พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 128

นัทธีขมวดคิ้ว กำลังจะเอ่ยปากพูด

ปาจรีย์ก็พูดตัดหน้าขึ้นมา “นี่ เธอจะคิดเล็กคิดน้อยเกินไปแล้ว ประธานนัทธีเองก็พูดอยู่ ว่าวารุณีเจ็บขายืนไม่นิ่งเลยเข้าไปประคอง ไม่ได้ทำอะไรกันสักหน่อย เธอพูดเหมือนพวกเขาทำอะไรที่ผิดต่อเธออย่างนั้นแหละ? พูดก็พูดเถอะ ที่วารุณีเจ็บขาก็ไม่ใช่เพราะเธอหรอกเหรอ และที่คู่หมั้นเธอมาช่วยประคองก็ถือว่าชดใช้แทนเธอไง ！”

“นี่เธอ……”

พิชญาอับอายจนกลายเป็นโกรธ กำลังจะตอบโต้ แต่นัทธีก็ดึงตัวเธอออกมา ก้มมองไปที่ขาของวารุณี จากนั้นก็ไล่มองขึ้นไป แล้วหยุดลงตรงที่ใบหน้าของเธอ “พิชญาเหรอ？”

ริมฝีปากแดงของวารุณีเผยอออก ตอบรับอืมกลับมาคำหนึ่ง

อากาศรอบกายนัทธีเย็นเยือก จากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่พิชญา

พิชญาใบหน้าซีดเผือด รีบปฏิเสธออกไปทันที“นัทธี คุณอย่าไปฟังพวกเขา ไม่มีเรื่องอะไรแบบนี้”

“อะไรคือไม่มีเรื่องแบบนี้ เพราะเธอไม่อยากให้เราประมูลงานได้ เลยหยดน้ำมันที่หน้าห้องน้ำ จนทำให้วารุณีลื่นล้มได้รับบาดเจ็บ และนี่ ก็คือหลักฐาน！”ปาจรีย์หยิบน้ำมันหอมระเหยจากมือของวารุณี แล้วยื่นให้นัทธีได้ดู

นัทธีรู้ได้ในทันทีว่ามันเป็นของพิชญา เพราะเขาเองก็เคยเห็นมันมาก่อน

อีกทั้งน้ำมันหอมระเหยยี่ห้อนี้ เป็นยี่ห้อที่พิชญาชื่นชอบมาก

“ที่เขาพูดมันจริงไหม？”ริมฝีปากบางของนัทธีเม้มเข้าหากันจนกลายเป็นเส้นตรง จ้องมองไปที่พิชญาอย่างไร้อารมณ์ความรู้สึก

เมื่อพิชญาต้องเผชิญหน้ากับเขาในอารมณ์แบบนี้ หัวใจก็เต้นแรง ดวงตาหลุกหลิกไปมาไม่กล้าสบตาเขา“ไม่……ไม่ใช่แน่นอน คนที่มีน้ำมันหอมระเหยแบบนี้มีถมเถไป แล้วที่หยดน้ำมันหน้าห้องน้ำ จะเป็นฝีมือฉันได้ยังไง ”

“งั้นเราก็มาพิสูจน์กันเป็นไง ?”วารุณีหยักคิ้ว จู่ๆก็พูดขึ้นมา

นัทธีพยักหน้าเห็นด้วย “ได้ ให้คนไปตรวจดูน้ำมันที่หน้าห้องน้ำ ดูว่ามันจะเหมือนกับอันนี้หรือเปล่า ”

“เป็นความคิดที่ดี！”ดวงตาปาจรีย์เป็นประกาย“หากพิสูจน์ออกมาว่าตรงกัน คราวนี้พิชญาคงจะดิ้นไม่หลุด ”

เมื่อพิชญาได้ยินคำนี้ แข้งขาก็อ่อนแรง ก้นจ้ำเบ้าทรุดลงกับพื้นทันที

พฤติกรรมนี้ของเธอ ก็บอกเป็นนัยได้แล้วว่า เธอยอมรับความผิดนี้

ใบหน้านัทธีแน่นิ่ง “เธอก็ยังคงดื้อด้านไม่ปรับปรุงตัว”

“นัทธี……”พิชญามองไปที่เขาอย่างหวาดกลัว

นัทธีหรี่ตาลงอย่างกรุ่นโกรธ “ไสหัวไปซะ！”

ร่างทั้งร่างของพิชญาสั่นเทา รีบลุกขึ้นจากพื้น หยิบกระเป๋าแล้วเดินเข้าลิฟต์ไป

เมื่อปาจรีย์เห็นเธอไปแล้ว ก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย “ประธานนัทธี คุณปล่อยเธอไปง่ายๆแบบนี้เหรอ เธอทำร้ายวารุณีนะ คุณไม่คิดจะจัดการอะไรกับเธอเลยเหรอ ？”

วารุณีเองก็มองไปที่นัทธีเช่นกัน

ใบหน้าที่เย็นเยือกของนัทธีแผ่วลง“ผมจะจัดการให้พวกคุณพอใจอย่างแน่นอน ”

“จริงเหรอคะ งั้นเราจะคอยดูแล้วกัน ” ปาจรีย์ที่ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ในใจก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก

วารุณีมองไปที่โทรศัพท์ “ประธานนัทธี นี่เราก็เสียเวลามามากแล้ว งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวผมไปส่ง”นัทธีมองลงไปที่เท้าของเธอ

ยังไม่ทันที่วารุณีจะได้ตอบ ปาจรีย์ก็รีบพยักหน้าให้อย่างดีใจ“ ดีเลยค่ะดีเลย”

“ปาจรีย์！”วารุณีขมวดคิ้ว จากนั้นก็ส่ายหน้าให้กับนัทธี “ไม่ต้องหรอกค่ะประธานนัทธี เรากลับกันเองได้ ไม่รบกวนแล้ว ไปกันเถอะปาจรีย์”

“โอ้……”ปาจรีย์พยุงเธอแล้วเดินเข้าไปในลิฟต์อีกตัว

นัทธีมองไปที่ประตูลิฟต์ที่ค่อยๆปิดลง พร้อมกับใบหน้าเกรงใจและท่าทีรักษาระยะห่างของวารุณี มือที่ล้วงในกระเป๋าก็กำแน่นขึ้นมา

เธอจงใจเว้นระยะห่างจากเขา！

แม้เขาจะรู้สาเหตุที่เธอเว้นระยะห่างนี้ แต่เมื่อเห็นเธอทำมันต่อหน้า ในใจเขาก็รู้สึกค่อนข้างไม่พอใจอยู่เช่นกัน

ภายในลิฟต์ ปาจรีย์มองไปที่วารุณี “วารุณี ฉันรู้สึกเธอเมินเฉยกับประธานนัทธีมาก ระหว่างพวกเธอเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ？”

วารุณีดวงตาไหววูบ ยกยิ้มแผ่ว“ระหว่างฉันกับเขามันก็เป็นแค่ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายกับลูกน้อง แต่ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายกับลูกน้องนั้นมันจบสิ้นไม่มีอีกแล้ว เป็นเพียงแค่คนรู้จักทั่วไปเท่านั้น จะเกิดอะไรขึ้นได้ ”