตเขาก็จะได้พบกับผู้หญิงอีกมากมาย ถ้าเขารักผู้หญิงคนอื่นจะทำยังไงล่ะคะ?”

เซี่ยซีหว่านคิดมานานแล้วว่าเส้นทางชีวิตยังอีกยาวไกล ในอนาคตเขาจะต้องเจอผู้หญิงที่ดีกว่าเธออย่างแน่นอน เขาต้องจะรักคนอื่น

แค่เธอคิดเรื่องนี้ภายในใจของเธอก็รู้สึกแย่แล้ว เธอทั้งรู้สึกหึงหวงและอิจฉา บางครั้งรู้สึกว่าเธอเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ต้องการจะให้เขาอยู่ที่นี่ตลอดไป แล้วเขาก็จะได้เป็นของเธอตลอดไป

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ขอแค่ผู้หญิงคนนั้นสามารถรักเขาด้วยใจจริงได้ก็เพียงพอแล้วค่ะ อย่างไรก็ตามจะต้องมีคนมาแทนที่ฉันอยู่ดีค่ะ และในอนาคตก็จะมีผู้คนมากมายที่รักเขา หลายวันที่ผ่านมานี้ คุณชายลู่ให้ฉันมามากพอแล้ว ฉันมีความสุขมากแล้วค่ะ”

...

เมื่อลู่ซือเจี๋ยมาถึงพร้อมกับรถจี๊ปหลายคันที่แล่นเข้ามาในหมู่บ้าน ในความเรียบง่ายนั้นแฝงไว้ด้วยความหรูหราซึ่งเป็นสไตล์ของลู่ซือเจี๋ยคนนี้มาโดยตลอด

ขณะนี้ลู่หานถิงยังคงหลับอยู่และเขาถูกสะกดจิตเรียบร้อยแล้ว เซี่ยซีหว่านลบความทรงจําทั้งหมดที่เกี่ยวกับเธอออกไปแล้ว

“คุณเซี่ย ตอนนี้อาถิงเป็นยังไงบ้าง?” ลู่ซือเจี๋ยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

ขณะนี้เซี่ยซีหว่านยืนไม่ไหวแล้ว เธอจึงจำเป็นต้องให้น้าจ้าวคอยพยุงเธอเอาไว้ ดวงตาอันสดใสเป็นประกายของเธอมองลู่หานถิงที่กำลังถูกส่งเข้าไปในเบาะหลังของรถจี๊ป และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ตอนนี้เขาสบายดีมากค่ะ เขาได้รับชีวิตใหม่แล้ว และฉันก็ใช้การสะกดจิตเอาความทรงจําของฉันออกไปแล้ว เขาจะไม่รู้ว่าเคยมีฉันอยู่ในชีวิตของมาก่อนอีกแล้วค่ะ”

ลู่ซือเจี๋ยสวมชุดสีดํา ชายหนุ่มอายุเกือบห้าสิบปีที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของพีระมิดมาโดยตลอด เขามีพลังออร่าลึกลับบางอย่างราวกับคนที่ชอบเก็บตัวและลึกล้ำ สายลมอ่อน ๆ พัดเสื้อสีดําบนร่างกายของเขาจนเกิดเสียงพึบพับ ภายในดวงตาอันสุขุมของเขานั้นไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกใด ๆ ได้เลย “ครั้งนี้ลําบากคุณเซี่ยมากเลย ผมส่งคนไปลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณในเมืองไห่เฉิงหมดแล้ว จากนี้ไปคุณก็จะไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้อีก ไม่มีใครจะเอ่ยถึงคุณกับอาถิง แค่คําพูดเพียงคำเดียวก็จะไม่มีอีก เขาจะได้มีชีวิตที่ดี”

เซี่ยซีหว่านพยักหน้าตอบรับว่า “ค่ะ”

เมื่อเซี่ยซีหว่านพูดจบ เธอก็เดินไปข้างหน้า แล้วก้มหน้ามุดเข้าไปที่เบาะหลัง มือเรียวเล็กของเธอเอื้อมออกมาจับใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงไว้พร้อมกับจุมพิตบนหน้าผากของเขาอย่างแผ่วเบา

ทันใดนั้นเอง หยดน้ำตาอุ่น ๆ ก็ไหลลงมากระทบบนเปลือกตาของลู่หานถิง เปลือกตาหล่อเหลาของเขากระตุกเล็กน้อย แต่เขายังไม่ตื่นขึ้นมา

“คุณชายลู่ คุณต้องมีความสุขนะคะ” เซี่ยซีหว่านพูดพร้อมกับน้ำตาไหลอาบแก้ม

ลู่ซือเจี๋ยยืนรออยู่ด้านข้างและไม่ได้รบกวนแต่อย่างใด เขามองไปที่หญิงสาวที่อยู่ข้างในรถที่กำลังจุมพิตลงบนหน้าผากของอาถิง แล้วพูดพึมพําบอกลากับเขา

จากนั้นเซี่ยซีหว่านจึงถอยออกมาจากรถ และพูดว่า “คุณลุงลู่คะ แล้วพบกันโอกาสหน้านะคะ อย่าลืมคําพูดที่คุณลุงเคยบอกกับฉันนะคะว่า ไม่ว่าตอนนี้เขาจะอายุเท่าไร เขาก็จะยังเป็นเด็กน้อยที่ไม่เคยเติบโตอยู่ต่อหน้าของคุณลุงเสมอ ความอบอุ่นในครอบครัวจะช่วยเยี่ยวยาวัยเด็กทั้งหมดของเขาได้ ความรักของพ่อก็เหมือนภูเขา รักเขาให้มาก ๆ นะคะ”

ลู่ซือเจี๋ยมองเซี่ยซีหว่านอยู่ชั่วครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “คุณยังมีอย่างอื่นที่ต้องการอีกไหม?”

เซี่ยซีหว่านอยากจะพูดถึงคุณย่าที่อาศัยอยู่ในโหย่วหลานขึ้นมา แต่เมื่อเธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ตัดสินใจไม่พูดถึง ตอนนี้ลู่หานถิงหายดีแล้ว คุณย่าจะต้องดีใจอยู่แล้ว

เซี่ยซีหว่านส่ายหน้า แล้วพูดว่า “ไม่มีแล้วค่ะ”

“งั้นพวกเราไปกันเถอะ” ลู่ซือเจี๋ยจึงจะเดินขึ้นรถไป

“เดี๋ยวก่อนค่ะ !” จู่ ๆ เซี่ยซีหว่านก็เรียกเขาเอาไว้

ลู่ซือเจี๋ยหยุดเดิน แล้วหมุนตัวกลับมา

ดวงตาของเซี่ยซีหว่านเต็มไปด้วยน้ำตา ริมฝีปากแดงที่ซีดเผือดของเธอสั่นระริก เธอยังคงทำใจไม่ได้ “เธอเป็นคนยังไงเหรอคะ?”

เธอ คู่หมั้นของลู่หานถิง เป็นคนยังไงเหรอ?

เมื่อไม่นานมานี้ในห้องทำงาน ลู่ซือเจี๋ยเคยถามเธอว่า เธออยากถามถึงคู่หมั้นคนนี้ไหม ตอนนั้นเธอสามารถหันหลังเดินจากไปได้อย่างสง่างาม แต่สุดท้ายแล้วตอนนี้เธอก็อดถามไม่ได้

เธออยากจะถามถึงหญิงสาวที่จะเข้ามาแทนที่ของเธอว่า ผู้หญิงที่จะได้ครอบครองคุณชายลู่ของเธอคนนี้เป็นคนอย่างไรกันแน่