พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 148

เด็กชายตัวเล็กร้องไห้สะอึกสะอื้น ยังไม่พูด พยาบาลรับจ้างที่ยืนอยู่ด้านนอกรถรีบโค้งให้ แล้วพูดไปว่า“ขอโทษค่ะคุณวารุณี ฉันผิดเองค่ะ ซิปที่เสื้อของฉัน เกี่ยวผมของอารัณเข้าไปด้วย”

“ผม？”วารุณีลูบบนหัวของอารัณ หันหน้าไปมอง ก็เห็นซิปบนเสื้อพยาบาลรับจ้างมีผมสั้นๆสองสามเส้นติดอยู่

พยาบาลรับจ้างขอโทษอีกครั้ง“ขอโทษจริงๆค่ะคุณวารุณี ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉัน......”

“ช่างเถอะค่ะ！”วารุณียกมุมปากขึ้นตัดบทของเธอ“ฉันเชื่อว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจค่ะ”

ตัวล็อกซิปนั้นค่อนข้างแน่น อย่าว่าแต่เส้นผมเลย ขนเล็กๆบางอย่างก็เข้าไปเกี่ยวได้ง่าย

ดูเหมือนว่า นี่จะเป็นอุบัติเหตุจริงๆ

พยาบาลรับจ้างรู้สึกดีใจ สองมือพนมขึ้นมาไว้แล้วพูดว่า“ขอบคุณค่ะคุณวารุณี”

“ไม่เป็นไร พี่กลับไปเถอะค่ะ พวกเราก็จะไปแล้ว”วารุณีตบไหล่ของเด็กชายตัวน้อย สื่อว่าให้เขาเข้าไปนั่ง

เด็กชายตัวน้อยย้ายก้น นั่งไปอีกด้าน

วารุณีไปปิดท้ายรถ แล้วจึงขึ้นรถ บอกที่อยู่กับคนขับรถ

รถแท็กซี่ออกไปไกล พยาบาลรับจ้างจึงยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่มุมหน้าผาก จากนั้นก้มลงเอาผมที่ซิปออกมาอย่างระมัดระวัง แล้วหยิบถุงซิปล็อกอันเล็กจากกระเป๋ามาเปิด เอาผมใส่ลงไป

ทำพวกนี้เสร็จ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่สวมชุดบอดี้การ์ดก็ขับรถมาจอดไว้ที่หน้าเธอ

กระจกรถลดลง บอดี้การ์ดหันหน้าไป ถามด้วยใบหน้าที่สวมแว่นกันแดดพร้อมกับสีหน้านิ่งเฉย“ผมล่ะ？”

“อยู่นี่ค่ะ”พยาบาลรับจ้างยื่นถุงล็อกสนิทไปให้

บอดี้การ์ดยื่นมือไปรับ มีประกายแวบผ่านดวงตาที่อยู่หลังแว่นกันแดด แล้วปิดหน้าต่างรถออกไปทันที

ครึ่งชั่วโมงถัดมา บอดี้การ์ดมาที่โรงพยาบาลของพิชิต

พิชิตรออยู่ในห้องตรวจนานแล้ว ในห้องตรวจนอกจากเขาแล้ว นัทธีกับนวิยาก็อยู่

“ผม！”เห็นบอดี้การ์ดข้ามา พิชิตก็ยืนขึ้น

บอดี้การ์ดมองนัทธี พยักหน้าให้นัทธี แล้วยื่นเส้นผมไปให้

พิชิตจับเส้นผมไว้ เอามาดูตรงหน้า รีบเดินไปที่หน้าตู้เก็บของ เอาตัวอย่างเลือดของนัทธีออกมา

“โอเค ผมไม่อยู่กับพวกคุณละ ผมจะไปชันสูตร”พิชิตดันแว่น ออกไปจากห้องตรวจ

นวิยามองแผ่นหลังของเขา แล้วมุมปากก็ยกขึ้นอย่างไร้ร่องรอย แต่แป๊บเดียวก็คืนสู่ปกติ เหมือนเมื่อกี๊แค่จินตนาการไป

“นัทธี พิชิตเขาจะตรวจดีเอ็นเอให้ใครเหรอ？”นวิยานั่งอยู่ข้างนัทธี เอามือวางไว้ที่แขนนัทธี หัวแม่มือเหมือนจะลูบเหมือนจะไม่ลูกตรงจุดที่เขาเจาะเลือดไป ถามด้วยเสียงอ่อนโยน

“ไม่รู้สิ”นัทธีปัดมือเธอออกแล้วยืนขึ้น ละสายตาลงจัดแขนเสื้อ เปลี่ยนหัวข้อเบาๆ“ไม่นานคุณก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว อยากได้ของขวัญอะไร？”

รู้ว่านัทธีไม่อยากตอบ สายตานวิยาจึงดูเย็นชา แต่ใบหน้ากลับมีรอยยิ้มออกไป“ฉันอยากได้เปียโน คุณก็รู้ว่า สิบปีก่อนตอนที่ฉันยังไม่ประสบอุบัติเหตุ เคยได้รับแชมป์โลกเปียโนระดับเยาวชน ตอนนี้ฉันอยากฝึกเปียโนอีก”

“โอเค”นัทธีพยักหน้ารับปากเธอ“ผมจะให้มารุตไปซื้อเปียโนที่ต่างประเทศให้คุณ”

“ขอบคุณนะนัทธี”นวิยาดีใจ ลุกขึ้นกอดเขาจากด้านหลัง เอาหน้าแนบไปที่หลังของเขา หลับตาลง ใบหน้ามีความอาลัยอาวรณ์อย่างลึกซึ้ง

นัทธีคิดไม่ถึงว่าจู่ๆเธอจะกอดตัวเอง ร่างจึงแข็งทื่อ ไม่ค่อยชินเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ดันเธอออก

จนหลายนาทีผ่านไป นวิยาก็ปล่อยเขาออกเอง ตัวของนัทธีจึงค่อยๆคลายลง

ตอนนี้เอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

นัทธีกับนวิยามองไปหน้าประตูพร้อมกัน

พยาบาลถือแฟ้มประวัติยืนอยู่นอกประตู ยิ้มให้ทั้งสองคน“ประธานนัทธี ถึงเวลาตรวจคุณนวิยาแล้วค่ะ”

“ไปเถอะ”นัทธีพยักหน้าให้นวิยา

นวิยาดูไม่ค่อยยอมเท่าไหร่ จับแขนของเขาไว้“นัทธี ฉันไม่อยากไปตรวจ ตรวจพวกนั้นมันเจ็บมากเลยสำหรับฉัน”

“ผมรู้ แต่ก็เพื่อให้คุณดีขึ้นนะ ทนไว้ เป็นเด็กดี！”นัทธียกมือขึ้น ช่วยเธอสวมวิก