พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 145

นัทธีไม่ได้ตอบ ได้แต่ดึงเธอเดินหน้าไปด้วยใบหน้าหม่นหมอง

ไปถึงหน้าลิฟต์ ประตูลิฟต์ก็เปิด

นัทธีมองคนอื่นๆในลิฟต์ ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นก็หรี่ลง“ออกไป！”

คนในลิฟต์ตัดสินว่าเขาเป็นคนที่ไม่ควรไปแตะต้องด้วยจากพลังที่แผ่ออกมาจากตัวเขา ดังนั้นเลยไม่กล้าออกความเห็น ค่อยๆออกมาจากลิฟต์

แป๊บเดียว ในลิฟต์ก็ว่างเปล่า นัทธีดึงวารุณีเข้าไป สะบัดเธอไปที่กำแพงลิฟต์ จากนั้นไปปิดประตูลิฟต์

หลังจากประตูลิฟต์ปิด นัทธีก็หันกลับ ดันวารุณีไปที่มุม“ผมเคยบอกคุณแล้วไง พงศกรไม่ใช่คนดีอะไร ให้คุณอยู่ห่างจากเขา คุณก็ไม่ฟัง！”

วารุณีละสายตาลง ไม่พูด ได้แต่ผลักเขา อยากออกมาจากมุม

แต่นัทธีกลับจับแขนของเธอไว้ ทำให้เธอผลักอีกไม่ได้ มืออีกข้างเหมือนกับพงศกรเมื่อกี๊ ที่จับคางของเธอไว้ ใช้นิ้วแม่มือเช็ดริมฝีปากของเธอแรงๆ

ริมฝีปากของวารุณีถูกพงศกรกัดไป เลยแตกเล็กน้อย แล้วมาถูกนัทธีเช็ดอีกแบบนี้ จึงเจ็บจนขมวดคิ้ว

“คุณทำอะไร？”เธอทนไม่ไหวจึงกัดนิ้วของเขา

นัทธีหยุดการกระทำลง ดวงตามองไปที่ปากของเธอ“สกปรก！”

หัวใจของวารุณีหดลง คลายฟันออกอย่างไม่รู้ตัว ปล่อยนิ้วมือของเขาออก หน้าเล็กๆนั้นซีดขาว

สกปรก？

เขาบอกว่าเธอสกปรก？

นัทธีจับได้ถึงความเสียใจในแววตาของวารุณี รู้ว่าคำพูดของตัวเองทำให้เธอเข้าใจผิด หลังจากริมฝีปากบางๆเม้มแล้ว ก็ยกคางของเธอขึ้นสูง แล้วก้มหน้าลงจูบปากของเธอไว้

วารุณีตะลึงงัน

นัทธีถือโอกาสนี้ แลกลิ้นในปากไปกับเธอ

ในที่สุดวารุณีก็ได้สติคืนมา ยักไหล่ขึ้นมา ตาเบิกโตมองจอนผมชายหนุ่มที่สมบูรณ์แบบด้วยใบหน้าสีแดงก่ำ ลืมขัดขืน

จนเสียงลิฟต์ดังขึ้นมา นัทธีปล่อยเธอ เธอจึงส่งเสียงไปอย่างมึนๆว่า“คุณ.....”

“ช่วยคุณทำความสะอาดให้หมดจด！”นิ้วหัวแม่มือของนัทธีลูบไปที่ปากของตัวเอง

ทำความสะอาด？

วารุณีตะลึง จากนั้นจึงเข้าใจว่า ทำความสะอาดที่เขาพูดนั้น คือช่วยเธอกำจัดร่องรอยที่พงศกรทิ้งไว้

ดังนั้นสกปรกที่เขาพูด ก็หมายถึงพงศกร ไม่ใช่เธอ！

เขาแคร์ขนาดนี้ เพราะหึงหรือเปล่านะ？

ภายในใจก็รู้สึกหอมหวานขึ้นมา วารุณีลูบริมฝีปากของตัวเอง อดกลั้นความหวังภายในอกแล้วถามไปว่า“ทำไมต้องจูบฉันคะ？”

สายตานัทธีเป็นประกายเล็กน้อย ยังไม่ตอบ แต่เอามือสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกไปจากลิฟต์

วารุณีกัดริมฝีปาก ตามไปอย่างไม่พอใจ“ประธานนัทธี คุณคงไม่ใช่คนประเภทที่จูบใครมั่วๆหรอกใช่ไหมคะ？ฉันเคยได้ยินผู้ช่วยมารุตบอกว่า คุณเป็นคนบ้าความสะอาดสุดๆ แต่คุณกลับจูบฉันอย่างไม่ลังเล คุณชอบฉันหรือเปล่า？”

วันก่อนบนเครื่องบิน เธอก็เคยสงสัยอย่างนี้ แต่แป๊บเดียวก็ถูกตัวเองปฏิเสธไป

แต่การกระทำที่เขาเพิ่งทำต่อพงศกร และจูบเธอนั้น ทำให้เธอต้องสงสัยอีกครั้ง

ฝีเท้านัทธีหยุดลง แต่ไม่ได้หันหน้ามา พูดอย่างราบเรียบ“เปล่า”

ประกายในดวงตาวารุณีก็หม่นลงทันที การแสดงออกบนใบหน้าก็แข็งทื่อไปเล็กน้อย

ในเมื่อไม่ได้ชอบ งั้นทำไมต้องจูบเธอด้วย？

มาหลอกเธอเหรอ？

วารุณีกำฝ่ามือไว้แน่น เบ้าตาร้อนผ่าว ลึกในใจรู้สึกเจ็บ

แต่เธอไม่ได้แสดงออกมา หลังจากสูดลมหายใจลึกๆแล้ว ก็พยายามยิ้มออกไป“ฉันเข้าใจแล้ว ขอโทษค่ะประธานนัทธี ฉันเข้าใจผิดไปเอง ฉันคิดว่า......”

เธอถอยหลังไป ส่ายมือไป รอยยิ้มเริ่มดูไม่ธรรมชาติ“ประธานนัทธีก็ทำเป็นไม่ได้ยินเรื่องนี้ละกันนะคะ แล้วก็ขอบคุณที่ประธานนัทธีช่วยฉันพ้นจากอันตรายเมื่อกี๊ด้วย ครั้งหน้าฉันจะเลี้ยงข้าวคุณ ฉันกลับห้องก่อนนะคะ”