พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 171

“ดีมาก แต่ทีแรกพวกเราแค่บอกว่าให้คุณออกมาเป็นภรรยาของผม ไม่ได้บอกเลยนี่ว่าให้คุณตีผม ดังนั้นผมคิดได้ไหมว่า คุณกำลังใช้มันมาแก้แค้นส่วนตัวผม คุณภรรยา？”นิรุตติ์ยืนขึ้นมา เข้าใกล้วารุณีเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

วารุณีดึงอารัณให้ถอยไปก้าวหนึ่ง“อย่ามาเรียกมั่วนะ ฉันกลายเป็นภรรยาคุณเมื่อไหร่กันคะ！”

“ผมก็อยากรู้ คุณกลายเป็นภรรยาเขา อารัณกลายเป็นลูกชายเขาตั้งแต่เมื่อไหร่！”ทันใดนั้นประตูห้องส่วนตัวก็ถูกคนเปิดออก นัทธีกระจายความเย็นชาออกมาทั้งตัว มองวารุณีด้วยสายตาคุกรุ่น

“คุณอานัทธี”อารัณเรียกเขา

นัทธีก้มลงมอง พยักหน้าให้อารัณอย่างอบอุ่น ถือว่าตอบแล้ว

จากนั้นตอนที่เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง อาการก็กลับไปเย็นชาเหมือนเดิม เขาก้าวเท้ายาวๆเดินเข้ามาทีละก้าว ด้านหลังยังตามด้วยมารุต

“ประธานนัทธี คุณมาได้ไงคะ？”วารุณีมองชายหนุ่มที่เข้ามาใกล้ ถามอย่างตะลึงเล็กน้อย

นัทธีไม่ตอบ แต่หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ จ้องมองเธออย่างโกรธเคือง“คุณยังไม่ได้ตอบคำถามเมื่อกี๊ของผมเลย คุณกลายเป็นภรรยาของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่？”

เขาชี้ไปที่นิรุตติ์ ถามอีกครั้ง

วารุณีเผชิญหน้ากับคำถามที่แรงของเขาแบบนี้ จึงรู้สึกผิดเล็กน้อย อ้าปากแดงๆออกมา เตรียมอธิบาย

อย่างไรก็ตามตอนนี้เอง นิรุตติ์กลับกอดอก พูดอย่างมีเลศนัย“คำถามนี้ฉันตอบเองละกัน ก็เมื่อกี๊ไง”

“หุบปาก ผมไม่ได้ถามพี่！”นัทธีหรี่ตาลงอย่างอันตรายแล้วด่าออกไป

นิรุตติ์ยักไหล่“เค งั้นฉันไม่พูดโอเคยัง！”

นัทธีจึงละสายตาจากตัวเขา ไปมองที่วารุณี

“หม่ามี๊ คุณอานัทธีเหมือนจะโกรธเลย”อารัณดึงชายเสื้อของวารุณี

วารุณีตบหลังมือของเขา“หม่ามี๊รู้แล้ว ลูกไปตรงนั้นอย่างเชื่อฟังหน่อยนะ”

“อ้อ”อารัณก็รู้ว่านี่คือเรื่องระหว่างพวกผู้ใหญ่ ตัวเองยุ่งด้วยไม่ได้ จึงปล่อยชายเสื้อของเธออย่างเชื่อฟัง ไปนั่งที่โซฟาในมุมห้องส่วนตัว

นัทธีมองมารุตแวบหนึ่ง

มารุตพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วไปที่โซฟา อยู่กับอารัณ

ตรงนั้นเหลือแค่พวกวารุณีสามคน

วารุณีสูดหายใจเข้า“ประธานนัทธี ฉันไม่ได้เป็นภรรยาของผู้อำนวยการนิรุตติ์ ทั้งหมดนี้คือคาวมเข้าใจผิด ฉันแค่ช่วยผู้อำนวยการนิรุตติ์......”

“วารุณี คุณจะอธิบายเรื่องพวกนี้กับเขาทำไม”นิรุตติ์มองนัทธี หัวเราะตัดบท“นัทธีไม่ได้เป็นอะไรกับคุณสักหน่อย พวกคุณแค่เพื่อนกันทั่วไป คุณอธิบายกับเขาเรื่องพวกนี้ ถ้าไม่รู้ ก็คงคิดว่าคุณคือแฟนเขา”

ได้ยิน สายตาวารุณีก็ตะลึง

ใช่ ทำไมเธอต้องอธิบายกับนัทธีด้วย？

พวกเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอรีบอธิบายแบบนี้ และยังมีความรู้สึกที่จะไปพัวพันความสัมพันธ์กับเขาอีก ทั้งที่เมื่อคืนเธอก็พูดแล้วว่า อยู่ให้ห่างนัทธี ทำไมจำไม่ได้ตลอดเลยนะ！

วารุณีกัดริมฝีปากอย่างหงุดหงิด ไม่ส่งเสียงใดๆ

เห็นเธอฟังคำพูดของนิรุตติ์ ก็เงียบลง นัทธีกำหมัดทั้งสองข้างไว้ สายตาแฝงความบ้าระห่ำ ลมหายใจทั้งตัวนั้นเยือกเย็นมากขึ้น

แต่นิรุตติ์กลับทำเรื่องให้วุ่นวายมากขึ้น หัวเราะแล้วพูดว่า“นัทธีแกเข้ามาแล้วมาถามคำถามพวกนี้กับวารุณี แกใช้สถานะอะไรมาถามเหรอ？”

สถานะ？

ริมฝีปากบางๆของนัทธีเม้มเข้า ไม่พูดต่อ

นิรุตติ์ดันแว่น หัวเราะเสียงเบา“ตอบไม่ได้สินะ เพราะว่าแกไม่มีสถานะใดๆเลย วารุณีก็ไม่ได้เป็นอะไรกับแก ดังนั้นแกไม่มีสิทธิ์ไปถามเธอ เธอทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับแกทั้งนั้น！”

“เหรอ”นัทธีหรี่ตาลงจ้องวารุณี“คุณก็คิดแบบนี้เหรอ？”

วารุณีหลับตาลง เหมือนตัดสินใจอะไร ตอนที่ลืมตามาอีกครั้ง สายตาเหลือเพียงความเย็นชา“ใช่ค่ะ อย่างที่ผู้อำนวยการนิรุตติ์บอกแหละค่ะ ฉันกับประธานนัทธีก็เป็นแค่เพื่อนกันทั่วไป ดังนั้นประธานนัทธีกรุณาอย่าทำท่าทางเหมือนเป็นคนรักฉัน มาถามฉันว่าทำอะไร”