พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 164

“ไม่เป็นไรค่ะ”วารุณียิ้ม ลุกขึ้นจากขาของเขา“เมื่อกี๊ขอบคุณประธานนัทธีที่ดึงฉันไว้นะคะ ไม่งั้นฉันก็ชนแล้ว”

“คนที่ขับรถน่ะมีปัญหา คุณไม่ต้องขอบคุณหรอก”นัทธีเปิดหน้าต่างรถเล็กน้อย

วารุณีลูบแก้มที่ชนจนเจ็บเมื่อกี๊“ไม่ว่าจะพูดอย่างไร คุณก็ช่วยฉันไว้ เดี๋ยววันไหนฉันเลี้ยงข้าวคุณนะคะ？”

“กินข้าว？”นัทธีเลิกคิ้ว

วารุณีตอบอือ“ขอบคุณที่คุณเพิ่งช่วยฉัน รวมทั้งเรื่องที่ให้ฉันยืมเงิน”

นัทธีหัวเราะเบาๆ“โอเค”

“งั้นก็ตามนี้นะคะ รอช่วงนี้ฉันว่างก่อน แล้วฉันจะโทรหาประธานนัทธี”วารุณีทำท่าโทรศัพท์

นัทธีพยักหน้าเบาๆ“ได้”

แป๊บเดียว ก็ถึงที่หมายของวารุณี

เธอลงจากรถ โบกมือให้นัทธี หลังจากบอกลา ก็หันกลับเดินไปที่อาคารออฟฟิศ

กลับไปที่สตูดิโอ วารุณีไปดูอารัณที่ห้องทำงานของตัวเองก่อน

ตอนนี้อารัณกำลังนอนหลับบนโซฟา บนตัวมีผ้าห่มผืนหนึ่งคลุมไว้ ผ้าห่มผืนนั้นเลื่อนลงตามท้องเล็กๆของเขา ปากกำลังขมุบขมิบ ไม่รู้ว่าฝันหวานอะไร น่ารักมาก

วารุณีก้มหน้าลงอย่างทนไม่ไหว จูบไปที่หน้าผากของอารัณ หลังจากยิ้มอย่างอบอุ่น ก็เอาผ้าห่มดึงขึ้นไปให้เขา ลูบหน้าเล็กๆของเขา แล้วจึงวางกระเป๋าที่ไหล่ลง ไปห้องข้างๆ

วารุณีเพิ่งเปิดประตูของห้องทำงานข้างๆ ก็ได้ยินเสียงของแตก

เธอตกใจ เท้าที่ก้าวออกไป อดไม่ได้ที่จะชักกลับคืน

“ปาจรีย์ นี่เธอทำอะไร？”วารุณีมองแก้วชาที่แตกที่พื้น ขมวดคิ้วถาม

ปาจรีย์ได้ยินเสียงของเธอ ก็ยืนขึ้นมาจากเก้าอี้ทำงาน พยายามระงับอารมณ์โกรธ ตอบกลับด้วย“วารุณี เธอกลับมาแล้วเหรอ”

วารุณีพยักหน้าเดินเข้าไป“นี่เธอเป็นอะไรไป ใครทำเธอ？”

“ก็เรื่องผ้าแหละ”ปาจรีย์กุมหน้าผากไว้

วารุณีหยิบไม้กวาดจากมุมห้องขึ้นมา มองเศษแก้วที่พื้นไป ก็พูดไปด้วยว่า“เรื่องผ้า ก็ส่งข้อความไปให้เธอแล้ว ให้เธอหาโรงงานผ้าใหม่หาหรือยัง？”

“ฉันรู้แล้ว ฉันหาแล้ว แล้วยังไปจองผ้าเองด้วย จากนั้นตอนที่กลับมา ฉันก็ไปโรงงานผ้าที่ร่วมมือกับพวกเรา เธอเดาสิเป็นไง？”

ปาจรีย์กำฝ่ามือด้วยความโมโห“ผู้จัดการของพวกเขา จู่ๆก็มัดผ้าไว้ไม่ให้พวกเรา！เครื่องจักรพังอะไรกันล่ะ โกหกทั้งนั้น！”

ได้ยิน วารุณีก็หยุดการกระทำในมือ สายตาเย็นชาขึ้นมา

อย่างที่ตัวเองคาดไว้เลย

ไม่โรงงานผ้าไม่ให้ผ้าเอง ก็คงเอาผ้าของพวกเธอไปให้เจ้าอื่น

“พวกเขาได้บอกไหม สาเหตุที่ทำแบบนี้?”วารุณีเม้มปาก

ปาจรีย์ส่ายหน้า“ไม่ พวกเขาแค่บอกว่า ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาให้ผ้า รอถึงวันสุดท้ายของสิ้นเดือน พวกเขาค่อยส่งมาให้พวกเรา”

“เหอะ ค้างไว้วันส่งผ้าวันสุดท้ายคงเอาผ้าให้พวกเรา นี่มันไม่อยากให้พวกเราผลิตผ้าชัดๆ”วารุณีกำด้ามไม้กวาดไว้แน่น น้ำเสียงเยือกเย็นเหมือนน้ำแข็ง

ปาจรีย์กลับไปนั่งบนเก้าอี้“ไม่ใช่เหรอไง แต่พวกเราก็ทำอะไรพวกเขาไม่ได้ เพราะว่าพวกเขาทำแบบนี้ ก็ไม่ได้ผิดกฎสัญญา โกรธจะตายอยู่แล้ว แล้วเมื่อกี๊ยังโทรมาเตือนฉันอีกว่า อย่าไปเร่งพวกเขาอีก เร่งก็ไม่ได้ ห่า นี่มันบ้าอะไร！”

เธอตบโต๊ะด้วยความโกรธ

วารุณีเก็บเศษแก้วเสร็จ ก็เอาไม้กวาดเก็บไปที่มุมห้อง“พวกเรากลับประเทศมาก็ร่วมมือกับโรงงานผ้านี้ หนึ่งเดือนกว่านี้ ก็ส่งผ้าตรงเวลาทุกครั้ง ยกเว้นครั้งนี้ที่มีผ้าแต่ไม่ให้ ท่าทีเย่อหยิ่งมาก เห็นได้ชัดเจนว่ามีคนสั่งให้โรงงานผ้าพุ่งเป้าหมายมาที่เรา”

ได้ยินคำนี้ ปาจรีย์ก็ตะลึงงันไปหมด“ใครเหรอ？คงไม่ใช่พิชญาหรอกนะ？”