พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 317

น้าอู๋ไม่อยากจะเชื่อ นายน้อยของเธอเป็นเด็กดี เขาทำได้เพียงแค่พูดเท่านั้นแต่เคยไม่ลงมือทำรา้ยใครมาก่อน คาดไม่ถึงว่าจะมีคนเลวมาทุบตีนายน้อยของเธอจนกลายเป็นแบบนี้?

“นายน้อย คุณนั่งลงก่อนค่ะ ฉันจะไปเอาชุดยามาจัดการทำแผลให้คุณสักหน่อย” อู๋หม่ารีบเดินไปที่ตู้ยาด้วยความกระวนกระวายใจ

ลู่หานถิงนั่งลงบนโซฟาอย่างว่านอนสอนง่าย ลู่ซือเจี๋ยมองดูลูกชายของตัวเอง และพูดว่า “ไปเรียนรู้การชกต่อยกับคนมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไปเพื่ออะไร ผู้หญิงเหรอ?”

ลู่หานถิงหลับตาอันเฉี่ยวคมของเขาและเอนหลังอันแข็งแกร่งลงที่ผนักพิงอย่างเกียจคร้าน เขาตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายว่า “ครับ”

เขายอมรับว่าเขาชกต่อยกับคนอื่นเพื่อผู้หญิง

เขาอยากจะต่อยสวี่เส้าหนานมานานแล้ว เขาอดทนมาจนถึงตอนนี้

เมื่อนึกถึงมือของสวี่เส้าหนานที่วางบนไหล่ของเซี่ยซีหว่านในบาร์นั้น เขาก็แทบอดทนรอไม่ไหวที่จะหักมือของสวี่เส้าหนานให้แหลกละเอียด

ขายาวทั้งสองข้างของลู่ซือเจี๋ยซ้อนทับกันอย่างสง่างามและมีเกียรติ หญิงชราหลับไปแล้ว เขากำลังรอลู่หานถิง ตอนนี้ในมือของเขาถือหนังสือพิมพ์ธุรกิจภาษาอังกฤษฉบับหนึ่ง เขาสวมเสื้อสเวตเตอร์คอกลมสีเทาทำให้มีบุคลิกดูลึกลับแต่สง่างาม เขาพูดว่า “ต่อยชนะหรือเปล่า แล้วอุ้มสาวงามกลับมาด้วยหรือเปล่า?”

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบางของเขาจนเป็นเส้นโค้งสีขาว และพูดว่า “ไม่ชนะ ผมโดนทิ้งแล้ว ผมถูกล้อเล่นกับความรู้สึก ผมกำลังอกหัก พอใจหรือยังล่ะ?”

ในเอมพีเรียลบาร์ เขายอมรับว่าสวี่เส้าหนานพูดถูก เขาถูกเซี่ยซีหว่านทิ้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกล้อเล่นกับความรู้สึกจนกลายเป็นแบบนี้

เขารู้สึกไม่พอใจ โกรธ เกลียดชัง และหึงหวง ความรู้สึกเหล่านี้ทำให้เขาแทบจะเป็นบ้าและควบคุมตัวเองไม่ได้

เขายอมรับว่าเขาต่อยสวี่เส้าหนาน เพราะสวี่เส้าหนานแย่งผู้หญิงของเขาไป เขาอกหักแล้ว

ตอนนี้เธอทั้งเย็นชาและไม่แยแสเขาเลยแม้แต่น้อย แม้กระทั่งการยั่วยวนเขาก็ไม่สำคัญแล้ว

ลู่ซือเจี๋ยมองไปที่ลู่หานถิงด้วยแววตาลึกซึ้ง และพูดว่า “ถ้างั้นก็รีบจัดการกับความรู้สึกนี้ซะ ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ จากนี้ไปลูกจะพบเจอกับสิ่งที่ดีกว่าแน่นอน”

“เฮอะ” ลู่หานถิงหัวเราะเยาะด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่เต็มไปด้วยความรู้สึกดูถูกเย้ยหยันออกมาจากลำคอของเขา จากนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นพลางมองลู่ซือเจี๋ยที่อยู่ฝั่งตรงข้าม และพูดว่า “คุณบอกตัวเองเถอะ วันเวลาก็ผ่านมาหลายปีแล้ว คุณเดินออกมาได้หรือยังล่ะ คุณเจอคนที่ดีกว่าแล้วหรือยัง?”

ลู่ซือเจี๋ยหยุดชงัก การสนทนาสั้น ๆ ระหว่างพ่อกับลูกชายได้มาถึงทางตันแล้ว พวกเขาไม่สามารถพูดคุยกันต่อได้อีก หลังจากเวลาผ่านไปชั่วขณะหนึ่ว ลู่ซือเจี๋ยก็ลุกขึ้นและเดินจากไป

ก่อนที่เขาจะเดินจากไปนั้น เขาพูดประโยคสุดท้ายว่า “เราไม่เหมือนกัน ลูกโชคดีกว่าพ่อนะ”

ลูกชายของเขาโชคดีกว่าเขามาก เพราะในชีวิตของลู่หานถิงนั้น เขาได้พบกับเซี่ยซีหว่าน และเซี่ยซีหว่านก็รักเขาเสมือนรักชีวิต

แต่เมื่อตอนที่เขาได้พบกับหลิวอิงลั่วนั้น ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหน เขาก็ไม่เคยได้รับความรักจากเธอเลยแม้แต่น้อย

ทั้งชีวิตของเขานั้นยังคงรักเธออยู่แต่ไม่เคยได้ครอบครองเธอเลย

นี่อาจเป็นเหตุผลที่ทำให้ลู่ซือเจี๋ยเมตตาเซี่ยซีหว่าน ตอนที่เซี่ยซีหว่านมาถึงมหานครอิมพีเรียล ในฐานะลูกสาวของตระกูลเซี่ย พ่อบ้านส่วนตัวของเขาก็ได้ส่งข้อมูลของเธอให้แก่เขา อันที่จริงแล้วเขาสามารถบีบคอเซี่ยซีหว่านให้ตายได้ในทันที

แต่ทว่า เขาไม่ได้ลงมือ

เขาเคยติดต่อกับเซี่ยซีหว่าน ตอนที่เขาพบกับเซี่ยซีหว่านครั้งแรก เขารู้ได้ในทันทีว่าผู้หญิงคนนี้เปรียบดั่งดวงดาวที่เปล่งประกาย ไม่ว่าเธอจะอยู่ ณ ที่ใด เธอก็จะเป็นจุดสนใจของทุกคน

วันนี้ลู่ซือเจี๋ยรู้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในเอมพีเรียลบาร์ เขาเคยพูดที่เมืองไห่เฉิงว่าเขาไม่ต้องการให้เซี่ยซีหว่านปรากฏในชีวิตของลู่หานถิงอีกเพราะเธอสามารถทำลายชีวิตเขาได้