พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 116

นัทธีขมวดคิ้ว“อย่าพูดแบบนี้สิ ไม่มีทาง”

นวิยายิ้มอย่างขมขื่น“นัทธี สภาพร่างกายของฉัน ไม่ใช่ว่าคุณไม่รู้ คุณหมอพงศกรบอกแล้ว ถึงฉันฟื้นฟูร่างกายออกจากโรงพยาบาลได้ ก็อยู่ไม่ถึงสิบปี！”

พูดคำนี้จบ เธอก็หันกลับออกไปอย่างโดดเดี่ยว

นัทธีเม้มริมฝีปาก สุดท้ายก็มองไปที่ใต้ราวบันได แล้วตามไป

ชั้นหนึ่ง วารุณีหยุดพูดคุยหัวเราะกับวรยา เงยหน้ามองราวบันไดชั้นสอง มองเห็นตรงนั้นไม่มีใคร ก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย

“เป็นอะไรไปลูกรัก？”วรยามองสิ่งผิดปกติของเธอออก ก็มองตามไป ก็ไม่เห็นอะไรเลย

วารุณีส่ายหน้า“ไม่มีอะไรค่ะ แค่เมื่อกี๊รู้สึกว่ามีคนมองฉันอยู่ ฉันน่าจะรู้สึกมั่วไปเอง”

“ลูกน่าจะไม่ได้รู้สึกมั่วไปเองหรอก”วรยาจัดผมของวารุณี

วารุณีกะพริบตา“แม่ก็เห็นเหรอคะ？”

“เปล่านี่ แต่ว่าลูกสาวแม่สวยขนาดนี้ ไม่มีคนมองสิแปลก”วรยาพูดขำๆ

วารุณีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก“แม่！”

“โอเคๆ ลองเสื้อผ้าเสร็จยัง？”วรยาเปิดประตูห้องลองเสื้อผ้าแล้วมองดู

วารุณีพยักหน้า“เสร็จแล้วค่ะ”

“งั้นก็เอาไปจ่ายด้วยไป”วรยาโบกมือ พูดอย่างภาคภูมิใจ

วารุณีรีบห้ามเธอ“แม่ เสื้อผ้ามากมายขนาดนี้ แม่ซื้อมาอย่างน้อยก็หกหลักขึ้นไป และตัวฉันเองก็เป็นดีไซเนอร์ เสื้อผ้าก็มีเยอะแล้ว ไม่ต้องซื้อเยอะขนาดนี้เลย”

“ก็ใช่”วรยาลูบคาง คิดว่ามีเหตุผล

วารุณีเลือกในนั้นออกมาสองสามตัว“ซื้อพวกนี้ก็พอแล้ว”

“โอเค ตามลูกพูดละกัน”วรยายิ้มให้พนักงานเชียร์สินค้า

แป๊บเดียว สองคนแม่ลูกซื้อเสื้อผ้าเสร็จก็ออกไปจากร้านเสื้อผ้า สุดท้ายก็เดินเล่นที่ร้านอื่นในห้างต่ออีก แล้วก็เรียกรถกลับไป

ตอนกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ ก็เพิ่งสองโมง เหลืออีกสองชั่วโมง ที่จะต้องไปรับลูก

วารุณีวางถุงลง ทุบไหล่แล้วเดินไปที่ครัว หยิบกาต้มน้ำออกมา เตรียมจะชงชา

ตอนนี้เอง โทรศัพท์เธอที่วางในกระเป๋าก็ดังขึ้นมา

วารุณีรีบวางกาน้ำชาลง หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า มองสายที่โชว์ว่าโทรมา ก็เป็นเบอร์แปลกในพื้นที่ ลังเลเล็กน้อย จากนั้นก็กดรับ

“สวัสดีค่ะ ใช่คุณวารุณีหรือเปล่าคะ？”ที่ปลายสายมีเสียงผู้หญิงที่อ่อนโยนและมีมารยาทเข้ามา

วารุณีพยักหน้าเล็กน้อย“ใช่ค่ะ คุณคือใครเหรอคะ？”

“ฉันเป็นผู้จัดการร้านของWanikaค่ะ”เสียงผู้หญิงตอบ

วารุณีเลิกคิ้วขึ้น

Wanika นั่นไม่ใช่ร้านเสื้อผ้าร้านนั้นที่เธอกับแม่ไปเหรอ？

“ขอโทษนะคะคุณมีอะไรหรือเปล่าคะ？”วารุณีนั่งลงไปที่โซฟา ถือโทรศัพท์ไว้ในมือแล้วเทน้ำให้ตัวเอง

ผู้จัดการร้านตอบกลับด้วยรอยยิ้ม“คือแบบนี้ค่ะ วันนี้เป็นวันกิจกรรมของ Wanikaของพวกเราค่ะ คุณในฐานะลูกค้าพวกเรา ได้รางวัลที่หนึ่งของทางร้านเรา ยินดีด้วยนะคะ”

