พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 122

นัทธีจ้องมองไปที่พงศกรด้วยแววตาประกาย “มีปัญหาอะไรไหมครับ ？”

“มีแน่นอน”แม้ว่าพงศกรจะยังคงมีใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่รอยยิ้มนั้นกลับไม่มีความอ่อนโยนอะไรเลย “ผมขอเตือนประธานนัทธีว่าต่อไปไม่ต้องมาที่นี่อีก”

นัทธีเม้มริมฝีปากแน่น “เพราะอะไรครับ？”

แว่นของพงศกรสะท้อนแสงวาบออกมา“นี่มันยังไม่ชัดเจนอีกเหรอครับ การมีอยู่ของคุณ รังแต่จะสร้างความเดือดร้อนให้กับวารุณีและลูกๆ เพราะฉะนั้นรบกวนประธานนัทธีอยู่ให้ห่างจากพวกเธอด้วย ”

“คุณหมอพงศกร คุณก็พูดเกินไป！”ใบหน้าของมารุตก็นิ่งไป

พงศกรก้มหน้าแล้วหัวเราะ “เกินไปงั้นเหรอครับ ? งั้นพวกคุณก็ลองถามใจตัวเองดู สิ่งที่วารุณีต้องเจอ มีครั้งไหนไหมที่ต้นเหตุไม่ใช่เพราะประธานนัทธี ？”

“นี่……”มารุตถูกถามจนชะงักไปในทันที

นัทธีโบกมือ ส่งสัญญาณให้เขาไม่ต้องพูดอะไรอีก จากนั้นก็เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋า มองไปที่พงศกรอย่างเมินเฉย“ ผมยอมรับ ว่าความเสี่ยงหลายครั้งนั้นเพราะผมเป็นต้นเหตุ เธอให้ผมอยู่ห่างๆเธอ นั้นก็สมเหตุสมผลดี แล้วคุณมีสิทธิ์อะไร มาร้องขอผมในสถานะไหนไม่ทราบ ？”

พงศกรชำเลืองมองไปที่เขา จากนั้นก็พูดออกมาเสียงเบาว่า “เพื่อน！”

“ก็แค่เพื่อน สำหรับผม คุณยังไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้น ！”

หลังจากพูดจบ นัทธีก็ผละสายตาออก เดินเข้าลิฟต์ไป

จากสถานการณ์ในตอนนี้ เขาคงต้องอยู่ห่างๆกับวารุณีไปก่อน

แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า ใครที่ไหนก็ได้จะมาร้องขอเขาตามอำเภอใจแบบนี้

“ท่านประธานครับ รอผมด้วย ”เมื่อเห็นนัทธีเดินเข้าไปแล้ว มารุตก็เร่งฝีเท้าตาม

ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง ตัวลิฟต์ก็ค่อยๆเคลื่อนลงไปยังชั้นล่าง

พงศกรมองดูตัวเลขที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆบนหน้าจอลิฟต์ ดวงตาหลังเลนส์แว่น ก็ฉายแววความคลุ้มคลั่งอันน่าสะพรึงกลัวออกมา

“ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ……ไม่เป็นไร ฉันจะทำให้ตัวเองมีสิทธิ์เอง！”พงศกรหลุบตาลง ส่งเสียงหัวเราะแปลกๆที่ใครได้ยินก็ต้องขนลุกเกรียวไปตามๆกัน

แต่แค่เพียงไม่กี่วินาทีถัดมา เขาก็ดันกรอบแว่นแล้วเงยหน้าขึ้น ความคลุ้มคลั่งในดวงตาก็หายวับไป กลับมามีบุคลิกที่อ่อนโยนเหมือนปกติ เขาเดินไปยังห้องพักของอารัณ ราวกับท่าทีของเขาเมื่อครู่นั้น เป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น

