พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 172

นิรุตติ์โบกมืออย่างลึกลับ ไม่ตอบ เอาหน้าต่างรถขึ้น แล้วขับรถออกไป

วารุณีมองรถของเขาที่ออกไปไกล ละสายตาลง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“หม่ามี๊ พวกเราไปกันเถอะ”อารัณจูงมือของวารุณี

วารุณีเก็บความรู้สึกในใจแล้วได้สติคืนมา ยิ้มให้เขา“โอเค”

สองแม่ลูกเข้าไปในร้าน4S เซ็นสัญญา

รถเป็นรถพร้อมใช้ สามารถใส่ป้ายทะเบียนชั่วคราวขับไปได้เลย

ดังนั้นวารุณีจึงไม่อืดอาด ขับรถออกถนน เตรียมกลับไปที่สตูดิโอ

แต่ระหว่างทาง เธอก็รับสายที่ปาจรีย์โทรมา“วารุณี ฉันจะบอกข่าวดีกับเธอเรื่องหนึ่ง”

ได้ยินความตื่นเต้นและดีใจที่ปกปิดไม่อยู่ในเสียงของปาจรีย์ วารุณีก็เดาได้ทันทีว่าข่าวดีอะไร หัวเราะ“พงศกรฟื้นแล้วใช่ไหม？”

“ใช่”ปาจรีย์พยักหน้าไปมา

วารุณีก็ดีใจ“งั้นฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

พูดจบ เธอก็กดหูฟังบลูทูธบนหู วางสายลง แล้วไปกลับรถข้างหน้า ขับไปที่โรงพยาบาล

ไม่เกินครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงโรงพยาบาล

วารุณีอุ้มอารัณเข้าประตูแล้วตะโกน“พงศกร！”

“วารุณี คุณมาแล้ว”พงศกรกำลังดื่มน้ำอย่างเป็นนิสัย ได้ยินเสียงของเธอ ก็ฝืนเงยคอขึ้น ฉีกยิ้มที่รวยรินออกไปให้เธอ

วารุณีตอบอือ เดินเข้าไป หลังจากวางอารัณลง ก็มองสำรวจพงศกรอย่างเป็นห่วง“รู้สึกอย่างไรบ้าง？”

อารัณก็มองเขา

พงศกรส่ายหน้าหัวเราะอย่างขมขื่น“ไม่ดีเท่าไหร่ ตอนนี้ถือว่าผมได้เข้าใจคนไข้ที่นอนบนเตียงโดยไม่สามารถขยับอะไรได้แล้ว ว่าในใจรู้สึกอย่างไร”

ปาจรีย์เอาแก้วน้ำวางไว้ข้างๆ“พงศกร อย่าขยับมั่วๆนะ ระวังจะฉีกเป็นแผล”

“ไม่หรอก”พงศกรตอบเธออย่างนิ่งเฉย ท่าทีที่มีต่อเธอ เมื่อเทียบกับวารุณีแล้วนั้น เป็นสองมาตรฐานมาก

สีหน้าปาจรีย์แข็งทื่อ สายตาหรี่ลงหม่นๆ ไม่พูดจา

เห็นสถานการณ์แบบนี้ ในใจวารุณีก็รู้สึกแย่ ริมฝีปากขยับ“ปาจรีย์......”

“ฉันไม่เป็นไร พวกเธอคุยกันเถอะ ฉันออกไปซื้อของสักหน่อย”พูดจบ ปาจรีย์ก็หยิบกระเป๋าขึ้นมา ก้มหน้าลงปกปิดอาการบนใบหน้า เดินผ่านด้านข้างวารุณีไป

วารุณียื่นมือออกไป อยากจะเรียกเธอไว้ แต่กลับถูกพงศกรหยุดไว้“วารุณี ไม่ต้องสนเธอ ปล่อยเธอไป เธอไปก็ดี”

“ทำไมล่ะพงศกร？”วารุณีเอาอารัณไปไว้ข้างๆ หลังจากให้เขาไปเล่นแล้ว จึงมองพงศกรอย่างไม่เข้าใจ“ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมคุณต้องไม่เป็นมิตรกับปาจรีย์ขนาดนี้？”

ในพวกเขาสามคน ปาจรีย์กับพงศกรรู้จักกันก่อน ส่วนนานแค่ไหนเธอไม่แน่ชัดนัก

และเธอรู้จักกับพวกเขาเมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้นท่าทีที่พงศกรปฏิบัติต่อปาจรีย์ ยังไม่เย็นชาขนาดนี้ สามปีก่อนถึงจะเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้ ดังนั้นสามปีก่อนเกิดอะไรขึ้นกันแน่？

ได้ยินคำถามของวารุณี แว่นของพงศกรก็สะท้อน ทำให้คนมองความรู้สึกในดวงตาเขาไม่ออก

ผ่านไปแป๊บเดียว เขาก็หัวเราะเบาๆ รอยยิ้มนั้นเลือนราง“วารุณี นี่เป็นความแค้นของตระกูลอิสริยานนท์กับตระกูลสวนจันทร์ ดังนั้นคุณอย่าถามเลย”

ดวงตาวารุณีเบิกโตอย่างตะลึง

เธอคิดว่า จะเป็นปัญหาระหว่างเขากับปาจรีย์เสียอีก

คิดไม่ถึงว่าจะโยงไปถึงสองตระกูลได้ งั้นแบบนี้ เธอก็ไม่อยากถามอีกแล้วจริงๆ

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”วารุณีพยักหน้า

พงศกรเอามือขึ้นมาถอดแว่น ขยี้ตา“ใช่สิวารุณี ผมได้ยินปาจรีย์พูดว่า เรื่องที่ตามมาทีหลังในอุบัติเหตุทางรถยนต์ของผม ประธานนัทธีจัดการเหรอ？”

“ใช่”ได้ยินเขาพูดถึงนัทธีกะทันหัน สายตาวารุณีก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง

พงศกรเห็น จึงหรี่ตาลง“งั้นประธานนัทธีได้พูดอะไรไหม？เช่นสาเหตุที่ผมเกิดอุบัติเหตุ？”

“มีสิ บอกว่าคนขับคนนั้นเมาแล้วขับ เบรกเสียการควบคุม ก็เลยเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา พวกนี้ปาจรีย์ไม่ได้บอกคุณเหรอ？”วารุณีเอียงหัวอย่างสงสัย

พงศกรมองออกว่าเธอไม่รู้จริงๆ สายตาก็ผ่อนคลายลง“ไม่เลย ปาจรีย์อาจจะลืม”