พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 127

วารุณีทำท่ายักไหล่ และไม่คิดที่จะตอบคำถาม

ปาจรีย์ปาดน้ำตาที่ซึมออกมาจากหางตา หัวเราะเยาะแล้วพูดขึ้นว่า “ โอ้แม่เจ้า ฉันหัวเราะจนปวดท้องไปหมดแล้ว พิชญา นี่เธอทักคนผิดแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ยังอยากจะร่วมงานกับคุณจรณ์อีกเหรอเนี่ย ！”

“เธอหมายความว่าไง？”พิชญาหัวใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ

ทักคนผิด?

หรือว่า……

พิชญารีบหันกลับไปมองที่เลขาฯเสกข์ ถามด้วยเสียงแหลมไปว่า“ คุณไม่ใช่คุณจรณ์！”

“ผมเป็นเลขาของคุณจรณ์ครับ”เลขาฯเสกข์ยกยิ้ม

พิชญากำหมัดแน่น แล้วตะโกนไปว่า“ นายไม่ใช่คุณจรณ์แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก ？”

ทำให้เธอต้องขายหน้าต่อหน้าวารุณีกับปาจรีย์สองคนนี้ได้

เลขาฯเสกข์ทำท่าแบมือออกอย่างไม่เจตนา “ คุณผู้หญิง ไม่ใช่ว่าผมไม่บอก แต่คุณไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พูดเลยด้วยซ้ำ ผมจะพูดอยู่สองสามครั้งแต่ก็ถูกคุณพูดขัดตลอด แล้วจะให้ผมทำยังไง ？”

“ก็นั้นนะสิ”ปาจรีย์พูดเสริม “เป็นเพราะเธอที่เข้ามา ไม่ถามให้ชัดเจน ตอนนี้ยังจะมาโทษคนอื่น ไม่คิดบ้างเหรอว่าเป็นความผิดของหรือเปล่า คนแบบเธอ ใครจะกล้าร่วมงานด้วย”

เลขาฯเสกข์พยักหน้าหงึกๆ“คุณปาจรีย์พูดถูก ต้องขออภัยคุณผู้หญิงคนนี้ด้วย เราไม่สามารถร่วมงานกับคุณได้”

“เพราะอะไรคะ？”พิชญารู้สึกคาใจ คิ้วผูกกันเป็นปมแน่นจนสามารถฆ่ายุงให้ตายได้

เลขาฯเสกข์ชี้ไปทางวารุณี “เพราะเราได้ตัดสินใจแล้วว่าเราจะร่วมงานกับคุณวารุณี”

“อะไรนะ？”พิชญาเสียงสูง แล้วจ้องเขม็งไปที่วารุณีด้วยความโกรธ

วารุณีมองกลับไปที่เธอ แล้วยิ้มออกมา

รอยยิ้มนี้ในสายตาของพิชญา คือรอยยิ้มที่โอ้อวดและท้าทายเธอ

เธอโมโหจนใบหน้าบิดเบี้ยว กำไปที่กระเป๋าถือแน่น แล้วหันหลังเดินออกไป

เธอไม่ปล่อยมันไปแบบนี้ง่ายๆแน่ เธอต้องให้วารุณีได้รู้ ว่าจุดจบของการแย่งงานเธอนั้นมันเป็นยังไง

แล้วยังคุณจรณ์อะไรนั้นอีกคน เธอจะทำให้เขาต้องเสียใจกับการตัดสินใจของเขาในวันนี้

“วารุณี เธอดูท่าทีที่อิจฉาตาร้อนของพิชญานั้นสิ น่าเกลียดจริงๆ！” ปาจรีย์มองไปยังทิศทางที่พิชญาเดินไป แล้วพูดกับวารุณี

“พอได้แล้ว เขาเป็นคนยังไง เธอก็น่าจะรู้ดีนี่น่า จะไปไม่สนใจเขาทำไม”วารุณีวางถ้วยชาลงแล้วลุกขึ้นยืน ยกยิ้มให้เลขาฯเสกข์แล้วพูดขึ้นว่า“เลขาฯเสกข์ พรุ่งนี้เราจะรอคุณที่สตูดิโอนะคะ ตอนนี้คงต้องขอตัวก่อนแล้ว”

“ได้ครับ ทั้งสองคนเดินทางปลอดภัยนะครับ”เลขาฯเสกข์เดินมาส่งที่ประตู แล้วเปิดประตูให้พวกเขา

ปาจรีย์พยุงวารุณีเดินออกไป และกำลังจะไปยังห้องพยาบาลเพื่อตรวจดูอาการของข้อเท้า

เมื่อพวกเธอมาถึงที่หน้าลิฟต์ ทั้งสองคนก็เห็นว่าพิชญายังอยู่ไม่ได้ไปไหน และกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ตรงหน้าลิฟต์ตัวหนึ่ง

เมื่อเห็นพวกเธอเดินมา พิชญาก็ดูราวกับตกใจมาก รีบวางสายไปทันที

เมื่อเห็นภาพนี้ ปาจรีย์ก็หรี่ตาลง “โอ้ พอเรามาถึงก็รีบวางสาย คงไม่คิดจะทำเรื่องอะไรผิดๆอีกใช่ไหม ？”

“เกี่ยวอะไรกับเธอไม่ทราบ！”พิชญาโต้กลับเสียงดัง

ทันใดนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออก และเธอก็กำลังจะก้าวขาเดินเข้าไป

ปาจรีย์สีหน้าเคร่งขรึมแล้วร้องห้ามเอาไว้ “หยุด！”

พิชญาหยุดลงอย่างไม่รู้ตัว แล้วหันกลับมา “ทำไม？”

“ทำไมเหรอ ? ก็ต้องคิดบัญชีนะสิ ！”ปาจรีย์ยิ้มเยาะออกมา จับร่างของวารุณีไปพิงไว้กับกำแพง “วารุณีเธอยืนอยู่ที่นี่ก่อน ”

วารุณีรู้ว่าเธอคิดจะทำอะไร ตอบอืมกลับมาคำหนึ่ง แล้วมือค้ำยันไปที่ผนัง เอาร่างพิงไปกับกำแพง

เมื่อปาจรีย์เห็นว่าวารุณียืนนิ่งแล้ว ก็ปล่อยมือแล้วเดินไปหาพิชญา ง้างมือขึ้นแล้วตบไปที่ใบหน้าของหญิงสาว

เสียงดังเพี้ยะ พิชญาโดนตบจนมึน มือกุมไปที่ใบหน้าสักพักก็ได้สติ ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อ “เธอกล้าตบฉันเหรอ？”

วารุณีเองไม่คิดว่าปาจรีย์จะป่าเถื่อนได้ขนาดนี้ เสียงตบที่ดังอย่างชัดเจนนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าปาจรีย์ใช้แรงไปมากแค่ไหน