เมื่อมาถึงที่ประตูห้องพักผู้ป่วยของอารัณ พงศกรจัดทรงเสื้อกาวน์ให้เข้าที่ แล้วเคาะไปที่ประตู

เมื่อวรยาได้ยินก็เดินมา เปิดประตู เมื่อเห็นว่าเป็นเขา ก็ยกยิ้ม “ไงพงศกร มาแล้วเหรอ ”

“ครับ พอรับสายของคุณน้าแล้วผมก็รีบมาเลย”พงศกรเดินเข้ามา สิ่งแรกก็เห็นเลยก็คือแม่ลูกที่อยู่ตรงโซฟา “วารุณีหลับไปแล้วเหรอครับ ？”

วรยาถอนหายใจ “ใช่ คงเหนื่อยมาก”

พงศกรละสายตาออก แล้วเดินไปที่เตียงผู้ป่วย ยืนอยู่ข้างเตียง ก้มมองอารัณที่มีใบหน้าซีดเซียว สายตาก้มมองต่ำ มีความรู้สึกเสียใจพาดผ่านจนไม่มีใครจับภาพได้ จากนั้นก็หายวับไป

หลังจากนั้น เขาก็ถามถึงอาการของอารัณในตอนนี้

วรยารินน้ำให้เขา จากนั้นก็บอกเล่าอาการออกไปอย่างละเอียด แล้วยื่นแก้วน้ำตามให้

เมื่อได้ยินว่าอารัณไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว พักรักษาตัวอีกไม่กี่เดือนก็จะฟื้นเป็นปรกติ มือที่ถือแก้วน้ำแน่นของพงศกร ก็ค่อยๆคลายลง

“เออนี่พงศกร คืนนี้ช่วยอยู่เฝ้าที่นี่สักคืนได้ไหม ? น้าว่าจะกลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้าแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าสักหน่อย และจะแวะทำน้ำซุปมาด้วย”วรยาหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วพูดกับพงศกร

พงศกรตอบรับพยักหน้าให้อย่างไม่ลังเล

เพราะนี่คือสิ่งที่เขาต้องการ

วรยาไปแล้ว พงศกรก็มองไปที่วารุณี ดูให้แน่ใจอีกครั้งว่าเธอจะไม่ตื่นขึ้นมาในตอนนี้ จากนั้นเขาก็ถอดแว่นออกแล้วโน้มตัวลง ตบมือไปที่ข้างใบหูของอารัณเบาๆ จากนั้นก็พูดบางอย่างกับอารัณ

ทำเสร็จแล้ว เขาก็ลุกยืนขึ้นแล้วสวมแว่น ลากเก้าอี้ออกห่างจากเตียง ไปยังที่โซฟา นั่งลงแล้วประสานมือไปเหนือเข่า จ้องมองไปที่วารุณี มองจนเธอตื่น

“พงศกร”วารุณีขยี้ตาไปมา มองดูว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด จึงได้เรียกชื่อเขาออกมา

พงศกรพยุงร่างเธอขึ้นมา “นอนอิ่มแล้ว？”

“อืม”วารุณียกยิ้ม แล้วมองไปที่ไอริณที่นอนตะแคงอยู่บนโซฟา

เมื่อเห็นว่าเด็กหญิงตัวน้อยยังหลับอยู่ เธอก้มตัวลงแล้วหอมไปที่ใบหน้าของเด็กหญิง จากนั้นก็จัดผ้าห่มให้เจ้าตัวน้อย

พงศกรที่เห็นภาพนี้ ดวงตามืดมัว นิ้วโป้งแตะไปที่ริมฝีปากของตัวเองอย่างแผ่วเบา

“แล้วนี่พงศกร นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”วารุณีที่สวมใส่รองเท้าเสร็จก็ถามออกไป

“มาได้สักพักแล้ว คุณน้าวานให้ฉันช่วยอยู่เฝ้าที่นี่ จะกลับไปทำซุปมาให้” พงศกรตอบกลับเสียงนุ่ม