“อะไรนะ？”ได้ยินว่าได้รางวัล วารุณีก็ไม่รู้สึกดีใจสักนิด แต่กลับสงสัยอย่างมาก คิ้วก็ขมวดขึ้นมา“รางวัลที่หนึ่ง？แต่ว่าตอนที่ฉันอยู่ในร้าน ไม่เห็นพวกคุณทำกิจกรรมขึ้นเลยนะคะ และฉันก็ไม่เคยจับรางวัลด้วย”

คนๆ นี้ คงไม่ได้หลอกใช่ไหม？

ผู้จัดการร้านเห็นวารุณีสงสัย จึงหันหน้าไปมองชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลัง

ชายหนุ่มเงยคางที่สวยงามนั่นเล็กน้อย ผู้จัดการร้านพยักหน้าอย่างเข้าใจ พูดด้วยรอยยิ้มต่อไปว่า“คือแบบนี้ค่ะ พวกเรามีกิจกรรมลับๆ ส่วนที่จับรางวัลก็ไม่ใช่ตัวลูกค้าที่จับเอง แต่เป็นพวกเราจับแทนค่ะ”

“เหรอคะ？”วารุณีดื่มน้ำ แล้วก็เข้าใจขึ้นมา แต่ก็ยังคิดว่ามีตรงไหนไม่ถูกต้อง แต่กลับพูดไม่ออก

จากนั้น ผู้จัดการร้านยืนยันที่อยู่ที่วรยาทิ้งไว้ในร้านเล็กน้อย แล้วก็จบสายลง

วรยาหาวออกมาจากห้องน้ำ“ลูกรักใครน่ะ？”

วรยาได้ยิน ก็วางเสื้อผ้าในมือแล้วหันไปถามเธอว่า“ไม่มั้งอะไร？”

“ฉันกำลังคิดว่า ที่ได้รางวัลมาเป็นเรื่องปลอมหรือเปล่า เสื้อผ้าพวกนี้ที่จริงเป็นของประธานนัทธีส่งมา？”วารุณีชี้ไปที่เสื้อผ้าสีแดงไม่กี่ตัวพวกนั้นแล้วเดา

วรยาเคาะหัวเธอ“จะเป็นไปได้ไง Wanikaก็ไม่ได้อยู่ภายใต้บริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป อีกอย่าง พวกเราก็ไปร้านนี้กะทันหัน เขาจะรู้ได้ไง คงไม่บังเอิญบ่อยๆ ที่เขาจะอยู่ในร้านหรอกมั้ง？”

“พูดก็ถูก”วารุณีพยักหน้า รู้สึกว่ามีเหตุผลหน่อยๆ

ดูเหมือนเธอจะคิดมากจริงๆ

“พอแล้วๆ ๆ รีบเก็บพวกนี้เถอะ แล้วไปรับลูกไป”วรยาเร่ง

วารุณียิ้มแล้วเอากล่องของขวัญพวกนี้ย้ายเข้าไปในห้องทีละอัน จากนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา ออกไปกับเธอ ไปรับลูกที่โรงเรียนอนุบาล

รับลูกแล้ว วรยาก็เดินทางไปที่คุณสมศักดิ์ร่วมงานเลี้ยงการกุศล

วารุณีก็พาลูกสองคน ไปร้านอาหารใกล้ๆ โรงเรียนอนุบาล เตรียมว่าทานอาหารเสร็จแล้วค่อยกลับไป

แต่ระหว่างที่กินข้าวนี้เอง ทันใดนั้นแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็ปรากฏตรงหน้าของเธอ

“ไงวารุณี บังเอิญจัง”นิรุตติ์ยิ้มแล้วโบกมือให้เธอ จากนั้นสายตาก็มองไปที่ลูกทั้งสองคนของเธออย่างไม่แสดงอาการใดๆ

“สวัสดีค่ะ”วารุณีพยักหน้าให้เขาเล็กน้อย ถือว่าเป็นการทักทาย

นิรุตติ์จงใจทำเป็นถอนหายใจอย่างเสียใจ“เห้อ คุณก็ยังเย็นชากับผมอยู่”

วารุณีกินซุปอย่างเย็นชา“คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“เปล่า ผมมาเจอลูกค้ารายใหญ่ที่นี่ เจอคุณพอดี เลยเข้ามาทักทายเฉยๆ นี่คือลูกสองคนของคุณสินะ？”นิรุตติ์ชี้ไปที่เด็กตัวเล็กๆ สองคน“ผมรู้เรื่องพวกเขามาตลอด แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเลย”

“หม่ามี๊，คุณอาคนนี้หม่ามี๊รู้จักเหรอ？”อารัณดึงมือของไอริณ มองนิรุตติ์อย่างระวัง แล้วถามวารุณี

วารุณีตอบอือ“ใช่เป็นเจ้านายคนก่อนของหม่ามี๊”

“วารุณี ความสัมพันธ์ของพวกเรา ไม่ใช่แค่เจ้านายลูกน้องธรรมดาอย่างนั้นหรอก？”นิรุตติ์มองไอริณที่กะพริบตาโตๆ จ้องมาที่ตัวเอง ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าน่ารักหน่อยๆ ยื่นมือไปจะลูบใบหน้าของเธอ