พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 121

“พ้นขีดอันตรายแล้วค่ะไม่เป็นอะไรแล้ว”วารุณีตอบกลับแล้วดึงผ้าห่มคลุมให้กับอารัณ

“งั้นก็ดีแล้ว”วรยาพูดอย่างโล่งอก จากนั้นก็ถามต่อว่า “แล้วอารัณเกิดอุบัติเหตุได้ยังไง ？”

วารุณีปล่อยมือออกจากผ้าห่ม แล้วจับไปที่ราวกั้นขอบเตียงผู้ป่วย มือบีบมันแน่น ไม่คิดที่จะปิดบัง บอกเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ฟังทั้งหมด

เมื่อวรยาฟังจบ ก็แทบลมจับ“เป็นนายนัทธีนั่นอีกแล้ว ！”

“แม่ค่ะ นี่เป็นเพียงแค่การคาดเดาของหนู จะใช่ฝีมือของสามคนนั้นหรือเปล่า ก็ยังชี้ชัดไม่ได้ ”วารุณีขมวดคิ้วแล้วพูดออกไป

วรยายิ้มเยาะ “หึ ต้องเป็นพวกเขาแน่ๆ ตอนที่อยู่ต่างประเทศ ลูกเคยเจอเรื่องพวกนี้ที่ไหนกัน แล้วอารัณก็ไม่เคยถูกลักพาตัวด้วย ตั้งแต่รู้จักกับนายนัทธีอะไรนั่นก็มีแต่เรื่องทำนองนี้เกิดขึ้น หากไม่ใช่ฝีมือของสามคนนั้น จะเป็นฝีมือใครไปได้อีก ？”

วารุณีอ้าปากค้าง จู่ๆก็ไม่รู้จะตอบโต้กลับยังไง

วรยาสงบสติอารมณ์ แล้วถอนหายใจยาว “วารุณี แม่จะขอเตือนลูกอีกครั้ง อยู่ให้ห่างนายนัทธีนั้นไว้ หากเป็นไปได้ก็อย่าไปมาหาสู่กันอีก แม่ไม่อยากจะได้ยินข่าวอะไรที่เกี่ยวกับหนูหรืออารัณกับไอริณอีก”

“หนูรู้แล้วค่ะ หนูจะทำตามนั้นค่ะ”วารุณียิ้มรับอย่างขมขื่น

ครั้งนี้ เธอก็หวาดกลัวมันแล้วจริงๆ

ตัวเธอเองน่ะตายได้ แต่อารัณกับไอริณจะเสี่ยงตกอยู่ในอันตรายไม่ได้เด็ดขาด

“รู้ก็ดีแล้ว”วรยาตบไปที่ไหล่ของวารุณี

วารุณีเม้มปากแน่น ไม่ได้พูดอะไรตอบ

ผ่านไปสักพัก ไอริณที่ร้องไห้จนเหนื่อยก็ผล็อยหลับไป

วารุณีอุ้มเธอไปที่โซฟา หยิบเอาผ้าห่มสำรองที่ทางโรงพยาบาลให้ห่มไปที่ร่างของเธอ

วรยาที่กำลังรินน้ำ มองดูวารุณีที่นั่งอยู่ข้างๆไอริณ ตบหลังไอริณเบาๆไปพลาง ด้วยท่าทีคิ้วขมวดมุ่น อย่างหมดหนทาง

วรยาวางแก้วน้ำในมือลงแล้วเดินเข้าไปหา พยักหน้าให้กับวารุณี“พอแล้ว เลิกขมวดคิ้วได้แล้ว ทำตัวเป็นคนแก่ไปได้ อารัณ พ้นขีดอันตรายแล้ว ทีหลังก็ดูแลกันให้ดีๆ เราเองก็ทำใจให้สบายเถอะ หากฝืนจนล้มป่วยไปอีกคน แล้วจะดูแลอารัณยังไง ”

“แต่หนูฝืนทำใจให้สบายไม่ได้นี่คะ”วารุณีนวดคลึงไปที่ขมับ

วรยาเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง แล้วนั่งลงข้างเตียงคนป่วย “ เอาอย่างนี้แล้วกัน แม่จะเล่าเรื่องตลกให้ฟังเรื่องหนึ่ง งานเลี้ยงในคืนนี้ ลูกรู้ไหนว่านางขยานีทำเรื่องน่าขายหน้าแค่ไหน？”

วารุณีส่ายหัว “เพราะกระเป๋าใบนั้นหรือเปล่าคะ ?”

