อภิชาตลูกเขย นิยาย บท 6

วสินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากภาวนาให้พ่อตัวเองไม่ไร้หัวใจจนทอดทิ้งเขาลง ดังนั้นเขาจึงปั้นหน้าทำเป็นใจกล้าและกลับไปยังห้องรับรองส่วนตัว

“วสิน เมื่อไหร่พ่อแม่นายจะกลับมาจากทริปธุรกิจล่ะ ยังไงพวกเขาก็ต้องมาพบกับญาติฝั่งเจ้าสาวนะ” ภายในห้องนั้น ดิเรกถามขึ้นอีกครั้งว่าพ่อแม่ของวสินอยู่ที่ไหน

ถึงอย่างนั้น ตลอดการหมั้นของพวกเขา พ่อแม่ของเขาไม่เคยปรากฏตัวเลยแม้แต่ครั้งเดียว ซึ่งนี่มันเหมือนกับว่าพวกเขาไม่ใส่ใจดูแลลูกสาวของตระกูลทิพย์บดีเลย หัวใจของวิสินเต้นรัวขึ้นชั่วขณะ แต่เขาก็ปัดเรื่องเกี่ยวกับการกลับมาของพ่อแม่ของเขา

“วสิน ของหมั้นของตระกูลนายมาถึงหรือยังล่ะ”

“พ่อแม่คุณไม่พอใจฉันเหรอ” หนิงหนิงชักเริ่มใจร้อน เธอเลยเริ่มแสดงความไม่พอใจใส่วสิน

“เร็ว ๆ นี้แหละ เดี๋ยวก็มาแล้ว” วสินหัวเราะแต่คำพูดของเขาสร้างความเชื่อมั่นไม่ได้เลย

ทันใดนั้นก็มีเสียงรถก็ดังมาจากด้านนอกของภัตตาคาร

หลังจากนั้นไม่นาน สมาชิกตระกูลทิพย์บดีคนหนึ่งก็รีบเข้าไปรายงานข่าวดี “พวกเขามาถึงแล้ว พวกเขามาถึงแล้ว ของหมั้นของหนิงหนิงมาถึงแล้ว”

“จริงเหรอ” ในตอนนั้นสมาชิกตระกูลทิพย์บดีก็ไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไป โดยเฉพาะหนิงหนิงและแม่ของเธอที่ต่างก็รู้สึกตื้นตันไปด้วยความสุข

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น พิมมาเลยตามญาติ ๆ ของเธอออกไปดูของหมั้นด้วย

“หืม นี่เธอจะไปไหนน่ะ ถึงจะได้เห็นของหมั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะได้เป็นเจ้าของมันหรอกนะ” หนิงหนิงมองพิมมาอย่างอวดดี แล้วเดินออกไปกับสามีด้วยความตื่นเต้นเพื่อไปรับของหมั้นด้านนอก

พิมมาเงียบไปและก้มหน้าลงอย่างหมดหวัง

พอเป็นเรื่องการแต่งงาน พิมมาก็ขาดความมั่นใจอย่างไม่ต้องสงสัย เธอได้แต่งงานกับไอ้เศษขยะไร้ประโยชน์ และตอนนั้นเธอไม่ได้รับของหมั้นเลยแม้แต่ชิ้นเดียว

งานแต่งงานควรจะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดของผู้หญิง แต่สำหรับพิมมามันคือความอัปยศอดสู

“คุณลุง ฮ่า ๆ คุณลุง ในที่สุดก็มาถึงซะทีนะครับ”

“ฉันเป็นลูกชายคนเดียวของพ่อ ฉันรู้ว่าเขาจะไม่ทิ้งฉันหรอก”

เมื่อเห็นชายวัยกลางคนก้าวลงมาจากรถเบนซ์ วสินก็ดีใจมาก เขาดึงหนิงหนิงให้ตามมาและเดินไปทักทายลุงของเขา

