พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 293

การแสดงออกทางสีหน้าของลู่จื่อเซียนเปลี่ยนอย่างไม่อาจคาดเดาได้ เซี่ยซีหว่านถามอย่างรวดเร็วว่า “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

“หว่านหว่าน ผมเคยได้ยินชื่อแม่ของคุณนะครับ” ลู่จื่อเซียนบอกความจริง

“อะไรนะคะ จริงเหรอคะ?” เซี่ยซีหว่านดีใจมาก

“จริงครับ แต่ผมก็ได้ยินอีกเรื่องมาเหมือนกันครับ คุณให้เวลาผมหน่อยนะ ผมมีบางเรื่องที่ผมต้องตรวจสอบให้แน่ใจก่อน ถึงเวลานั้นผมจะบอกคุณอีกทีครับ”

ลู่จื่อเซียนบอกเธอไม่ได้ในตอนนี้ เพราะกลัวว่าเธอจะยอมรับไม่ไหวชั่วขณะ เขาไม่อยากทำให้เธอตกใจ และเรื่องนี้เขาต้องไปตรวจสอบก่อน ตามหลักการแล้วหลินสุ่ยเหยากับตระกูลลู่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกัน จึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะรู้การเดินทางของหลินสุ่ยเหยาในมหานครเอมพีเรียล

เซี่ยซีหว่านเชื่อในลู่จื่อเซียน เธอพยักหน้าตอบรับว่า “ค่ะ ได้ค่ะ”

“หว่านหว่าน นี่มันก็ดึกแล้ว ผมจะพาคุณกลับบ้าน ตอนนี้คุณพักอยู่ที่ไหนครับ?”

“ฉันพักอยู่ที่...คฤหาสน์ซีหยวนค่ะ...”

เมื่อได้ยินชื่อ “คฤหาสน์ซีหยวน” ลู่จื่อเซียนก็ชะงักในทันที แน่นอนว่าเขารู้ว่าคฤหาสน์ซีหยวนเป็นทรัพย์สินภายใต้ชื่อของลู่หานถิง หลังจากกลับมาจากเมืองไห่เฉิง เขาก็พักอยู่ที่คฤหาสน์ซีหยวน

“หว่านหว่าน คุณกับลู่หานถิงกลับมาคืนดีกันแล้วเหรอครับ?” ลู่จื่อเซียนเอ่ยถาม

เซี่ยซีหว่านส่ายหัว และพูดว่า“ไม่ใช่นะคะ ฉันเพิ่งพบเขาเมื่อไม่นานมานี้และเราเข้ากันได้ไม่ดีนัก ฉันแค่พักอยู่ที่คฤหาสน์ซีหยวนเพียงสองวันเท่านั้นค่ะ คุณย่าเริ่มป่วยหนักมาก ฉันมาดูแลคุณย่าเพื่อบำรุงรักษาร่างกาย ตอนนี้ฉันเป็นลูกสาวคนเล็กของตระกูลเซี่ย และฉันอาศัยอยู่ในตระกูลเซี่ยค่ะ”

“ตกลงครับ ถ้างั้นคุณขึ้นรถเถอะ ผมจะพาคุณกลับไปที่คฤหาสน์ซีหยวน” สุภาพบุรุษลู่จื่อเซียนเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับให้เซี่ยซีหว่าน

เซี่ยซีหว่านมองไปที่หน้าตาอันหล่อเหลาของเขา เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ลู่จื่อเซียน น้ำใจของคุณที่มีต่อฉัน ฉันรู้สึกซาบซึ้งใจมากค่ะ แม้ว่าฉันกับลู่หานถิงจะกลายเป็นอดีตไปแล้ว แต่ตอนนี้ฉันยังไม่คิดที่จะมีความรัก ฉันไม่สามารถให้ความหวังแก่คุณได้ ยิ่งไปกว่านั้นฉันไม่สามารถเพลิดเพลินไปกับการห่วงใยรักใคร่เอ็นดูที่คุณมีต่อฉันได้ค่ะ นี่ไม่ยุติธรรมกับคุณ ดังนั้น...”

ความคิดของเธอชัดเจนมาโดยตลอด เธอไม่ต้องการให้โอกาสผู้อื่น ลู่จื่อเซียนกำลังคิดว่า ในที่สุดเขาก็สายไปแล้ว เขาไม่พบเธอเร็วกว่าลู่หานถิง

“หว่านหว่าน ผมรู้ แต่คุณไม่สามารถให้โอกาสผมเป็นเพื่อนได้เลยเหรอครับ ทำดีกับคุณเป็นงานของผม ชอบคุณก็เป็นเรื่องของผม อย่าใจร้ายกับผมนักเลยครับ ยิ่งไปกว่านั้นคุณอย่าไล่ผมไปไกล ๆ เลยครับ”

ใจของเซี่ยซีหว่านค่อย ๆ อ่อนลง เธอจึงก้มศีรษะเข้าไปที่นั่งข้างคนขับของรถไมบัคแลเะให้เขาพาเธอกลับบ้านทันที

...

เซี่ยซีหว่านกลับไปที่คฤหาสน์ซีหยวน เพราะดึกแล้ว ขณะนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว หญิงชรากับแม่บ้านอู๋หม่าก็เข้านอนกันหมดแล้ว

เธอพยายามเดินอย่างแผ่วเบาโดยไม่ส่งเสียงดังอะไร แต่ทันใดนั้นเธอก็หยุดที่หน้าประตูห้องหนังสือ

ประตูห้องหนังสือไม่ได้ปิดสนิททำให้มีซอกเล็ก ๆ ที่เธอสามารถมองผ่านซอกของประตูนั้นเข้าไปได้ ภายในห้องมีแสงสว่างเจิดจ้า ลู่หานถิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน มือข้างหนึ่งถือปากกา เปิดเอกสารอ่านเสียงดัง “ฟึบฟับ” อีกมือหนึ่งนิ้วเรียวของเขาคีบบุหรี่หนึ่งตัวไว้และสูบบุหรี่

ควันเบลอใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา แต่เขาสามารถเห็นคิ้วของเขาขมวดคิ้วอย่างเลือนรางด้วยคำว่า “ชวน” เขาเคาะบุหรี่ใส่ที่เขี่ยบุหรี่เป็นครั้งคราว และขี้เถ้าบนเปลวไฟสีแดงเข้มตกลงมา ปกคลุมความไร้เหตุผลไปหมด

ที่เขี่ยบุหรี่ของเขาเต็มไปด้วยก้นบุหรี่ เขาสูบบุหรี่เยอะมาก

เขาเป็นอะไร?

อารมณ์ไม่ดีเหรอ?

เซี่ยซีหว่านรู้สึกถึงออร่าที่กลัดกลุ้มและเก็บกดจากเขา และเมื่อคิดถึงคนสองคนที่ออกจากรถอย่างไม่มีความสุข เธอวางแผนที่จะไม่สนใจเขา และกลับไปที่ห้องของเธอเลย

แต่เธอยังคงหันหลังกลับและลงไปข้างล่างเพื่อชงกาแฟให้เขาด้วยตัวเอง