พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 100

กลับมาถึงที่คอนโด ปาจรีย์จูงมือเด็กทั้งสองคนไปรอรับที่หน้าประตู

“วารุณี ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว ”

“หม่ามี๊ กอดๆ！”เด็กทั้งสองคนตรงไปที่วารุณีแล้วกางแขนออกพร้อมกัน

วารุณีย่อตัวลง แล้วกอดพวกเขาสองคนเข้าด้วยกัน“ อยู่บ้านเชื่อฟังแม่บุญธรรมหรือเปล่า ？”

“เชื่อฟัง”เด็กทั้งสองพยักหน้าพร้อมกัน

วารุณีลูบไปที่ศีรษะของเด็กน้อยทั้งสอง“ งั้นก็ดีแล้ว พอแล้ว กลับเข้าไปเล่นที่ห้องกันเถอะ แม่มีธุระจะคุยกับแม่บุญธรรมสักหน่อย”

“ครับ/ค่ะ”เด็กทั้งสองจับมือกัน แล้วกลับเข้าไปที่ห้อง

ตรงประตูจึงเหลือเพียงวารุณีกับปาจรีย์

วารุณีเปลี่ยนรองเท้า แล้วเดินไปที่ห้องรับแขกกับปาจรีย์

ปาจรีย์รินน้ำให้เธอแก้วหนึ่ง จากนั้นก็ถามอย่างร้อนใจไปว่า “เป็นยังไงบ้าง พิชญาถูกลงโทษไหม ？”

วารุณีส่ายหัว “ไม่ใช่ฝีมือเธอ”

“อะไรนะ？ไม่ใช่ฝีมือเธอ？”ปาจรีย์อุทานออกมาด้วยความตกใจ“แล้วฝีมือใคร？”

“ฉันไม่รู้ เพราะฉะนั้นฉันเลยอยากถามเธอ เป็นไปได้ไหมว่าจะเป็นศัตรูของเราที่อยู่ต่างประเทศ ?”วารุณีจิบน้ำไปแล้วถามออกมา

ปาจรีย์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ปฏิเสธไปทันทีว่า“ ไม่น่าจะเป็นไปได้ ไม่ได้ยินข่าวว่าพวกเขากลับมาที่ประเทศจีนนะ”

“ก็ใช่”วารุณีถอนหายใจเบา แล้วไม่ได้พูดอะไรอีก

ศัตรูของเธอไม่ได้มีมากเท่าไร นอกจากพิชญาแม่ลูกแล้ว ก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นชาวต่างชาติพวกนั้น เพราะในตอนที่อาจารย์เลือกลูกศิษย์นั้นอาจารย์เลือกเธอ จึงทำให้พวกเขาไม่พอใจและเกลียดเธอ จึงเกิดความขัดแย้งกันอยู่ตลอด

ในเมื่อหากพวกเขาไม่ได้มาที่ประเทศจีน และไม่ใช่ฝีมือของพิชญา และนางขยานีก็ไม่ได้มีความสามารถขนาดนั้น ดูไปแล้วก็น่าจะเป็นฝีมือของศัตรูทางฝั่งนัทธีแล้วล่ะ

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ วารุณีก็ปวดหัวจนต้องบีบจมูก ความรู้สึกที่ต้องเข้าไปพัวพันกับบุญคุณความแค้นแบบนี้ ช่างน่าอึดอัดยิ่งนัก

ในตอนค่ำ หลังจากที่วารุณีฝากเด็กทั้งสองคนไว้กับปาจรีย์ ก็เปลี่ยนชุดแล้วเดินทางไปที่โรงแรม เพื่อร่วมงานเลี้ยงฉลองของ ‘Bath fire rebirth’

งานเลี้ยงฉลองนี้ นอกจากพนักงานของบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปแล้ว ยังมีนักวิจารณ์และนางแบบที่มาร่วมด้วย ดังนั้นงานจึงได้จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่มาก

วารุณีในฐานะหัวหน้าผู้ออกแบบของ‘Bath fire rebirth’ พอมาถึงก็ได้รับความสนใจมากเป็นพิเศษ แบรนด์ต่างๆต่างก็เข้ามาผูกมิตรไมตรีด้วย

ในเวลาเพียงไม่กี่สิบนาที นามบัตรในมือของเธอก็หนาเป็นปึกแล้ว

“คุณวารุณี”มารุตเดินมาทางด้านหลังของวารุณี

วารุณีเก็บนามบัตรเข้าในกระเป๋าถือ แล้วหันกลับไปหาเขา “ผู้ช่วยมารุต”

“ท่านประธานขอเชิญตัวคุณสักครู่”มารุตชี้ไปยังด้านหน้า

วารุณีมองตามไป เห็นนัทธีถือไมโครโฟนยืนอยู่ด้านล่างของเวที และกำลังพูดอะไรบางอย่างกับพนักงานเสิร์ฟ จากนั้นก็พยักหน้า“ฉันทราบแล้วค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้ ”

เธอก้าวเท้าแล้วเดินมุ่งตรงไปหานัทธี

เมื่อมาถึงตรงหน้านัทธี เธอก็เอ่ยเรียกเสียงเบา “ประธานนัทธี”

นัทธีหยุดการสนทนากับพนักงานเสิร์ฟ แล้วหันข้างมองมา“ คุณมานานแค่ไหนแล้ว？”

“สักพักแล้วค่ะ ประธานนัทธีหาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ ?”วารุณีเอ่ยถาม

นัทธีไม่ได้ตอบ หลังจากที่ปรับระดับเสียงของไมโครโฟนแล้ว ก็พูดกับเธอไปว่า “ เรื่องของรางวัล”

พูดจบ เขาก็หยิบไมโครโฟนแล้วขึ้นไปบนเวที

การปรากฏตัวของเขา ทั่วบริเวณห้องโถงของงานเลี้ยงก็เงียบลง ทุกสายตาหันไปมองที่เขา

นัทธีเทสเสียงไมโครโฟนไปสองที ริมฝีปากบางก็พูดขึ้นว่า “ยินดีต้อนรับเข้าสู่งานเลี้ยงฉลองของคืนนี้ ทุกคนต่างก็รู้กันดี งานแสดงของวันนี้ประสบความสำเร็จอย่างมาก ทุกคนล้วนเป็นบุคคลสำคัญ และรางวัลก็ขาดไม่ได้ ตอนนี้คนที่ผมเอ่ยชื่อให้ขึ้นมารับรางวัลด้วย คนแรก คุณวารุณี ！”

ข้างล่างของเวทีก็มีเสียงปรบมือของผู้ชมดังขึ้นทันที

วารุณียกยิ้มแล้วเดินขึ้นไปบนเวที ยืนอยู่ข้างๆนัทธี

นัทธีหยิบเช็คใบหนึ่งมอบให้เธอ