พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 120

ที่เธอคิดได้นั้น นัทธีเองก็คิดได้ ดังนั้นเข้าใจว่าทำไมเธอจึงโกรธแล้วไล่เขาไป

“โอเค ผมจะไป！”นัทธีมองเบ้าตาแดงๆ ของวารุณี เม้มริมฝีปาก หันกลับเดินออกไป

แน่นอนว่า เขาไปไม่ใช่เพราะว่าเธอไล่ แต่เป็นเพราะเขาไม่อาจอยู่ข้างกายเธอต่อไปได้แล้วจริงๆ

ถ้าเป็นอย่างที่พวกเขาคิดจริงๆ คนที่ลงมือกับอารัณ เป็นพิชญาหรือว่าคนที่จะเอาชีวิตของวารุณีสองครั้งก่อน งั้นเรื่องนี้ก็จะรุนแรงเล็กน้อย เพราะว่าเขาน่าจะถูกถ่ายไว้ได้

งั้นเขาอยู่ข้างเธอต่อไป เธอกับคนที่อยู่ข้างกายเธอ ก็จะอันตรายมาก เขาต้องรีบหาคนๆ นี้ให้ได้ แล้วจัดการให้สิ้นซากถึงจะถูก！

คิดแบบนี้ นัทธีกดลิฟต์เสร็จ ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาฝ่ายรักษาความปลอดภัยของบริษัท ให้คนในแผนกรักษาความปลอดภัยจัดหาบอดี้การ์ดสองสามคน มาแอบปกป้องวารุณีกับแม่และลูกๆ รวมสี่คน

แบบนี้ เขาก็วางใจได้บ้าง สามารถทุ่มเทแรงกายทั้งหมดไปสืบหาคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังได้

การจากไปของนัทธี ทำให้ตำรวจสองคนมองหน้ากัน ไม่เข้าใจว่าทำไมแป๊บเดียวสองสามีภรรยาก็ทะเลาะกัน แล้วหนึ่งในนั้นยังไล่อีกคนออกไป

แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถามอะไรมาก ยังไงก็เป็นเรื่องครอบครัวของเขา

“คุณวารุณี ต่อไปพวกเราจะถามคุณไม่กี่คำถาม หวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือ”ตำรวจสองคนมีคนหนึ่งพูด ส่วนอีกคนก็เปิดสมุดบันทึก

“ค่ะ ฉันจะให้ความร่วมมือ”วารุณีนั่งลงที่เก้าอี้

ผ่านไปประมาณสิบนาที คำถามของตำรวจก็ถามเสร็จ ปิดสมุดบันทึกลงแล้วพูดว่า“โอเคคุณวารุณี คำถามก็ถามเท่านี้ละกัน รอลูกคุณฟื้น หวังว่าคุณจะแจ้งพวกเรา พวกเรายังมีคำถามที่จะถามลูกคุณด้วย”

“อือ”วารุณีพยักหน้าเล็กน้อย

ตำรวจสองคนหันกลับ

วารุณีลูบแก้ม หลังที่ยืดตรง ก็ทรุดลงไปทันที เห็นได้ชัดว่าทั้งตัวนั้นอ่อนล้า ไร้เรี่ยวแรง

ตอนนี้ นิรุตติ์ก็เจาะเลือดเสร็จ สีหน้าซีดขาวสุดๆ

วารุณีเห็นแบบนี้ ก็รีบลุกขึ้นประคองเขานั่งลงไป“ผู้อำนวยการนิรุตติ์ คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ？”

“ไม่เป็นไร ไม่ตายหรอก แค่บริจาคเลือดไป 400มิลลิลิตร”นิรุตติ์โบกมือ พูดอย่างไม่ใส่ใจ

แต่วารุณีที่ได้ยิน กลับใจเต้นแรง“400มิลลิลิตร มากขนาดนี้เชียว？”

ผู้ใหญ่คนหนึ่งบริจาคเลือด อย่างมากก็ไม่เกินสี่ร้อย แต่เขากลับเจาะเลือดไปสี่ร้อย

งั้นอารัณบาดเจ็บสาหัสแค่ไหนกัน！

เหมือนมองออกว่าวารุณีกำลังคิดอะไร นิรุตติ์ก็หัวเราะ“คุณวางใจเถอะ ลูกชายคุณไม่ได้สาหัสอย่างที่คุณคิด ผมถามพยาบาลแล้ว ลูกชายคุณเสียเลือดมากจนน่าตกใจ บวกกับกระดูกที่แขนหัก อย่างอื่นไม่เป็นอะไร”

“จริงเหรอคะ？”วารุณีมองเขาอย่างประหลาดใจ

นิรุตติ์ดันแว่นแล้วตอบ“ผมหลอกคุณจะได้อะไรขึ้นมา จริงหรือหลอกเดี๋ยวลูกชายคุณออกมา ก็ถามหมอเอาเอง”

“งั้นก็ดี！”มองออกว่าเขาไม่ได้โกหก วารุณีก็กำฝ่ามือ ในที่สุดก็เผยรอยยิ้มออกมา

นิรุตติ์กลับปิดแขนและร้องด้วยความเจ็บปวด“แต่ว่าตอนนี้ลูกชายคุณยังไม่ออกมา คุณใส่ใจผมดีๆ ก่อนเถอะ ผมบริจาคเลือดถึงสี่ร้อยมิลลิลิตรเพื่อลูกชายคุณ คุณจะตอบแทนผมอย่างไร？”

รอยยิ้มที่ใบหน้าวารุณีค่อยๆ หายไป ละสายตาลงครุ่นคิดสักพัก“งั้นผู้อำนวยการนิรุตติ์อยากให้ฉันทำอะไรคะ แค่คุณไม่ให้ฉันทำเรื่องไม่ดี และก็ไม่ให้ฉันทำเรื่องที่ฉันไม่อยากทำ อย่างอื่นฉันทำได้หมด”

“นี่คุณพูดเองนะ ผมบันทึกไว้แล้ว”นิรุตติ์หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเขย่า

มุมปากวารุณีกระตุกเล็กน้อย“ถึงคุณไม่บันทึก ฉันก็ไม่ผิดคำพูด”

“งั้นก็ดี”นิรุตติ์เก็บโทรศัพท์อย่างพอใจ จากนั้นพูดว่า“ส่วนจะให้คุณทำอะไรนั้น ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา รอถึงเวลา ผมจะบอกคุณเอง”

พอได้ยิน วารุณีก็ขมวดคิ้ว เกิดความสงสัยในใจ แต่สุดท้ายก็พยักหน้าเห็นด้วย

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เขาก็ช่วยอารัณไว้นั่นเป็นเรื่องจริงที่เถียงไม่ได้