พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 165

“เมื่อวานซืนกลางดึก”พงศกรตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“งั้นร่างกายคุณดีขึ้นยัง？”

“ดีแล้ว วางใจเถอะ”พงศกรเข้าเกียร์

วารุณีพยักหน้าถอนหายใจ ไม่ถามอีก

ในช่วงหลังจากนั้น ทั้งสองคนก็เงียบลง ไม่ได้พูดคุยกัน

จนถึงอพาร์ทเม้นท์ วารุณีจึงทำลายความเงียบนี้ลง“พงศกร ฉันลงไปก่อนนะ คุณขับกลับดีๆ ระวังด้วย”

เธอยืนอยู่นอกประตูรถของที่นั่งคนขับ โบกมือให้พงศกร

พงศกรยิ้มให้ ปิดหน้าต่างรถขึ้นมา กลับรถ เตรียมออกไป

วารุณีก็หันกลับ ไปที่อาคารใหญ่ของอพาร์ทเม้นท์

แต่เดินไปไม่กี่ก้าว จู่ๆก็ได้ยินเสียงชนอย่างรุนแรงขึ้นมาจากด้านหลัง ซึ่งเป็นเสียงรถชนกับรถ

รูม่านตาวารุณีหดลง รีบหยุดฝีเท้าหันไปมองดู ก็เห็นรถของพงศกรถูกรถยนต์สีดำคันหนึ่ง ชนเข้าไปในแปลงดอกไม้แรงๆ เลือดในตัวก็เยือกเย็นไปหมด

“พงศกร！”หลังจากนั้นสักพัก วารุณีก็ได้สติคืนมา ตะโกนเสียงดังวิ่งไปที่จุดเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ด้วยใบหน้าซีดขาว อยากไปดูอาการของพงศกร

แต่วิ่งไปได้ครึ่งทาง รถยนต์สีดำที่ก่อเหตุคันนั้น จู่ๆกลับถอยไปด้านหลัง ออกไปจากแปลงดอกไม้ และหลบหนีไปจากที่นี่ด้วยความเร็ว

ถึงแม้วารุณีจะโกรธ แต่ก็ไม่สนใจรถยนต์คันนั้น มาที่หน้ารถของพงศกร ตบกระจกรถอย่างแรง ถามด้วยสายตาร้อนรน“พงศกร พงศกรคุณไม่เป็นไรใช่ไหม ได้ยินเสียงของฉันไหม ได้ยินแล้วตอบฉันที！”

อย่างไรก็ตามในรถไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

วารุณีมองหน้ารถที่ถูกชนจนแบน ในใจก็รู้สึกทรุดลงไปหมด

รถถูกชนหนักขนาดนี้ งั้นคนในรถคงไม่......

ไม่อยากจะคิดต่อไป มือทั้งสองข้างของวารุณีหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเบอร์ฉุกเฉินอย่างสั่น

หลังแจ้งความเสร็จ เธอก็กำฝ่ามืออีกครั้งแล้วตะโกนไปรอบๆ“ใครก็ได้ ช่วยด้วยค่ะ！”

แป๊บเดียว คนที่อยู่ใกล้ๆหมู่บ้านในอพาร์ทเม้นท์ได้ยินเสียงร้องของเธอ ก็มารวมตัวกัน จากนั้นช่วยทุบหน้าต่างรถตรงที่นั่งคนขับ ท่ามกลางเธอที่ร้องไห้

วารุณีเบียดคนที่ทุบเปิดกระจกเข้ามาตรงด้านหน้าหน้าต่าง มองชายหนุ่มที่นั่งเอนพิงเบาะ หัวเอียงไปอีกข้าง กำลังเลือดไหลไม่หยุด ตัวแข็งไปหมด

“พงศกร！”เธอยื่นมือออกไป ดันพงศกรเบาๆ

พงศกรไม่ตอบสนอง

หัวใจของวารุณีหยุดเต้นอยู่สองสามวินาที สีหน้าซีดขาวมากขึ้น

“พงศกร คุณอย่าทำฉันกลัว！”เธอยกนิ้วขึ้นมานิ้วหนึ่งอย่างสั่นๆ แตะลมหายใจของพงศกร อยากรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่

ที่โชคดีก็คือ นิ้วของเธอรู้สึกถึงลมหายใจ ถึงแม้จะอ่อนมาก แต่ก็ทำให้เธอโล่งอก

“ดีมาก ยังมีชีวิตอยู่！”วารุณีบีบฝ่ามือไว้แล้วดีใจสุดๆ

ตอนนี้เอง รถพยาบาลก็มาถึง

พิชิตสวมเสื้อกาวน์ลงมาจากรถพยาบาล“ผู้บาดเจ็บอยู่ไหน？”

“อยู่นี่ค่ะ！”วารุณียกมือข้างหนึ่งขึ้นมา

พิชิตมองเห็นเธอ แววตาก็มีความตกใจ รีบเดินเข้าไป“คุณบาดเจ็บเหรอ？”

“ไม่ใช่ฉันค่ะ แต่เป็นพงศกร คุณหมอพิชิต พงศกรประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ คุณรีบมาช่วยเขาเร็ว！”มือข้างหนึ่งวารุณีดึงเขาอย่างรีบร้อน มือข้างหนึ่งชี้ไปที่พงศกรในรถ

พิชิตมองตามทางที่เธอชี้ไป เห็นพงศกรที่บาดเจ็บหนัก ก็สูดหายใจเข้า จากนั้นรีบบอกเจ้าหน้าที่พยาบาล“เปลหาม！”

แป๊บเดียว พงศกรถูกพยาบาลชายสองคนแบกลงจากรถ วางไว้บนเปลหาม

พิชิตคุกเข่าลงที่พื้นแล้วปฐมพยาบาลเบื้องต้น ห้ามเลือดเป็นต้นให้เขา

วารุณีก็คุกเข่าลงข้างๆ มือสองข้างกำไว้แน่น มองพงศกรอย่างเป็นห่วง“คุณหมอพิชิต พงศกรจะไม่เป็นไรใช่ไหมคะ？”

“ไม่มีอุปกรณ์เฉพาะ ผมไม่สามารถให้คำตอบที่แน่ชัดกับคุณได้ แต่คุณไม่ต้องห่วง ผมจะช่วยเขาเต็มที่ เขาเป็นถึงหมอเจ้าของไข้ของนวิยาเชียวนะ”พิชิตยังมีเวลายิ้มให้เธออย่างปลอบใจ สื่อว่าเธอไม่ต้องห่วง