พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 146

“คืนพรุ่งนี้”ปาจรีย์มองเวลาที่แจ้งแล้วตอบไป

วารุณีท่องสามคำนี้ในใจ มือที่ถือโทรศัพท์ไว้กำแน่น สุดท้ายก็กัดริมฝีปากตัดสินใจ“ฉันเข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันจะซื้อตั๋วเครื่องบินกลับ”

“โอเค ถึงตอนนั้นฉันจะไปรับเธอที่สนามบิน”

วารุณีตอบอือ ตอบรับไปด้วยรอยยิ้ม

คุยเสร็จ เธอก็ค่อยๆวางโทรศัพท์ลง ไปดูพงศกรที่อยู่ในห้องคนไข้ หลังจากพูดขอโทษเงียบๆแล้ว ก็หันกลับออกไป

พอเกิดเรื่องครั้งที่แล้ว ในใจเธอก็รู้สึกโกรธเขาเล็กน้อย และพอเขาฟื้นมา เธอก็ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้าอย่างไรกับเขา

ดังนั้นเธอตัดสินใจ ยังไม่ต้องไปเจอชั่วคราวดีกว่า รอให้พอลืมเรื่องได้แล้วค่อยว่ากัน จะได้ไม่ต้องอึดอัดมากด้วย

คิดไป วารุณีก็ไปที่เคาน์เตอร์แล้วจัดหาพยาบาลรับจ้างให้พงศกรเสร็จ ก็ไปบอกลาคุณออสติน

พอคุณออสตินรู้ว่าเธอจะไป ก็ยังตั้งใจส่งรถคันหนึ่งไปส่งเธอที่สนามบิน พร้อมช่วยเธอซื้อตั๋วเครื่องบินกลับประเทศด้วย บอกว่าเป็นการขอบคุณที่เธอช่วยเป็นเพื่อนเจ้าสาว ดังนั้นวารุณีเลยไม่ได้รู้สึกกดดันทางใจอะไรนัก

กลับไปถึงประเทศ ในประเทศก็หกโมงเช้าพอดี

ปาจรีย์ขับรถมาที่สนามบิน เห็นแล้วก็ถลาเข้ากอดวารุณี พอกอดเสร็จ ตาก็มองไปที่หลังเธอ

วารุณีรู้ว่าเธอกำลังหาอะไร จึงยกมือขึ้นเขกหัวเธอเบาๆ“พอแล้ว อย่ามองเลย พงศกรไม่ได้กลับมาด้วย”

ได้ยิน สายตาปาจรีย์ก็หม่นลงทันที รอยยิ้มที่ใบหน้าก็จางลงไปไม่น้อย“ทำไมเขาไม่กลับมากับเธอล่ะ？เพราะรู้ว่าฉันจะมารับเธอเหรอ？”

“ไม่ใช่ เขามีเรื่องที่ต่างประเทศนิดหน่อย”วารุณีตอบกลับด้วยแววตาเป็นประกาย

เธอไม่คิดจะบอกปาจรีย์ ว่าพงศกรเป็นเพราะสาเหตุสุขภาพ เลยไม่ได้กลับมาด้วย

ไม่งั้นปาจรีย์จะต้องรีบไปหาพงศกรที่ต่างประเทศทันทีแน่ และพงศกรก็ไม่ได้อยากเจอปาจรีย์นัก ถึงตอนนั้นที่เจ็บจะเป็นปาจรีย์เอง

“เหรอ งั้นก็ดี แค่ไม่ได้หลบฉันก็พอ”ความผิดหวังของปาจรีย์หายไป ใบหน้ามีรอยยิ้มที่สดใสอีกครั้ง

วารุณีถอนหายใจข้างในใจ อยากถามมากว่าระหว่างเธอกับพงศกร เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมพงศกรถึงได้คอยหลบหลีกเธอขนาดนี้

แต่สุดท้าย ก็ทำลายความคิดนี้ลงไป

“โอเคปาจรีย์ พวกเราไปกันเถอะ กลับไปโรงพยาบาลก่อน ฉันคิดถึงลูกแล้ว”วารุณีจับที่ลากของกระเป๋าที่อยู่ข้างตัว แล้วเปลี่ยนหัวเรื่อง

ปาจรีย์พยักหน้า ช่วยเธอถือกระเป๋า จากนั้นขับรถไปส่งเธอที่โรงพยาบาล

หลังจากส่งวารุณีที่โรงพยาบาลแล้ว ปาจรีย์ก็ไป ที่สตูดิโอยังมีงานกองใหญ่ รอเธอไปจัดการอยู่

วารุณีลากกระเป๋าลากไปคนเดียว ถือกระเป๋ามาที่ห้องคนไข้

ตอนนี้วรยาไปส่งไอริณที่โรงเรียนอนุบาลแล้ว ในห้องคนไข้จึงมีแค่อารัณคนเดียว และพยาบาลรับจ้างก็ไปซื้อข้าว

วารุณีบิดประตูห้องคนไข้แล้วเดินเข้าไป อารัณกำลังนั่งก้มหน้าลงดูการ์ตูนอยู่บนเตียง ได้ยินเสียงเปิดประตู เขาเงยหน้าอย่างระวังตัว มองเห็นคนที่เข้ามาคือวารุณี ดวงตาก็เป็นประกายทันที

“หม่ามี๊！”อารัณเปิดผ้าห่มด้วยมือข้างเดียว กระโดดลงจากเตียงทันที ก้าวเท้าเล็กๆวิ่งไปตรงหน้าวารุณี เงยหน้าเล็กๆมองไปที่แม่อย่างดีใจ“หม่ามี๊หม่ามี๊กลับมาแล้ว！”

“เด็กคนนี้นี่ ทำไมไม่สวมรองเท้า”วารุณีทิ้งกระเป๋าลาก ก้มเอวอุ้มลูกชายขึ้นมา เดินไปที่เตียงคนไข้

หลังจากวางลูกชายลงบนเตียงแล้ว วารุณีก็ยื่นนิ้วมือชี้หน้าผากของลูกชาย“แล้วก็นะ ทำไมกระโดดลงมาเลยล่ะ ถ้าล้มจะทำอย่างไร？”

อารัณแลบลิ้นออกมา“ขอโทษครับหม่ามี๊ ผมเห็นหม่ามี๊แล้วดีใจไปหน่อย ต่อไปผมไม่ทำแล้วครับ！”

เพื่อพิสูจน์ว่าที่ตัวเองพูดเป็นความจริง เขาจึงยกนิ้วสั้นๆขึ้นมาสามนิ้ว ทำท่าเป็นสาบาน

วารุณีตลกกับที่เขาเล่นแบบนี้ ความโมโหก็หายใจ สองมือจับหน้าของเจ้าเด็กตัวน้อยแล้วถูไถไปมา“ลูกนี่นะ！”

“หม่ามี๊ เจ็บ！”ปากเล็กๆของอารัณถูกจับก็ทำปากมุ่ยขึ้นมา

วารุณีร็สึกถึงความน่ารัก จึงก้มหน้าจุ๊บไปที่หน้าเขาหลายที

อารัณถูกจุ๊บจนหัวเราะอย่างคิกคัก