พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 156

ก็เห็นเธอเอาแต่ก้มหน้าลง กำสองมือที่แนบด้านข้างไว้แน่น ดูจากระดับที่กำแล้วนั้น กลัวว่าเล็บจะจิกเข้าไปในฝ่ามือ ผมของเธอปรกลงไป ทำให้บังหน้าของเธอไว้ มองอาการไม่ออก ไม่รู้ว่าพอใจแล้วหรือว่าไม่พอใจ

วารุณีคิดว่า น่าจะเป็นอย่างหลัง แต่ก็ไม่สนใจแล้ว

ก็ไม่คิดอะไรมาก วารุณีเอาของขวัญในมือยื่นไปให้“คุณปู่วัชระ นี่คือของขวัญลาวงการที่ฉันให้คุณค่ะ หวังว่าคุณจะชอบมันนะคะ”

นัทธีมองถุงในมือของเธอ ดวงตาก็มีประกายแวบเข้ามา

นายท่านวัชระถามพลางหัวเราะเหอะเหอะ“ชอบแน่นอน ดูจากที่ห่อแล้ว เป็นถ้วยชาจีนของร้านนายท่านชลธีสินะ？”

“ใช่ค่ะ”วารุณีพยักหน้า

นายท่านวัชระมองนัทธีแวบหนึ่ง“คิดไม่ถึงว่าคุณกับนัทธีจะใจตรงกันมาก ให้ถ้วยชาจีนกันหมดเลย เป็นของร้านนายท่านชลธีด้วยสินะ”

“อ้อ？”วารุณีมองไปที่นัทธีอย่างตกใจ

นัทธีมองลงไปพูดเสียงเบา“แค่ความบังเอิญครับ”

“เหอะๆ ดังนั้นผมจึงพูดว่าพวกคุณใจตรงกัน”นายท่านวัชระยื่นมือเอาถุงมา

สองมือวารุณีประกบแล้วพูดให้กำลังใจ“คุณปู่วัชระ เปิดดูสิคะ”

“โอเค ผมดูสิว่าคุณให้ถ้วยชาจีนอะไร ที่นัทธีให้คือดอกไม้บานสะพรั่ง ส่วนของคุณ......”

“ของฉันคือหอมหมื่นลี้ผลิบานในฤดูใบไม้ร่วง”วารุณีพูดด้วยรอยยิ้ม

นายท่านวัชระได้ยิน ดวงตาก็เป็นประกาย เร่งความเร็วในการแกะพัสดุมากขึ้น เห็นได้ชัดว่ารอคอยหอมหมื่นลี้ผลิบานในฤดูใบไม้ร่วงที่เธอพูดถึงเป็นอย่างมาก

ตอนที่นายท่านวัชระใกล้จะแกะพัสดุเสร็จ เมธาวีที่ก้มหน้าตลอด จู่ๆก็เงยหน้าขึ้น แย่งกล่องที่ใส่หอมหมื่นลี้ผลิบานในฤดูใบไม้ร่วงไป ตาแดงก่ำ จ้องวารุณีด้วยความโมโหสุดๆ“ฉันเกลียดแก ฉันเกลียดแกจะตายอยู่แล้ว แกขโมยสร้อยคอฉัน และยังทำให้ฉันต้องอับอายขายขี้หน้าและถูกคุณปู่ลงโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้ยังคิดจะมาเอาใจคุณปู่อีก ฝันไปเถอะ！”

พูดจบ ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของทุกคน เธอก็ชูกล่องขึ้นมาสูงๆ จะโยนใส่ไปที่พื้น

“เมธาวี หลานจะทำอะไร รีบหยุดเดี๋ยวนี้！”สีหน้านายท่านวัชระเปลี่ยนไป ห้ามเธอด้วยเสียงดุดัน

ดวงตานัทธีหรี่ขึ้นมาอย่างอันตราย รอบๆตัวเยือกเย็นไปหมด จะเห็นว่าโกรธด้วยเหมือนกัน

เมธาวีหัวเราะอย่างเย็นชา ไม่ฟังเลยสักนิด ปล่อยมือลงไป

“ไม่！”รูม่านตาวารุณีหดลง ยื่นมือออกไปตะโกนเสียงดัง อยากจะรับกล่องไว้ ก่อนที่กล่องจะตกลงไปที่พื้น

แต่เธอไวแค่ไหน ก็ไวไม่เท่าความเร็วที่กล่องดิ่งลงไป

ได้ยินแต่เสียงดังเพล้ง กล่องตกไปที่พื้น

จากนั้น ในกล่องก็มีเสียงเครื่องถ้วยชามแตกดังเพล้งจากด้านใน

วารุณีตะลึงงันไปหมด มือที่ยื่นไป ก็ค้างอยู่กลางอากาศแบบนี้ มองกล่องที่พื้นด้วยสายตาที่เลื่อนลอย ผ่านไปสักพัก จึงได้สติคืนมา

จากนั้นก็ไม่สนใจการห้ามของนัทธี รีบย่อตัวลงเปิดกล่องออกมา มองเห็นถ้วยชาจีนด้านในที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ก็เยือกเย็นไปทั้งตัว

นายท่านวัชระก็ย่อตัวลง เก็บเศษสองชิ้นขึ้นมาดู เจ็บปวดอย่างสุดขีดลึกซึ้ง

แต่เจ็บปวดไปก็ไม่มีประโยชน์ ถ้วยชาจีนแตกแล้ว ไม่อาจคืนกลับเหมือนเดิมได้

นายท่านวัชระทิ้งเศษแก้วไป ยืนขึ้นมาตัวสั่น ด้วยการประคองของนัทธี มองเมธาวีที่ยิ้มอย่างมีความสุข โกรธจนตบไปหนึ่งฉาดโดยตรง“มารผจญ！”

รอยยิ้มที่ใบหน้าเมธาวีชะงักทันที จากนั้นปิดหน้าไว้ร้องไห้แล้ววิ่งออกไป

วารุณีปิดกล่องถ้วยชาจีนลงอีกครั้ง ถือกล่องยืนขึ้นมา บนใบหน้าเล็กๆนั้น ฉีกรอยยิ้มซีดๆที่ไร้เรี่ยวแรงออกมา“ขอโทษนะคะคุณปู่วัชระ ของขวัญเอาให้คุณไม่ได้แล้ว”

“ไม่เป็นไร ความหวังดีนั้นผมรับไว้แล้ว”นายท่านวัชระโบกมือกลับไปอย่างไร้เรี่ยวแรง