พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 118

ข้างนอกห้องส่วนตัว วารุณีได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลัง เปลี่ยนมือข้างที่จูงกับไอริณ จากนั้นหันกลับ มองนิรุตติ์อย่างโมโห

นิรุตติ์ก็มีใบหน้าแปลกใจ“ทำไมเหรอ โกรธขนาดนี้เชียว？”

ตอนนี้เขายังทำเหมือนไม่ได้ทำอะไรเธออีกเหรอ？

เขาเพิ่งแยกกับพวกเขาสามคนแม่ลูก ได้ประมาณครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา คงไม่ใช่ว่า เธอยังโกรธเขาเพราะเรื่องนี้อยู่หรอกนะ？

“เอาอารัณคืนมาให้ฉัน！”วารุณีเม้มปากแดงๆ

นิรุตติ์ขมวดคิ้ว“อะไรนะ เอาอะไรคืนคุณ？”

“คุณยังจะเสแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอีก ไม่ใช่ว่าคุณพาอารัณไปเหรอ รีบเอาอารัณมาคืนฉัน！”วารุณีกำฝ่ามือไว้ด้วยอารมณ์ที่ร้อนใจ

นิรุตติ์จึงเข้าใจ เธอบอกว่า เขาเอาลูกชายเธอไป

ไม่น่าล่ะที่นี่มีแค่ยัยสาวน้อย ไม่มีเจ้าเด็กคนนั้นที่น่ารำคาญเหมือนนัทธี

“ขอโทษนะวารุณี คุณน่าจะหาคนผิดแล้ว ผมไม่ได้พาลูกคุณไป”นิรุตติ์แบบมือทั้งคู่ออกไปด้านข้าง

วารุณีตะลึงเล็กน้อย“คุณบอกว่าไม่ใช่คุณ？”

“ใช่ ทำไมผมต้องเอาลูกชายคุณไปด้วย ผมจะพาเขาไปทำไม？”นิรุตติ์รู้สึกตลก

ใบหน้าวารุณีซีดขาว ร่างกายสั่นหน่อยๆ

นิรุตติ์เอามือออกมาจากกระเป๋ากางเกง อยากจะดึงเธอเข้ามา แต่ช้าไปก่อน มีคนแย่งไปก่อนแล้ว

นัทธีเดินมาจากอีกทาง จับประคองไหล่ของวารุณีไว้“ไม่เป็นไรใช่ไหม？”

วารุณีได้กลิ่นหอมของมิ้นต์ที่คุ้นเคย ก็ส่ายหน้า“ฉันไม่เป็นไร”

“คุณมาได้ทันเวลาจริงๆ เลยนะ”นิรุตติ์มองนัทธีแล้วพูดเสียดสี

นัทธีไม่สนเขาสักนิด เม้มริมฝีปาก“คุณบอกว่าอารัณถูกคนพาไปเหรอ？”

“ค่ะ ฉันพาไอริณไปห้องน้ำ ตอนที่กลับมาอารัณก็ไม่อยู่แล้ว ที่เคาน์เตอร์บอกฉันว่า เป็นผู้ชายพาอารัณไป ฉันคิดว่าเป็นผู้อำนวยการนิรุตติ์ ก็เลยมาหาเขา แต่ผู้อำนวยการนิรุตติ์กลับบอกว่าเขาไม่ได้พาไป ตอนนี้ฉันไม่รู้แล้วว่าควรเชื่อใคร”วารุณีเอามืออุดปากตัวเองอย่างใจสลาย

ไอริณดึงปลายเสื้อของเธอ“หม่ามี๊ไม่ร้องไห้นะ หม่ามี๊ไม่ร้อง……”

วารุณีย่อตัวลง กอดลูกเอาไว้ ร่างสั่นหน่อยๆ

นัทธีหันหน้าไปมองนิรุตติ์

นิรุตติ์ดันแว่น“แกมองฉันทำไม ฉันบอกว่าไม่ก็ไม่สิ”

นัทธีละสายตาคืนมา หยิบโทรศัพท์โทรออกไป

แป๊บเดียว มารุตก็มาถึง

นัทธีดึงวารุณีขึ้นมาจากที่พื้น“เอาลูกให้มารุตก่อน คุณตามผมมา ผมจะพาคุณไปหาอารัณ”

พอได้ยิน วารุณีก็รีบพยักหน้าทำตาม เอาไอริณให้มารุตดูแล

“ลูกรัก ลูกอยู่กับคุณอาอย่าดื้อนะ หม่ามี๊จะไปหาพี่กับคุณอานัทธี”วารุณีลูบหัวของไอริณแล้วพูด

ไอริณกำฝ่ามือเล็กๆ “อือ หนูจะเป็นเด็กดีค่ะ หม่ามี๊ หม่ามี๊ต้องหาพี่ชายเจอนะคะ”

“อือ”วารุณีตอบอือไปด้วยเบ้าตาแดงก่ำ วางมือลง มองไปที่นัทธี“ประธานนัทธี พวกเราไปกันเถอะ”

“รอเดี๋ยว”นิรุตติ์จัดเนกไทเล็กน้อย“ผมไปกับพวกคุณด้วย”

“อะไรนะ？”นัทธีขมวดคิ้ว

นิรุตติ์หัวเราะเล็กน้อย“พวกคุณสงสัยว่าเป็นผมที่พาเด็กคนนั้นไป งั้นผมก็ต้องพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองสิ”

“ประธานนัทธี……”จิตใต้สำนึกวารุณีมองไปที่นัทธี ถามความเห็นของเขา

นัทธีละสายตาลงคิดเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้าลงหน่อยๆ “ให้เขาไป มีเขาไปด้วย ก็จะได้หาอารัณเจอไวขึ้น”

“โอเค”ได้ยินเขาพูดแบบนี้ วารุณีก็ไม่มีข้อโต้แย้ง

เธอไม่สนว่าจุดประสงค์ที่นิรุตติ์มาด้วยนั้นคืออะไร แค่ช่วยในการตามหาอารัณได้ก็พอแล้ว

ดังนั้นกลุ่มคนสามคนก็ออกไปจากชั้นสอง เตรียมไปดูที่กล้องวงจรปิดร้านอาหารก่อน ดูว่าใครพาอารัณไป

แต่ตอนที่ยังไปไม่ถึงห้องกล้องวงจรปิด โทรศัพท์ของวารุณีก็ดังขึ้นมา

เธอรำคาญหน่อยๆ ที่ตอนนี้มีคนโทรมา แต่ก็ยังอดทนกดรับไป“ใครคะ？”