“เร็วสิหนิงหนิง ทักทายลุงผมหน่อยสิ นอกเหนือจากพ่อของผมแล้ว ก็มีเขาเนี่ยแหละที่รักผมที่สุด”

“อืม ไม่จำเป็นหรอกน่ะ” ผู้ชายคนนั้นตอบรับอย่างเย็นชา เขาดูไม่มีความสุขเลย

การต้อนรับอันเย็นชาทำให้เธอไม่สบอารมณ์ ใบหน้าของหนิงหนิงซีดเผือดลงเล็กน้อย

“คุณลุง คุณลุงกำลังทำอะไรน่ะ นี่วันหมั้นของผมนะ” วสินถามอย่างโกรธ ๆ

ยศไม่สนใจหลานโง่เขลาของเขาและสั่งให้ลูกน้องเอาของหมั้นออกมา

“เอาไปสิ ของหมั้นนี้มาจากตระกูลชัชวาลแห่งเมืองหยุนโจว!”

ใบหน้าของยศไร้ความรู้สึก เขาวางกล่องลงตรงหน้าหนิงหนิงและจากนั้นเขาก็กลับไปทันทีโดยไม่รอให้สมาชิกตระกูลทิพย์บดีที่เหลือมาถึง

“ฮะ...”

“เขากลับไปแล้วเหรอ”

“โดยไม่พูดสักคำเนี่ยนะ” วรรณารู้สึกสับสนกับการกลับไปอย่างกะทันหันของเขา

วสินรู้สึกอับอายขายหน้ามาก เขาทำได้เพียงหาข้ออ้างว่าลุงของเขากำลังยุ่ง ๆ อยู่

“เอาล่ะ เราอย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลย เร็วเข้าสิวรรณา เปิดกล่องดูซิว่ามีอะไรอยู่ในนั้น ตระกูลของวสินส่งของหมั้นแบบไหนให้เรากัน”

“ตระกูลของวสินร่ำรวยและมีอิทธิพลมาก ของหมั้นต้องมีค่ามากแน่ ๆ”

“อาจจะเป็นเงินเต็มกล่องก็ได้นะ”

“ว้าว กล่องนี้ใหญ่จัง เธอคิดว่าจะมีเงินอยู่ในนั้นเท่าไหร่น่ะ”

“วรรณา ฉันล่ะอิจฉาเธอจริงๆที่ได้ลูกเขยดี ๆ แบบนี้!”

สมาชิกตระกูลแต่ละคนต่างก็พูดคุยกันด้วยความอิจฉาและความอยากรู้อยากเห็น

ทั้งวรรณาและหนิงหนิงต่างก็มีสีหน้าชื่นชมยินดีที่ได้รับคำสรรเสริญเยินยอจากญาติพี่น้องราวกับว่ากำลังยืนอยู่บนจุดสูงสุดของชีวิตอย่างไรอย่างนั้น

และหลังจากคาดเดาอยู่พักหนึ่ง หนิงหนิงก็เปิดกล่องออก

แต่ผิดคาดกับสิ่งที่พวกเขาหวัง เพราะข้างในกล่องไม่มีเงินอยู่เลย

“นี่มันอะไรกัน”

“มันเป็นสีดำหมดเลย แล้วฉันก็ได้กลิ่นหอมของใบชาด้วย”

“มันต้องเป็นของมีค่าที่เราไม่เคยเห็นมาก่อนแน่ ๆ บางทีมันอาจจะมีค่ามากกว่าทองด้วยซ้ำ” วรรณาหัวเราะและคาดเดาไปด้วย

ภานุเดินเข้ามาคว้าของสิ่งนั้นขึ้นมาจำนวนหนึ่งแล้วยกขึ้นมาดม “มันคือใบชาครับ ถ้าผมเดาไม่ผิด มันคือชาหลงจิ่งจากเมืองซีหู มันเป็นชาเขียวชนิดหนึ่ง”

“ชาเขียวงั้นเหรอ”