อภิชาตลูกเขย นิยาย บท 9

“นายน้อยฟานพูดอยู่หรือเปล่าครับ” เสียงต่ำของชายวัยกลางคนดังขึ้นทางปลายสาย

ฟานยิ้มและตอบเบา ๆ ว่า “ถ้าผมเดาไม่ผิด คุณคงเป็นอลันสินะ คนรับใช้ที่ถูกไล่ออกจากตระกูลชัชวาลเมื่อสิบปีก่อนน่ะ”

“ฮ่าฮ่า~” ปลายสายหัวเราะ “แปลว่าคุณรู้อยู่แล้วสินะ ตอนนั้นผมทำผิดและทำให้นายน้อยศิวาไม่พอใจ ผมถูกกระทืบจนเกือบตาย นายน้อยฟานเป็นคนช่วยชีวิตผมไว้ ผมจะไม่มีวันลืมความช่วยเหลือนั้นเลย”

ตระกูลชัชวาลมีลูกหลายมากมายและถ้านับตามอายุของพวกเขา ฟานก็คือพี่ชายคนโต

“คุณฮันบอกผมแล้วว่าคุณอยู่ที่เมืองหยุนโจว ผมจะเป็นเจ้าภาพที่ดีที่สุดอย่างสุดความสามารถ ผมอยากจะเชิญนายน้อยฟานมาทานอาหารด้วยกัน ถึงยังไงตระกูลชัชวาลก็ดูแลผมอย่างดี และไม่เพียงแค่ตำแหน่งปัจจุบันของผมที่เมืองหยุนโจวเท่านั้นที่ผมติดหนี้บุญคุณ แต่รวมไปถึงเป็นหนี้ชีวิตของคุณด้วย ผมควรจะขอบคุณคุณเป็นการส่วนตัว โปรดให้เกียรติรับประทานอาหารกับผมด้วยครับ” คำวิงวอนอย่างประจบประแจงของอลันดั้งขึ้นทางปลายสาย

ฟานส่ายหัวแล้วหัวเราะ “คุณเชิญผมไปทานอาหารได้ แต่ก่อนอื่นผมขอดูความจริงใจหน่อย และอีกอย่างนะ ผมไม่ชอบถูกเรียกว่า ‘นายน้อย’ ผมไม่ได้ข้องเกี่ยวอะไรกับตระกูลชัชวาล”

อลันนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเขาก็ตอบว่า “ก็ได้ครับ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปผมจะเรียกคุณว่า ‘คุณฟาน’ ไม่ต้องห่วงนะครับคุณฟาน ผมจะแสดงความจริงใจของผมให้คุณเห็นเอง”

“โอเค ผมจะตั้งตารอแล้วกัน หวังว่าคุณจะไม่ทำให้ผมผิดหวังนะ” ฟานยิ้มอย่างอ่อนโยนและไม่เรียกร้องอะไรอีก

ณ คฤหาสน์หรูใจกลางเมืองหยุนโจว

อลันวางหูเช่นกัน สายตาของเขาเจ้าเล่ห์และคาดเดาไม่ได้ “นายน้อยของตระกูลชัชวาล” เขาอาจจะยังหนุ่มยังแน่นแต่เขาก็เป็นคนเจ้าเล่ห์ มันต้องใช้ความพยายามที่จะทำให้เขาพอใจ”

คำพูดของอลันทำให้คนรับใช้เก่าแก่ของเขาซึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ นั้นสับสน “ท่านอลันครับ นายฟานคนนี้เป็นแค่เด็กที่ถูกไล่ออกจากตระกูลชัชวาลไม่ใช่เหรอครับ ทำไมท่านต้องพยายามทำให้เขาพอใจขนาดนี้ด้วย”

“แค่เด็กที่ถูกไล่ออกมางั้นออก” อลันหัวเราะ “นายนี่มันมีตาแต่ไม่แววเลยนะ นายรู้ไหมว่าใครจะได้เป็นหัวหน้าตระกูลชัชวาลหลังจากนายท่านเกษียณ”

