พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 119

ในหัววารุณีมีเสียงดังขึ้นมา รู้สึกเหมือนมีอะไรแตกสลายลง ร่างกายแข็งทื่อ

นัทธีกลัวเธอรับไม่ไหว เลยก้าวเท้าไปที่ด้านหลังเธอ

ถ้าเธอล้มอีก เขาก็จับเธอไว้ได้ทันเวลา

“อะไรคือไม่ค่อยดี！”สายตานัทธีจ้องไปที่พยาบาลเขม็ง ในน้ำเสียงมีความรีบร้อน

นิรุตติ์ก็ค่อยๆ จริงจังขึ้นมา ไม่เอ้อระเหยลอยชายขนาดนั้นอีกแล้ว

พยาบาลมองนัทธีที่มบหน้าเหมือนกับอารัณอย่างมาก ก็ถอนหายใจ“ลูกของพวกคุณเสียเลือดไปเยอะมาก ตอนนี้ต้องถ่ายเลือดโดยด่วน แต่กรุ๊ปเลือดของเขาพิเศษมาก เป็น RHลบ แต่ว่าคลังเลือดของพวกเรามีเลือดประเภทนี้ไม่มาก ฉันกำลังจะไปหาเลือดค่ะ”

“เอาของผมไป！”นัทธีไม่คิดอะไรทั้งนั้น ยกแขนเสื้อขึ้นโดยตรง

วารุณีได้ยิน ก็รีบส่ายหน้า แล้วกดแขนของเขาลง“ไม่ได้ เจาะเลือดของคุณไปไม่ได้！”

เขาคือพ่อของเด็ก ถ่ายเลือดระหว่างสายเลือดโดยตรงไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะเกิดการแข็งตัวของเลือดได้

แต่นัทธีไม่รู้ความกังวลของเธอ คิดว่าเธอไม่อยากเป็นหนี้เขา สีหน้าก็หมองหม่นลง มองเธออย่างเย็น“วารุณี ตอนนี้มันเวลาไหนแล้ว คุณยังจะห้ามอีก？”

“ไม่ใช่แบบนั้น ฉันแค่……”

“เอาของผมไปเถอะ！”ตอนที่วารุณีไม่รู้จะบอกเขาอย่างไร จู่ๆ นิรุตติ์ก็ยืนออกมา“ผมก็กรุ๊ปเลือดRH negativeลบ”

วารุณีเหมือนได้ยินเสียงจากสวรรค์ มองไปที่เขาทันที ในสายตามีแต่ความขอบคุณ“ผู้อำนวยการนิรุตติ์ งั้นก็ขอร้องคุณแล้วล่ะค่ะ”

ถึงเขาจะเป็นลุงของอารัณ แต่ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องทางฝั่งพ่อ แบ่งไปอีกสองขั้น ไม่ใช่ความสัมพันธ์โดยตรง น่าจะไม่มีปัญหา

“ไม่เป็นไร คุณจำไว้ว่าเป็นหนี้บุญคุณผมก็พอ”แว่นตานิรุตติ์สะท้อนแสง ฮัมเพลงอย่างเท่ๆ แล้วก็ตามพยาบาลไป เหมือนว่าไม่ได้ไปเจาะเลือด แต่ไปดูอะไรสักอย่าง

“ผู้อำนวยการนิรุตติ์ ขอบคุณนะคะ！”วารุณีโค้งให้ด้านหลังเขา

นิรุตติ์ไม่ได้หันหน้าไป แต่ยกมือขึ้นโบกไปมา แสดงออกว่ารับรู้

วารุณียืนขึ้นทันที ความเกร็งที่ใบหน้าก็ผ่อนคลายลง

นัทธีเห็นเธอยิ้มแบบนี้ กำปั้นที่อยู่ข้างตัวก็กำขึ้นมา“เขาบริจาคเลือดให้ คุณก็วางใจแบบนี้เลย？”

“ใช่ค่ะ อารัณมีคนช่วยแล้ว”วารุณีใช้หลังมือเช็ดน้ำตาแล้วตอบ

ริมฝีปากบางๆ ของนัทธีเม้มจนเย็นชา“เขาทำได้แต่ผมทำไม่ได้เหรอ？”

“อ๋า？”วารุณีหันไปมองเขา

สีหน้านัทธีดูแย่มาก“ผมบอกแล้ว ผมบริจาคเลือดให้อารัณได้ แต่ทำไมคุณกลับเลือกเขา คุณรู้อยู่แล้วว่าเขาคิดร้ายกับคุณ คุณยังทำแบบนี้อีก？”

หรือว่าในใจเธอนั้น เขาเทียบกับนิรุตติ์ไม่ได้？

วารุณีละสายตาลง“ประธานนัทธี ฉันไม่เลือกคุณ เพราะว่าคุณไม่เหมือนกับเขา”

“มีอะไรไม่เหมือนกัน？”นัทธีหรี่ตาลง

ริมฝีปากวารุณีขยับ ไม่ได้อธิบาย

พอเห็นแบบนี้ ใบหน้านัทธีก็เหมือนมีน้ำแข็งเกาะตัวอยู่ ในสายตามีแต่ความเยือกเย็น ความกดอากาศรอบๆ ตัวก็ลดลงเป็นเส้นตรงมากขึ้น

วารุณีร็ว่าเขาโกรธ แต่ไม่รู้ว่าจะสงบอารมณ์โกรธของเขาอย่างไร

ตอนนี้เอง คนที่สวมยูนิฟอร์มตำรวจสองคนก็เดินเข้ามา“ขอโทษนะครับพวกคุณใช่พ่อแม่ของเด็กในห้องฉุกเฉินหรือเปล่า？”

“ฉันค่ะ ฉันเป็นแม่เขา”วารุณีเอามือวางไว้ที่หัวใจ รีบพูด