พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 334

ลี่เหยียนหลานเดินไปคว้าชุดเดรสสีนู้ดจากมือเซี่ยซีหว่าน

หลานเหยียนโกรธมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอพูดว่า “ลี่เหยียนหลานมาก่อนได้ก่อนเธอไม่เคยได้ยินเหรอ เราเห็นกระโปรงตัวนี้ก่อน เธอมีสิทธิ์อะไรมาแย่งของ ๆ เรา?”

ลี่เหยียนหลานยื่นมือของเธอออกมาจับแขนของลู่หานถิง และพูดด้วยท่าทางออดอ้อนราวกับเด็กว่า “พี่หานถิงฉันอยากได้ชุดเดรสตัวนั้นค่ะ”

เมื่อพนักงานเห็นลู่หานถิง เธอรีบพูดออกมาด้วยความเคารพว่า “ท่านประธาน”

หลานเหยียนคิดในใจว่า “บ้าจริง ! เธอลืมไปว่าห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในมหานครเอมพีเรียลแห่งนี้เป็นของตระกูลลู่ ลู่หานถิงเป็นประธานของที่นี่ และทุกคนต้องเชื่อฟังเขา”

ลี่เหยียนหลานมองไปที่เซี่ยซีหว่านอย่างมีชัย จากนั้นก็พูดว่า “เซี่ยซีหว่านเธอไม่รู้เหรอว่าพี่หานถิงเป็นเจ้าของที่นี่ ถ้าพี่หานถิงบอกว่าไม่ขายชุดเดรสตัวนั้นให้เธอ เธอก็จะไม่มีวันได้มัน ! พี่หานถิงฉันอยากได้ชุดเดรสตัวนั้นจริง ๆ นะคะ พี่ให้ฉันนะคะ”

ลี่เหยียนหลานกอดแขนลู่หานถิง จากนั้นก็พูดด้วยท่าทางออดอ้อน

ดวงตาที่สดใสของเซี่ยซีหว่านมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของลู่หานถิง และพูดอย่างอย่างตรงไปตรงมาว่า “ประธานลู่การทำธุรกิจต้องมีกฎเกณฑ์ คุณคงไม่ละเมิดสิทธิของลูกค้าเพียงเพื่อเอาใจภรรยาของคุณใช่ไหมคะ?”

เอาใจภรรยา…

ลู่หานถิงรู้ดีว่าตนเองหมั้นแล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกเกร็งมากเมื่อได้ยินคำว่า “เอาใจภรรยา” จากปากเล็ก ๆ ของเธอ เธอไม่สนใจเขาเลยจริง ๆ และเธอก็ไม่ได้หึงเวลาเขาอยู่กับลี่เหยียนหลานเลยแม้แต่น้อย !

เขาและลี่เหยียนหลานหมั้นกันแล้ว และมันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรต่อเธอเลย เธอยังคงวางแผนที่ที่จะหาสามี หรืออะไรทำนองนั้นอีก

เมื่อลู่หานถิงคิดว่าเธอจะปรากฏตัวต่อหน้าชายเหล่านั้นในชุดเดรสสีนู้ดตัวนี้ในวันพรุ่งนี้ และทำให้ผู้ชายเหล่านั้นหลงใหล เขาก็รู้สึกอึดอัดในภายในอกราวกับถูกก้อนหินก้อนใหญ่กดทับ และทำให้หายใจไม่ออก

เขาไม่อยากให้ผู้ชายเหล่านั้นเห็นแผ่นหลังที่เรียวสวยของเธอ เขาคนเดียวเท่านั้นที่สามารถเห็นมันได้

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบางของเขา จากนั้นก็จ้องไปที่เซี่ยซีหว่านด้วยดวงตาเฉี่ยวคมและพูดว่า

“ผมไม่จำเป็นต้องทำตามกฎเกณฑ์อะไรทั้งนั้น ผมจะทำตามความต้องการของผมเอง”

“...” เซี่ยซีหว่านมองไปที่เขา เขาช่างเป็นนายทุนที่ชั่วร้ายจริง ๆ ! “ถ้าอย่างนั้น ประธานลู่หมายความว่าอย่างไรคะ?”

