พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 130

นัทธีหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาแล้วโยนไปให้

มารุตรับมาอย่างลุกลี้ลุกลน จากนั้นก็ปลดล็อก แล้วเห็นข้อความหนึ่ง ในข้อความนั้นระบุว่าขาของคู่หมั้นนายฉันเป็นคนทำเอง หากคราวหน้าเธอยังกล้าทำอะไรวารุณีอีก ฉันจะให้เธอได้นั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต！

“เฮ้ย ทำไมถึงเป็นคุณหมอพงศกรไปได้？” มารุตอ้าปากค้าง มือที่ถือโทรศัพท์อยู่ ก็สั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

นัทธีหลุบตาลงแล้วพูดเสียงเรียบนิ่งว่า “คนคนนี้ ไม่ธรรมดา รูปลักษณ์ภายนอกที่เห็นว่าอ่อนโยนนั้นล้วนสร้างขึ้นมาทั้งนั้น จริงๆแล้วโหดร้ายไร้ความปรานีถึงจะเป็นตัวตนที่แท้จริงของเขา พิชิตเคยพูดเอาไว้ คนคนนี้มีปัญหาทางจิต”

“งั้นคุณวารุณีอยู่ใกล้ชิดกับเขาแบบนี้ ไม่เป็นอันตรายเหรอครับ ？”มารุตดันกรอบแว่นแล้วพูดขึ้นมา

นัทธีเม้มปาก “ไม่หรอก”

พงศกรชอบวารุณี เพราะฉะนั้นเขาจะไม่ทำร้ายเธอ

แต่คนที่มีปัญหาทางจิตแบบนี้ และยังมาอยู่ใกล้ชิดกับวารุณีแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่

“ท่านประธานครับ แล้วขาของคุณพิชญาที่ถูกนายพงศกรทำร้ายจนหักละครับ เราจะต้องทำอะไรไหมครับ？”มารุตคืนโทรศัพท์ให้นัทธี

หลังจากที่นัทธีรับโทรศัพท์มา ก็เก็บเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูท“ไม่จำเป็น ครั้งนี้พิชญาหาเรื่องเอง ถูกทำร้ายจนขาหักก็สมควรแล้ว ！”

“ครับ”มารุตไม่ได้พูดอะไรอีก

ในโรงพยาบาลของพิชิต พิชญาเห็นนายสุภัทรวางสายไป ก็รีบถามไปว่า“คุณพ่อ นัทธีบอกจะมาไหมคะ ？”

นายสุภัทรถอนหายใจ “ไม่มาแล้ว”

ใบหน้าของพิชญาซีดเซียว “ทำไมกัน หนูได้รับบาดเจ็บขนาดนี้ เขาไม่คิดจะมาดูหน่อยเหรอ？”

“พอแล้ว ไม่มาก็ช่างเขา เมื่อก่อนตอนเราป่วย เขาก็ไม่เคยมาเยี่ยม ”นายสุภัทรที่จับไม้ค้ำอยู่ก็นั่งลง

พิชญาอารมณ์เสียฟึดฟัดขย้ำใส่ผ้าห่ม“มันจะเหมือนกันได้ยังไงละคะ เมื่อก่อนแค่ป่วยเล็กๆน้อยๆ แต่ครั้งนี้ขาหนูหักนะคะ”

“แล้วจะให้พ่อทำยังไง เขาไม่มา จะให้พ่อไปมัดตัวเขาแล้วลากเขามาหรือไง ？” นายสุภัทรจ้องมองไปที่เธออย่างไม่สบอารมณ์

นางขยานีที่เดินเข้ามาพร้อมกาต้มน้ำ“ พ่อลูกสองคนทะเลาะอะไรกัน ？”

“แม่ นัทธีเขาไม่มาดูหนู ” พิชญาเบะหน้าแล้วพูดออกมา

นางขยานีวางกาต้มน้ำลง แล้วลูบไปที่ศีรษะของเธอ “ ไม่เป็นไร สักพักค่อยโทรให้เขามาก็ได้ ตอนนี้สิ่งสำคัญคือหาตัวคนร้ายที่ทำร้ายหนูมาให้ได้ แล้วนี่คุณคะ นัทธีได้บอกหรือเปล่าว่าจะช่วยตามหาตัวคนร้ายให้ ？”

นายสุภัทรยังไม่ทันได้ตอบ ใบหน้าที่บูดเบี้ยวของพิชญาก็พูดตัดหน้าขึ้นว่า “ยังจะต้องหาอีกทำไมคะ ดูก็รู้ว่าเป็นฝีมือของวารุณี เธอเอาคืนที่เมื่อวานหนูทำร้ายเธอจนขาเธอได้รับบาดเจ็บ ！”

“อะไรนะ？”นางขยานีร้องเสียงแหลม “ฉันจะไปหาเขาเดี๋ยวนี้！”

พูดจบ ไม่สนใจคำร้องห้ามของนายสุภัทร เธอก็ออกจากโรงพยาบาลไป

หลังจากที่สอบถามมาจากหลายๆคน นางขยานีก็มาถึงที่ที่วารุณีอยู่

วารุณีที่เพิ่งกลับมาจากสตูดิโอ กำลังดูทีวีเป็นเพื่อนอารัณ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงก่นด่าดังมาจากหน้าห้องของคนป่วย“วารุณี นังแพศยา โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้นะ ！”

“หม่ามี๊ มีคนกำลังด่าว่าหม่ามี๊อยู่ ”อารัณขมวดคิ้วยุ่ง

“ไม่เป็นไร หม่ามี๊จะออกไปดูแป๊บหนึ่ง หนูอยู่นี่นะ” วารุณีลูบไปที่ศีรษะของเขา ลุกขึ้นพร้อมใบหน้าเรียบนิ่ง หนีบเอาไม้ค้ำแล้วเดินออกจากห้องผู้ป่วย

เมื่อออกมาแล้ว ที่หน้าห้อง เธอก็เห็นนางขยานียืนมือเท้าสะเอวอยู่ แววตาเผยความระอา“คุณน้าขยานี มาที่นี่ทำไมคะ ？”

“มาทำไมงั้นเหรอ？”นางขยานียิ้มเยาะ จากนั้นก็คว้าไปที่ตัววารุณี “นังแพศยา ทำไมถึงได้เลวทรามขนาดนี้ กล้าดียังไงให้คนมาทำร้ายลูกฉันจนขาหัก ！”

วารุณีที่ขาไม่สมประกอบ หลบหนีไม่พ้น ถูกเล็บของนางขยานีข่วนเข้าที่ใบหน้า จนใบหน้าปวดแสบไปหมด

แต่เธอไม่ได้สนใจเรื่องนี้ เพราะนางขยานีในตอนนี้ ทำไม้ค้ำของเธอแกว่งไหวไม่มั่นคง และร่างของเธอก็โอนเอนไปมา กำลังจะล้มคะมำลงกับพื้น

โชคดีที่ในตอนนี้ วรยากลับมาพอดี จึงรีบเข้าไปพยุงร่างของวารุณี แล้วเอ่ยถามอย่างร้อนใจไปว่า “ลูกรัก เป็นอะไรไหมลูก ？”

วารุณีส่ายหน้าด้วยความกลัว “แม่ค่ะ หนูไม่เป็นอะไร”