“อย่าบอกนะว่าเขาคือนายน้อย...” คนรับใช้หรี่ตาลงเมื่อคิดได้

“ใช่ นั่นคือพ่อของเขาไงล่ะ ไม่อย่างนั้นฉันจะประจบเขาทำไมล่ะ ฉันปิดภัตตาคารไฮหยวนและทำให้แขกวีไอพีเหล่านั้นไม่พอใจเพียงเพื่อที่ฉันจะได้ต้อนรับเขาอย่างเหมาะสม ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะคนที่จะมาหานายน้อยคือหัวหน้าตระกูลชัชวาลไงล่ะ ตระกูลชัชวาลที่ครั้งหนึ่งเคยสร้างความหวาดกลัวไปทั่วโลก” อลันจิบชาและมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่เขาไม่สามารถบรรเทาความวุ่นวายใจของเขาได้เลย

“เท่าที่ฉันรู้ หัวหน้าตระกูลมีลูกชายเพียงคนเดียว และที่สำคัญก็คือนายฟานคนนี้เป็นทายาทเพียงคนเดียวของรุ่นเทียน (สวรรค์) แห่งตระกูลชัชวาลด้วย ชื่อจริงของเขาคือสายฟ้า ชัชวาล!”

ตระกูลชัชวาลแห่งจีนแผ่นดินใหญ่น่ะ คนนอกอาจจะไม่รู้ว่าชื่อนี้มีอิทธิพลแค่ไหน แต่อลันรู้เพราะยังไงเขาก็เคยเป็นคนรับใช้ของตระกูลมาก่อน

ช่างเป็นตระกูลที่น่ากลัวมาก ตอนนี้ตระกูลชัชวาลเป็นเหมือนมังกรที่ม้วนตัวซ่อนอยู่ในความมืดและมีน้อยคนนักที่จะรู้เรื่องพวกเขา แต่ถ้ามังกรตื่นขึ้นเมื่อไหร่ โลกจะได้รับรู้ถึงความน่ากลัวที่แท้จริงของมัน

อลันเองก็เป็นแค่คนรับใช้ที่เคยถูกไล่ออกจากตระกูลชัชวาล แต่ภายในไม่กี่ปีเขาก็สามารถขึ้นสู่อำนาจได้ด้วยความช่วยเหลือของใครบางคนจากตระกูลชัชวาล เขาคิดมาตลอดว่าความสำเร็จของเขาเป็นผลมาจากความช่วยเหลือของตระกูลชัชวาล แต่ความจริงแล้วผู้มีพระคุณที่แท้จริงของเขาก็คือฟาน

ใช่แล้ว อลันเป็นส่วนหนึ่งของปฏิบัติการประกายไฟของฟาน

“เอ๊ะ รุ่นเทียนงั้นเหรอ รุ่นนี้มันพิเศษยังไงล่ะ” คนรับใช้ยิ่งฟังก็ยิ่งสับสนมากขึ้น

อลันยืนอยู่ข้างหน้าต่าง มือทั้งสองไขว้อยู่ข้างหลัง เขามองไปที่ตึกระฟ้าที่อยู่ด้านนอก บนถนนมีรถต่าง ๆ แล่นอยู่อย่างต่อเนื่องและมีเสียงฮึมฮัมเบา ๆ ดังขึ้น “นายไม่รู้จักตระกูลชัชวาล นายไม่รู้หรอกว่าชื่อนั้นหมายถึงอะไร”

“นายรู้เพียงแต่ว่าตราบใดที่ฉันยังรักษาความสัมพันธ์กับคน ๆ นั้นไว้ได้ อำนาจและความมั่งคั่งก็จะยังคงหลั่งไหลมายังตระกูลรัชพลแห่งเมืองหยุนโจวต่อไป!”

