พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 323

ลู่หานถิงวางแผนที่จะหมั้นและแต่งงานกับลี่เหยียนหลานจริง ๆ เขาต้องการที่จะลืมเซี่ยซีหว่านให้ได้ แต่เมื่อคุณท่านลู่โทรมาเพียงหนึ่งสาย เขาก็คิดว่าท้ายที่สุดแล้วเขาก็ยังคงปล่อยมือของเธอไม่ได้ และไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องเธอ

ตอนที่รถชนเมื่อครู่นี้เขากำลังคิดว่า ถ้าเขาช่วยเธอไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ตายไปพร้อม ๆ กันเถอะ

ผู้คนบนท้องถนนมากมายวิ่งเข้ามา และพูดว่า “โอ้พระเจ้า ที่นี่มีอุบัติเหตุจราจร รีบเรียกรถพยาบาลเร็วเข้า !”

ผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกันในที่เกิดเหตุ ทันใดนั้นชายรูปงามร่างหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นอยู่ไม่ไกล เขาสวมชุดคลุมสีดำ ร่างกายสูงใหญ่และใบหน้าหล่อเหลา เขาผู้ที่ไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน...ซูซี

ซูซีปรากฏตัวขึ้นแล้ว

ลูกน้องชุดดำคนหนึ่งกางร่มสีดำให้ซูซีด้วยความเคารพ และพูดว่า “นายท่านครับ ในเมื่อจัดการลู่หานถิงเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ควรไปด้วยเช่นกัน ครั้งนี้การหายตัวไปของเซี่ยซีหว่านทำให้เกิดความวุ่นวายไปทั่ว คนที่ลงมือหลายคนก็รีบมาที่นี่ ลี่ลู่สวี่เยี่ยสี่ตระกูลมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เราไม่ควรปรากฏตัวง่าย ๆ”

ซูซีมองไปที่คนสองคนที่กำลังนอนล้มอยู่บนพื้น มีคนพยายามแยกลู่หานถิงและเซี่ยซีหว่านออกจากกัน แต่ลู่หานติงที่หมดสติอยู่ก็กอดหญิงสาวไว้แน่น ทั้งห้านิ้วที่เรียวยาวรวดเร็วและดุดันของเขากอดรัดร่างกายของเซี่ยซีหว่าน ไม่ว่าใครจะดึงยังไงก็ดึงไม่ออก

เซี่ยซีหว่านก็ยังหมดสติเช่นกัน นอกจากบาดแผลบนหน้าผากของเธอ นอกจากนั้นร่างกายของเธอดูปกติดี ร่างกายที่ขาวเนียนของเธอถูกห่อหุ้มไว้ด้วยเสื้อคลุมสีดำของลู่หานถิง เธอนอนหลับตาหมดสติอยู่บนหน้าอกอันแข็งแกร่งของลู่หานถิง เธอได้รับการปกป้องคุ้มครองจากอ้อมกอดเขา อันตรายใด ๆ ก็เข้าไม่ถึง ใบหน้างดงามดูนุ่มนวล นั่นทำให้เขารู้สึกสบายใจ

ซูซีเก็บซ่อนอารมณ์ไว้ และพูดอย่างเย็นชาว่า “ไปกันเถอะ”

“ครับ นายท่าน”

“อ้อจริงสิ ส่งข้อมูลส่วนตัวของฟ่านเถียนนั้นไปให้เซี่ยปังด้วย และให้เขาบอกกับเซี่ยซีหว่านว่าหลังจากผ่านการต่อสู้ครั้งนี้ ทั้งมหานครเอมพีเรียลจะต้องคึกคักไปทั่วอย่างแน่นอน” ซูซีพูดจบก็หายไปอย่างลึกลับราวกับว่าเขาไม่เคยปรากฏตัวขึ้นมาก่อน

เพียงไม่นาน รถยนต์สุดหรูสองสามคันก็รีบขับเข้ามา เสียงเบรกดังก้องในหู เซี่ยปังกับหลานเหยียนเปิดประตูรถแล้ววิ่งลงมาพลางตะโกน่วา “หว่านหว่าน !”

...

เซี่ยซีหว่านอยู่ในความฝันนานมาก เธอฝันถึงแม่

ในความฝันนั้นเธอกำลังหลับอยู่บนเตียง แม่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอพร้อมกับลูบคลำใบหน้าเรียวเล็กของเธอตลอดเวลาด้วยความห่วงใยและเจ็บปวดใจ “หว่านหว่าน แม่อยู่กับลูกได้เท่านี้ เส้นทางหลังจากนี้ขึ้นอยู่กับตัวลูกที่ต้องเดินต่อเองแล้ว แม่เชื่อว่าลูกจะเดินไปได้ไกล จน...เดินไปอยู่ข้าง ๆ แม่...”

เธอตื่นจากความฝัน ในความฝันนั้นมืดมิดมาก เธอยื่นมือออกมาแต่ก็มองไม่เห็นนิ้วมือของเธอเลย เธอมองหาแม่ไปรอบ ๆ ด้วยความหวาดกลัวและกระวนกระวายใจ “แม่คะ แม่อยู่ที่ไหนคะ...แม่ รีบออกมาเร็วเข้า หว่านหว่านกลัวค่ะ...”

ทันใดนั้นเธอก็ล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรง

เจ็บ

เธอบอกไม่ได้ว่าเจ็บตรงไหนราวกับว่ากำลังรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว จากนั้นน้ำตาในดวงตาคู่สวยก็ไหลพรากลงมา เธอกำลังร้องไห้

ทันใดนั้นใครบางคนก็เดินเข้ามา เขามีรูปร่างสูงโปร่งและใบหน้าหล่อเหลา เขาค่อย ๆ นั่งชันเข่าข้างหนึ่งพร้อมกับยื่นแขนออกมาโอบกอดเธอไว้ในอ้อมอกอันแข็งแกร่งของเขา ริมฝีปากบางของเขาจูบลงบนดวงตาสีแดงของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า และจนทำให้น้ำตาที่หางตาของเธอไหลออกมาไม่หยุด เขาพูดว่า “หว่านหว่าน ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่แล้ว”

ใช่...ลู่หานถิง

เขากอดเธอ และกระซิบข้างหูเธอว่า “หว่านหว่าน ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่แล้ว”

ขนตายาวเป็นแพงามดั่งขนนกของเซี่ยซีหว่านสั่นระริก จากนั้นเธอก็ลืมตาขึ้น เธอฟื้นแล้ว

ตอนนี้เธออยู่ในห้องผู้ป่วยของโรงพยาบาล ทุกอย่างเป็นสีขาวไปหมดและเต็มไปด้วยกลิ่นฉุนของยาฆ่าเชื้อ

เซี่ยปังและหลานเหยียนอยู่กับเธอตลอดเวลา เมื่อพวกเขาเห็นเธอตื่นขึ้นมา ทั้งสองคนก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และพูดว่า “หว่านหว่าน ในที่สุดหนูก็ฟื้นแล้ว !”

เซี่ยซีหว่านขยับตัวเล็กน้อย หลานเหยียนรีบพยุงเธอให้ลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว และยังรองหมอนนุ่มไว้ข้างหลังเธอด้วย “หว่านหว่าน หนูรู้สึกยังไงบ้าง? หนูยังเจ็บปวดตรงไหนอยู่ไหม?”