พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 101

เขามาแล้วถือว่าเป็นเรื่องดีสำหรับเธอ

แบบนี้ เธอก็ไม่ต้องเผชิญหน้ากับคนอันตรายอย่างนิรุตติ์คนเดียวแล้ว

นัทธีมองความสุขบนใบหน้าของวารุณี ก็พยักหน้าเล็กน้อย แววตามีความอ่อนโยน จากนั้นตอนที่เผชิญหน้ากับนิรุตติ์ ความอ่อนโยนนั้นก็หายไป“ถ้าพี่จะหาดีไซเนอร์ ก็ไปหาที่อื่น คนของผม พี่อย่าได้แม้แต่จะคิด！”

คำว่าคนของผม ทำให้วารุณีใจเต้นแรง มองใบหน้าด้านข้างที่เย็นชาของเขาด้วยสายตาเป็นประกาย

ถึงเธอจะรู้ดีว่า คำพูดของเขานี้ไม่มีความหมายอื่นใด แค่หมายถึงว่าเธอเป็นพนักงานของเขาเพียงเท่านั้น

แต่ในใจของเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะใจเต้นแรง

“แต่ฉันถูกใจวารุณี ไม่อยากหาที่อื่นแล้วจะทำยังไงล่ะ？”นิรุตติ์แบบมือทั้งคู่ออกไปด้านข้าง แสร้งทำเป็นทุกข์ใจอย่างมาก

ลมหายใจทั้งตัวของนัทธีลดลง ริมฝีปากบางๆ เม้มลงจนเป็นเส้นตรง“คุณจะไปไหม？”

เขามองไปที่วารุณี

วารุณีได้สติคืนมา ก็ส่ายหน้า“ไม่ไปแน่นอนค่ะ ฉันเพิ่งปฏิเสธผู้อำนวยการนิรุตติ์ไปแล้ว และฉันก็คงไม่ทำงานให้คนที่คิดร้ายต่อฉันแน่ ฉันไม่ได้โง่ที่จะพาตัวเองไปซวยนะคะ”

ได้ยินคำนี้ นัทธีจึงพอใจทันที มุมปากก็ยกขึ้น ความเยือกเย็นทั่วร่างกายก็เก็บเข้าไป

นิรุตติ์มองวารุณีอย่างคับแค้นใจ“วารุณี คุณพูดแบบนี้ ทำให้ผมเสียใจมากเลยนะ”

วารุณีรู้ว่าเขาเสแสร้ง จึงเบือนหน้าหนีไม่สนใจเขา

นัทธีเดินก้าวข้างหน้า กั้นวารุณีไว้ด้านหลัง“ได้ยินหรือยัง？เธอไม่ไป”

“แล้วยังไงล่ะ ฉันก็ไม่ยอมแพ้หรอก”นิรุตติ์สบตากับนัทธีอย่างไม่สะทกสะท้าน

ตอนที่ชายหนุ่มสองคนนี้ต่างขิงก็ราข่าก็แรงใส่กัน จู่ๆ โทรศัพท์ของวารุณีก็ดังขึ้นมา

ชายหนุ่มทั้งสองคนหันไปมองเธอพร้อมกัน เธอหัวเราะอย่างเขินอาย หยิบโทรศัพท์ออกมา“เอ่อ ฉันไปรับสายก่อนนะคะ”

พูดไป เธอก็เดินไปทางระเบียง

ที่เดิมตรงนั้นเหลือแค่นัทธีกับนิรุตติ์สองคน

นัทธีหรี่ตาลงถามอย่างเย็นชา“พี่เชิญเธอไปบริษัทของพี่ มีจุดประสงค์อะไรกันแน่？”

“จะมีจุดประสงค์อะไรได้ล่ะ โชว์ในวันนี้ ทำให้ฉันตระหนักถึงพรสวรรค์ของเธอ เอาคนมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมไปบริษัทของตัวเอง ไม่ใช่เรื่องปกติหรือไง？”นิรุตติ์ยักไหล่

นัทธีทำน้ำเสียงเยาะเย้ย“ถ้าพี่ไม่เคยทำเรื่องแบบนั้นต่อเธอ คำพูดนี้ของพี่ ผมก็พอจะเชื่ออยู่หรอกนะ”

แว่นตานิรุตติ์สะท้อนแสง“เรื่องนั้นไม่ใช่ว่าฉันทำไม่สำเร็จไม่ใช่เหรอ？”

“พี่ควรจะยินดีที่พี่ทำไม่สำเร็จ ไม่อย่างนั้นตอนนี้พี่อาจไม่มีทางยืนครบสามสิบสองอยู่ตรงนี้แล้ว！”นัทธีมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

นิรุตติ์หัวเราะเสียงทุ้มต่ำ“นัทธี แกไม่รู้สึกเลยเหรอว่าตัวแก ใส่ใจเธอมากเกินไปแล้วน่ะ？”

“พี่หมายความว่าไง？”นัทธีเพ่งสายตาไป

นิรุตติ์ผายมือออกไปด้านข้าง“ไม่มีอะไร เธอกลับมาแล้ว”

เขาบุ้ยปากไปทางด้านหลังนัทธี

นัทธีหันหน้าไป มองเห็นวารุณีถือโทรศัพท์กลับมาด้วยใบหน้าปีติ เห็นได้ชัดเจนว่ามีเรื่องดีใจอะไร

“ประธานนัทธี ฉันต้องไปก่อนนะคะ”วารุณีหยุดอยู่ตรงหน้านัทธี แล้วพูดขอโทษ

นัทธีมองไปที่เธอ“มีอะไรหรือเปล่า？”

“อือ ต้องไปรับคนสำคัญมากคนหนึ่งที่สนามบินค่ะ”วารุณีดูนาฬิกาแล้วพูด

“รับใคร？”นัทธีถามจากจิตใต้สำนึก

สำคัญมาก？

หรือว่าเป็นพ่อแท้ๆ ของเด็กสองคน？

คิดไป ในใจนัทธีก็รู้สึกอึดอัดหน่อยๆ

วารุณีไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร พอจะตอบ นิรุตติ์ก็พูดขำๆ ว่า“วารุณี คุณไม่ต้องสนประธานนัทธีแล้ว คุณรีบไปเถอะ”