พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 153

สองมือวารุณีรับไป แล้วเปิดดู

ดูเสร็จ เธอก็ปิดการ์ดเชิญนั่นลง“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ถึงตอนนั้นจะไปตรงเวลานะคะ”

“ครับ”ชายหนุ่มพยักหน้า“งั้นผมขอตัวก่อนครับ”

พอเขาไป ปาจรีย์ก็ออกมาจากห้องทำงาน“วารุณี ใครเหรอ？”

“ผู้ช่วยของคุณปู่วัชระ”วารุณีปิดประตูสตูดิโอแล้วหันกลับไป“เธอสมัครเสร็จยัง？”

“เสร็จแล้ว เวลาแข่งขันของการช่วงชิงโควตาคืออีกสามวันข้างหน้า ส่วนสถานที่อยู่ที่อาคารสมาคม ถึงตอนนั้นเธอไปให้ตรงเวลาก็พอ”ปาจรีย์ยืดเอวตอบไป

วารุณีเงยคางขึ้น ตอบอือ แสดงออกว่ารู้แล้ว

สายตาปาจรีย์ตกอยู่ที่บนการ์ดเชิญในมือ“นี่อะไร？”

“เธอดูเองก็รู้”วารุณีเอาการ์ดเชิญยื่นไป

ปาจรีย์เอามาดู ก็ตาโตอย่างตกใจ“ห่า นายท่านวัชระจะวางมือแล้ว？”

“ใช่”วารุณีเดินไปที่ห้องทำงานตัวเอง

ปาจรีย์ตามเธออยู่ด้านหลัง ไม่ค่อยเข้าใจเล็กน้อย“นายท่านวัชระเป็นดีไซเนอร์ที่อยู่ระดับเดียวกับอาจารย์ของเธอ ทำไมจู่ๆก็จะวางมือล่ะ？”

“บอกว่าอายุมากแล้ว นี่ก็ปกติมาก พรสวรรค์ของดีไซเนอร์นั้นมีจำกัด ถึงช่วงอายุหนึ่ง ก็จะวาดอะไรออกมาไม่ได้แล้ว ตอนนี้อาจารย์ฉันก็เหมือนกัน ไม่มีความก้าวหน้าในด้านการออกแบบนี้แล้ว ดังนั้นตอนนี้จึงกลายเป็นเวอร์ชันศึกษาวิจัย”วารุณีอธิบายด้วยรอยยิ้ม

ปาจรีย์ไม่ใช่ดีไซเนอร์เสื้อผ้า ฟังที่เธอพูดแล้ว ก็ตอบรับไปอย่างเหมือนจะเข้าใจก็ไม่เข้าใจ“แบบนี้นี่เอง งานเลี้ยงอำลาวงการก็จัดคืนนี้แล้ว ต้องเตรียมของขวัญไหม？”

“แน่นอน คุณปู่วัชระชอบถ้วยชาจีน เดี๋ยวฉันจะไปเลือกมาสักอัน”วารุณีเปิดประตูของห้องทำงานตัวเอง

อารัณเห็นมีคนเข้ามา ก็เงยหน้ามองไปที่ประตู มองเห็นวารุณีกับปาจรีย์ ก็โบกมือให้ แล้วเรียกเสียงหวาน“หม่ามี๊ แม่บุญธรรม！”

“เด็กดี！”วารุณีเดินเข้าไป ลูบหัวของเขา

ปาจรีย์ก็ลูบหน้าของเด็กชายตัวน้อย

หน้าของเด็กนั้นนุ่ม มีเนื้อ พอลูบแล้วความสัมผัสที่มือก็ดีสุดๆ ปาจรีย์ลูบจนไม่อาจเอามือออกได้ เป็นวารุณีที่เห็นเด็กชายเบะปาก จึงเอามือของปาจรีย์ออกไป ช่วยเด็กชายออกมา

พอเด็กชายได้อิสระ ก็กระโดดลงจากเก้าอี้ทันที หลบไปอยู่ไกลๆ

“เฮ้อ เด็กคนนี้นี่......”ปาจรีย์เท้าเอว อยากจะพูดอะไร

วารุณีตัดบทเธออย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก“เอาน่ะ เธอก็เหมือนเด็กเหมือนกันแหละ”

ปาจรีย์แลบลิ้นออกมา

วารุณีส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม พอเดินไปที่โต๊ะทำงาน ก็เปิดลิ้นชักใส่การ์ดเชิญเข้าไป“โอเค ฉันไปร้านถ้วยชาจีนก่อน จะเลือกของขวัญให้คุณปู่วัชระ ส่วนอารัณก็มอบให้เธอละนะ”

“ไปเถอะๆ ฉันจะดูแลเขาเอง”ปาจรีย์โบกมือ

วารุณีขอบคุณแล้วยิ้มให้เธอ แล้วก็ไปกำชับเด็กชาย จากนั้นก็สะพายกระเป๋าและออกไป

มาถึงถนนถ้วยชาจีน วารุณียืนอยู่ตรงถนน ที่มองไปไม่มีจุดสิ้นสุด จะเห็นว่าถนนถ้วยชาจีนสายนี้ยาวแค่ไหน และคนที่สัญจรไปมา ระดับความครึกครื้นไม่น้อยไปกว่าตลาดโบราณเลย

วารุณีหยิบโทรศัพท์ออกมา ตามจีพีเอสนำทาง เดินเข้าร้านถ้วยชาจีนที่ใหญ่ที่สุดมีชื่อเสียงที่สุดในถนนสายนี้

เข้ามา ก็มีพนักงานเข้ามาด้วยรอยยิ้ม“ยินดีต้อนรับครับ ขอโทษนะครับคุณผู้หญิงอยากดูถ้วยชาจีนแบบไหน จานหรือชาม？”

“ชามค่ะ！”วารุณีสำรวจร้านนี้ไป ก็ตอบไปด้วย

นายท่านวัชระไม่สนใจถ้วยชาจีนแบบจาน ชอบแค่ชาม

“งั้นก็เชิญครับ ทางนี้เป็นชาม”พนักงานชี้ไปทางเคาน์เตอร์ที่เป็นแถวด้านขวา