พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 102

“ไม่ใช่แขกค่ะ แม่ฉันเอง”วารุณีตอบด้วยรอยยิ้ม

มารุตถอนหายใจเฮือกใหญ่“งั้นก็ดี！”

“หือ？”วารุณีมองเขาอย่างเข้าใจ“ผู้ช่วยมารุต คุณดีใจอะไรขนาดนี้คะ？”

“เหรอครับ？”สายตามารุตว่อกแว่ก แกล้งทำเป็นมึนงง“เปล่านี่ คุณวารุณีคุณมองผิดมั้งครับ ผมกลับไปก่อนนะครับ ลาก่อน！”

พูดจบ เขาก็หยิบนามบัตรหันกลับไป เข้าไปในที่พักที่อยู่ตรงข้าม

หลังจากปิดประตู มารุตก็ถอนหายใจเบาๆ มองนามบัตรในมือ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างขมขื่น

ตั้งแต่ที่คุณวารุณีออกไปจากงานเลี้ยงสังสรรค์ หน้าของประธานก็บึ้งตึง อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ว่า ประธานกำลังสนใจคนที่คุณวารุณีจะไปรับ ไม่งั้นจะหอบมาที่นี่ทำไม？

หมดหนทาง เพื่อประธานแล้ว เขาจึงได้แต่หน้าด้านไปเคาะประตูของคุณวารุณี เชื่อว่าประธานรู้ว่าคนที่คุณวารุณีไปรับไม่ใช่ผู้ชาย แต่เป็นแม่แท้ๆ ก็คงไม่เยือกเย็นแบบนี้แล้วสินะ？

คิดไป มารุตก็ถือนามบัตร ยกเท้าขึ้นไปที่ห้องทำงาน

“ประธานครับ”มารุตตะโกนที่หน้าประตู

นัทธีนั่งอยู่บนเก้าอี้ เงยหน้ามองเขา“คุณไปทำอะไรมา？”

“แค่ก ไม่ใช่ว่าท่านบอกเหรอว่าตู้เปิดไม่ได้ ผมเลยไปเอานามบัตรส่วนกลางกับคุณวารุณีที่อยู่ตรงข้ามมา”มารุตเอานามบัตรในมือยื่นให้นัทธี

นัทธีไม่รับ มองต่ำลงไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

มารุตไอเบาๆ เล็กน้อย“ประธานครับ แม่ของคุณวารุณี ดูแลบำรุงได้ดีมากจริงๆ ”

“อะไร？”นัทธียืดหลงตรงเล็กน้อย

มารุตเผยรอยยิ้มจากดวงตาที่อยู่หลังเลนส์ออกมา พูดอีกว่า“แม่ของคุณวารุณี！”

“คุณจะบอกว่า คนในบ้านเธอ คือแม่เธอ？”นัทธีลูบไล้ปากกา ความกดอากาศรอบๆ ตัวต่ำลง ลดลงอย่างเห็นได้ชัด

ในใจมารุตนั้นเหยียดหยาม ใบหน้ากลับพยักหน้า“ถูกครับ”

นัทธีเม้มปากบางๆ “คุณบอกผมเรื่องนี้ทำไม？”

“ไม่มีอะไร ผมแค่อยากแชร์สิ่งที่ผมเจอกับคุณบ้าง”มารุตพูดยิ้มๆ

บอกทำไม？ไม่ใช่เพื่อให้คุณมีความสุขเหรอ！

“โอเค วางนามบัตรลงเถอะ ที่ผมให้คุณสืบสวนได้เรื่องบ้างยัง？”นัทธีวางปากกาลง ไขว้นิ้ววางบนโต๊ะทำงาน ถามเสียงหม่น

พอมารุตวางนามบัตรลง ก็จริงจังขึ้นมา“ยังไม่ได้เรื่องเลยครับ แต่แน่ใจได้ว่า ไม่ใช่นิรุตติ์ที่ทำ”

นิ้วมือนัทธีเคาะไปที่โต๊ะ“ในเมื่อไม่ใช่เขา งั้นก็ไปสืบบริษัทอื่นที่มีความแค้นกับบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป！”

“ครับ！”มารุตตอบรับ

นัทธียืนขึ้นมา“ไปเถอะ กลับคฤหาสน์”

“ประธาน คืนนี้คุณไม่พักที่นี่เหรอครับ？”มารุตเลิกคิ้วขึ้นถาม

สายตานัทธีเป็นประกายเล็กน้อย ตอบรับอือ

เขาตัดสินใจแล้ว มารุตก็ไม่พูดอะไรมาก ตามเขาอยู่ด้านหลังออกไปจากห้องทำงาน เดินไปที่ประตูของที่พัก

ตอนจะเปิดประตู ประตูด้านตรงข้ามก็เปิดพอดี วรยาถือถุงขยะออกมาจากด้านใน ตอนที่มองเห็นนัทธี ก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงเล็กน้อย“คุณ……คุณคือเด็กคนนั้นที่ตระกูลไชยรัตน์ใช่ไหม？”

เธอชี้ไปที่นัทธีอย่างไม่ค่อยแน่ใจ

นัทธีเลิกคิ้ว“สวัสดีครับคุณป้า！”

มารุตแอบยิ้มอยู่ด้านหลังเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคนเรียกประธานว่า‘เด็กคนนั้น’

ยิ้มไปอยู่นั้น จู่ๆ มารุตก็รู้สึกมีอะไรผิดปกติ เยือกเย็น เงยตามอง ก็สบตาเข้ากับดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นของนัทธี ทันใดนั้นก็รู้สึกสั่น รีบเก็บรอยยิ้มไป

นัทธีจึงปล่อยเขาไป แล้วคืนสายตากลับมา

ฉากนี้ ถูกวรยาเห็นหมด

วรยาอดไม่ได้ที่จะอุดปาก“ใช่สิ คุณชื่อนัทธีสินะ？”

นัทธีพยักหน้า“ครับ”

“งั้นป้าเรียกคุณว่านัทธีโอเคไหม？”วรยาถามอย่างอ่อนโยน