“ก็ใช่นะสิ งานการกุศลของคืนนี้ เดิมทีมีจุดประสงค์เพื่อปกป้องอนุรักษ์สัตว์ป่า กระเป๋าของเหล่าคุณหญิงคุณนายก็จะเป็นพวกงานเย็บปัก หรือไม่ก็เป็นพวกหนังเทียม มีแต่เธอที่ถือกระเป๋าหนังจระเข้ และถูกจับได้ คุณสมศักดิ์โกรธมากจนไล่เธอออกจากงาน” วรยามือปิดปากแล้วหัวเราะออกมาดวงตาเต็มไปด้วยความขบขันในความโชคร้ายของผู้อื่น

วารุณีก็ยิ้มออกมาด้วยเช่นกัน “ งานการกุศลแบบนี้ การถือกระเป๋าแบบนี้ไป ก็เหมือนกับจงใจไม่ไว้หน้าคุณสมศักดิ์ เขาจะไม่อารมณ์เสียได้ยังไงละคะ”

“ก็ใช่นะสิ หลังจากที่นางขยานีถูกไล่ออกจากงาน นายสุภัทรก็ต้องเผชิญหน้ากับการถูกหัวเราะเยาะ จนหน้าแทบไม่เหลือ เชื่อว่าคืนนี้ทั้งสองคนคงน่าจะมีละครงิ้วแน่นอน แต่น่าเสียดายที่เราไม่ได้เห็น”วรยาโบกมือให้อย่างรู้สึกเสียดาย

วารุณีอ้าปากหาว “จะอะไรได้อีกนอกจากทะเลาะกันแล้วขว้างปาข้าวของ ไม่มีอะไรน่าดูสักหน่อย แม่ค่ะ หนูของีบสักหน่อย แม่ช่วยเฝ้าแทนให้หนูหน่อยนะคะ”

หญิงสาวรู้สึกเหนื่อยมาก

ตั้งแต่ที่รู้ข่าวอารัณหายตัวไป เธอก็มีแต่ความตึงเครียด ตอนนี้พอจะผ่อนคลายลงได้ ความเหนื่อยล้าที่มีก็ปะทุออกมา จนเธอแทบจะลืมตาไม่ขึ้น

วรยามองดูลูกสาวอย่างปวดใจ “ได้ นอนเถอะ หากมีอะไรแม่จะปลุกเอง”

“ค่ะ”วารุณีพยักหน้ารับ จากนั้นก็หลับตาล้มตัวลงนอนข้างๆไอริณ แล้วผล็อยหลับไป

นัทธีที่อยู่นอกห้องผู้ป่วย มองผ่านกระจกของประตู เห็นทุกอย่างภายในห้องอย่างชัดเจน เห็นวารุณีที่เหนื่อยจนหลับไป และเห็นวรยาถืออ่างใบหนึ่งเช็ดหน้าให้เธอ

ในขณะเดียวกัน เขาก็เห็นร่างเล็กๆร่างหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วย ไม่ได้สติ มันทำให้ภายในใจของเขา ราวกับถูกอะไรบางอย่างคว้านเข้าไป ช่างเจ็บปวดใจยิ่งนัก

“ท่านประธานครับ เราไม่เข้าไปข้างในกันเหรอครับ？”มารุตที่ยืนอยู่ข้างหลัง ชำเลืองมองไปแวบหนึ่ง แล้วเอ่ยถามออกไป รู้สึกได้ถึงความหดหู่ที่แผ่ออกมาจากร่างของนัทธี