ลู่หานถิงโอบไหล่ของลี่เหยียนหลาน และพูดว่า “หมายความตามที่คู่หมั้นของผมพูด”

ลี่เหยียนหลานยิ้มออกมาราวกับดอกไม้ที่กำลังผลิบานอย่างรวดเร็ว เธอมองไปที่ลู่หานถิงด้วยใบหน้าที่งดงามของเธอ และพูดว่า “ขอบคุณนะคะพี่หานถิง”

เซี่ยซีหว่านไม่ได้มองดูคนสองคนนั้นที่กำลังแสดงท่าทางรักใคร่ต่อกัน อันที่จริงเธอพอจะเดาคำตอบของเขาได้ตั้งนานแล้ว ตอนนี้ลี่เหยียนหลานเป็นคู่หมั้นของเขา แน่นอนว่าเขาจะต้องฟังคำพูดของเธอ

เธอควรเลิกหวังเรื่องเขาตั้งนานแล้ว แต่ทุกครั้งที่เธอพบเขา หัวใจของเธอยังคงเต้นแรงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยแปลง

หลานเหยียนทนไม่ได้อีกต่อไป เธอพูดขึ้นมาว่า “ลู่หานถิง คุณ …”

“คุณแม่หลาน” เซี่ยซีหว่านคว้ามือหลานเหยียนไว้ และพูดว่า “ช่างมันเถอะค่ะ มันก็แค่เสื้อผ้าชิ้นเดียว เรามาเลือกตัวอื่นกันดีกว่า หนูจะไปถอดมันออกเดี๋ยวนี้ค่ะ”

เมื่อเซี่ยซีหว่านพูดเช่นนั้น หลานเหยียนจึงทำได้เพียงอดทนไว้ และจ้องมองลู่หานถิงด้วยแววตาดุร้าย

เซี่ยซีหว่านถอดชุดเดรสสีนู้ดตัวนั้นออกอย่างรวดเร็ว เธอยื่นมันให้ลี่เหยียนหลาน และพูดว่า “เอาไปสิ”

ลี่เหยียนหลานเชิ่ดคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจ เธอเอื้อมมือไปหยิบชุดเดรส จากนั้นก็ยื่นให้พนักงาน และพูดว่า “ช่วยแพ็คให้ฉันด้วยค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะเซี่ยซีหว่านที่ยอมตัดใจจากมัน แม้เธอจะไม่เต็มใจก็ตามแต่”

เซี่ยซีหว่านเลิกคิ้วใบหลิวขึ้น และพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก อย่างไรเสีย ฉันก็เคยใส่ชุดเดรสตัวนี้แล้ว ที่แท้คุณลี่ก็ชอบใช้ของต่อจากคนอื่นนี่เอง”

ลู่หานถิงแทบไม่เคยเห็นเธอสวมใส่ชุดสีดำมาก่อน ตอนนี้เธอดูไร้เดียงสาและมีเสน่ห์ไปพร้อม ๆ กัน ไม่ว่าจะสวมใส่อะไร เธอก็สวยมากจริง ๆ

“โอ้พระเจ้าหว่านหว่าน เดรสสีดำตัวนี้ก็สวยมากเช่นกัน สาวสวยใส่อะไรก็สวย เราจะซื้อชุดนี้” หลานเหยียนพูด

เซี่ยซีหว่านก็พอใจกับชุดสีดำตัวนี้เช่นเดียวกัน เธอพูดว่า “คุณแม่หลานถ้าอย่างนั้นหนูเอาชุดนี้ค่ะ”

พนักงานแพ็คชุดเดรสสีดำ จากนั้นก็ส่งให้กับหลานเหยียน

ลี่เหยียนหลานเห็นว่าลู่หานถิงจ้องมองเซี่ยซีหว่านอย่างไม่ละสายตาอีกแล้ว เธอจิกเล็บของเธอลงบนฝ่ามืออย่างโกรธจัด ขณะเดียวกันพนักงานก็ส่งชุดเดรสสีนู้ดให้กับเธอ และพูดว่า “คุณลี่ ชุดเดรสของคุณพร้อมแล้วค่ะ”

ลี่เหยียนหลานมองดูชุดเดรสสีนู้ดที่เซี่ยซีหว่านเคยสวมใส่ด้วยความอับอาย เธอแทบรอไม่ไหวแล้วที่จะทำลายชุดตัวนั้น

“หว่านหว่านเราไปกันเถอะ” หลังจากซื้อเสื้อผ้าเสร็จแล้ว หลานเหยียนก็จับมือเล็ก ๆ ของเซี่ยซีหว่าน และเตรียมตัวออกไป

“ได้ค่ะ” เซี่ยซีหว่านพูด และพยักหน้า

เหมียว

เหมียว เหมียว

ขณะเดียวกันหยวนหยวนเดินตามเซี่ยซีหว่านมา ราวกับว่ามันอยากจะกลับบ้านกับเซี่ยซีหว่านด้วย

หลานเหยียนกลัวว่าเซี่ยซีหว่านจะทนความน่ารักของแมวน้อยตัวนี้ไม่ได้ เธอจึงก้มลงไปอุ้มหยวนหยวนตัวน้อยขึ้นมา และส่งให้กับลู่หานถิง จากนั้นก็พูดว่า “ประธานลู่ ดูแลแมวของคุณให้ดีหน่อย ฉันคิดว่าแมวของคุณจ้องมองหว่านหว่านของฉันตลอดเวลาราวกับโรคจิต ช่างน่ากลัวจริง ๆ !”