หลังจากที่อลันพูดจบ คนรับใช้เฒ่าก็ยืนอยู่จุดนั้นไม่ขยับไปไหน ดวงตาของเขาเต็มไปดวยความงุนงง

เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าตระกูลชัชวาลมีอิทธิพลมากขนาดนี้ได้อย่างไร อำนาจที่มากมายจนทำให้อลัน ราชาของเมืองหยุนโจวพูดเช่นนั้นได้

ข้างนอกมีลายลมพัดผ่าน เมฆลอยละล่องและใบไม้ก็ปลิวไหวอยู่ตามต้นไม้

ณ เขตหลิวยวน เมืองหยุนโจว

“ไปรอฉันที่ออฟฟิศ คืนนี้เราจะไปที่บ้านคุณปู่กัน”

ในห้องของเขา โทรศัพท์ของฟานสั่นขึ้นครู่หนึ่ง มันเป็นแจ้งเตือนข้อความจากพิมมา

ฟานมีความสุขมาก

พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกแน่ ๆ

แค่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นคนเริ่มตามหาเขาก่อน

ฟานออกจากบ้านทันทีที่เขาได้รับข้อความ พอถึงทางเข้าของเขตที่อยู่อาศัย ฟานก็ขี่จักรยานสาธารณะไปที่บริษัทของพิมมา

ตระกูลทิพย์บดีทำธุรกิจโลจิสติกส์ พิมมาได้เริ่มทำงานในธุรกิจครอบครัวทันทีหลังจบการศึกษาและเธอยังคงทำงานที่นั่นจนถึงทุกวันนี้ ตอนนี้เธอตอกบัตรออกงานแล้วและเธอกำลังรอฟานอยู่ด้านนอกออฟฟิศ

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งแรกที่พิมมาขอให้ฟานไปรับเธอ

แต่ในขณะที่เธอกำลังรอฟาน ก็มีหนุ่มผมทองคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างรถสปอร์ตจ้องมองมาที่เธอ

“ว้าว สวยจังเลยนะ”

“สวยกว่าพวกนักขุดทองตั้ง 10 เท่าแหนะ”

“ทั้งสวยและหุ่นดีแบบนี้ ถ้าฉันได้เปลื้องผ้าเธอแล้วพาเธอไปที่เตียงฉันนะ...”

ตัณหาพลุ่งพล่านภายในตัวของชายหนุ่มคนนั้น เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อเผชิญหน้ากับเธอ

“ไปให้พ้นนะ ถ้าคุณแตะต้องฉันอีกครั้งเดียวฉันจะเรียกตำรวจ!” พิมมาคำรามขู่

แต่ชายหนุ่มหัวเราะอย่างเย็นชาและพูดว่า “เอาเลย โทรแจ้งตำรวจเลย เราจะได้เห็นกันว่าตำรวจจะจับฉันได้ไหม”

“นังสารเลว ฉันแค่ขอให้เธอไปดื่มกับฉันดี ๆ นะ แต่นอกจากเธอจะไม่สำนึกแล้ว เธอยังกล้าปฏิเสธฉันอีก ฉันจะบอกอะไรให้นะ ไม่ว่าเธอจะต้องการหรือไม่เธอก็ต้องไปดื่มกับฉัน”

“ฉันน่ะประสบการณ์เยอะ ฉันไม่เคยถูกผู้หญิงปฏิเสธมาก่อน!”

ชายหนุ่มผมทองหัวเราะอย่างชั่วร้ายและยื่นมือไปลูบหน้าเธอ

พิมมากำลังจะกรีดร้องขอความช่วยเหลือ แต่จู่ ๆ ลมก็พัดผ่านมาที่เธอ

หลังจากนั้นกำปั้นของฟานก็ต่อยเข้าที่ใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้นทันที จากนั้นเขาก็เตะเข้าอีกทีจนชายหนุ่มผมทองคนนั้นกระเด็นไปเลย

“ไอ้ระยำ!”