พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 179

“คนที่ใกล้ตาย？”ดวงตาวารุณีเบิกขึ้นมาเล็กน้อย

นัทธีตอบอือ“นวิยาพูดเอง อายุขัยของคนนั้น อาจจะอยู่ในสองสามเดือนนี้”

ได้ยิน สายตาวารุณีค่อยๆคืนกลับไปเหมือนทีแรก สุดท้ายหัวใจที่พองโต ก็คืนกลับไปที่เดิม

อายุขัยอีกสองสามเดือน งั้นก็น่าจะเป็นคนที่ป่วยหนัก

ดูเหมือน ทำให้เธอเข้าใจผิดจริงๆ

คิดไป วารุณีจึงก้มหน้าลงอย่างอึดอัด“ขอโทษนะประธานนัทธี ที่เข้าใจคุณนวิยาผิด”

“ไม่เป็นไร ปฏิกิริยาของนวิยาในตอนนั้น ทำให้คนคิดมากได้ง่ายจริงๆ ผมก็เหมือนกัน”สายตานัทธีมองไปที่เธอ สื่อว่าเธอไม่ต้องขอโทษ

วารุณีเงยหน้าขึ้น“ในเมื่อเป็นการเข้าใจผิด งั้นพวกเราไม่ต้องพูดถึงแล้ว ประธานนัทธี ไปก่อนนะคะ”

พูดจบ เธอก็จับมือของลูกสองคน เข้าไปในลิฟต์

นัทธีก็ตามเข้าไป

วารุณีมองเห็น คิ้วก็ขมวด

นัทธีเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของเธอ จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเธอคิดอะไรอยู่ สายตาหม่นลง พูดว่า“ผมก็ต้องลง”

ความหมายก็คือ หรือว่าเธอยังจะไล่คนที่จะลงไปด้วยกันให้ออกไปอีก？

วารุณีฟังออก แน่นอนว่าไม่ทำแบบนั้น แต่เธอแกล้งทำเป็นเขาไม่อยู่ก็ได้

ดังนั้นวารุณีจูงมือลูกทั้งสองคน จงใจเว้นระยะห่างเล็กน้อยกับนัทธี จากนั้นมองหน้าจอที่แสดงบนลิฟต์ เมินใส่นัทธีโดยสิ้นเชิง

นัทธีก็รู้จุดนี้ ในใจไม่พอใจอย่างมาก อยากจะสารภาพกับเธอจริงๆ ว่าในใจเขาก็มีเธออยู่ เธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้

แต่ไม่ได้ คนที่จะฆ่าเธอ ยังหาไม่เจอเลย

ถ้าเขาแสดงความในใจออกมา เธอกับลูกทั้งสองคน ก็จะยิ่งอันตราย

คิดแบบนี้ นัทธีก็หรี่ตาลงอย่างเย็นชา มือที่สอดไว้ในกระเป๋ากางเกง ก็กำแน่นขึ้นมา

ทั้งสองคนไม่พูดกัน ในลิฟต์เงียบมาก มีแค่เสียงลมหายใจบางๆที่พอจะได้ยิน บรรยากาศหดหู่จนเด็กทั้งสองคนประหม่าตาม

จนกระทั่งไปถึงชั้นแล้วเสียงลิฟต์ดังขึ้น ประตูเปิดออก วารุณีจูงลูกสองคนออกไป ลูกทั้งสองก็โล่งอก ผ่อนคลายลง

“เป็นอะไรไปเหรอ？”วารุณีเห็นปฏิกิริยาของลูกทั้งสอง ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเล็กน้อย

ลูกสองคนส่ายหน้าไปมา“ไม่มีอะไร หม่ามี๊ พวกเรากลับกันเถอะ”

“อือ กลับบ้าน”วารุณีลูบหัวของพวกเขา พาพวกเขามาที่หน้ารถ ให้พวกเขาขึ้นรถก่อน

พอพวกเขาเข้าไปแล้ว วารุณีจึงเปิดประตูรถที่นั่งคนขับ แต่กลับไม่รีบเข้าไป แล้วหันหน้าไปมอง

ไม่เห็นร่างของนัทธีออกมา ไม่รู้ว่าเขาไปไหน ทั้งๆที่ลงมาด้วยกัน

แต่วารุณีก็ไม่คิดมาก แป๊บเดียวก็ละสายตากลับ ก้มเอวนั่งเข้าไปในรถ ขับรถออกไป

จนรถของเธอออกไปไกล ตอนที่เห็นแค่ไฟท้ายรถ ในที่สุดนัทธีก็เดินออกมาจากประตูใหญ่โรงพยาบาล ในมือถือโทรศัพท์ไว้ ค่อยๆ เอาขึ้นมาแนบหู“เร่งทำการสืบสวน ผมจะให้คุณหาตัวฆาตกรที่อยู่เบื้องหลังให้เจอ ภายในหนึ่งสัปดาห์”

เขาไม่อยากค่อยๆสืบต่อไปแล้ว

ตอนนี้วารุณีห่างเหินจากเขาแล้วจริงๆ ถ้ายังค่อยๆสืบต่อไปอีก ความรู้สึกของเธอก็จะเบาบางลง

“แต่ว่าประธาน ระดับความยากจะสูงไปไหนครับ เมื่อก่อนพวกเราสืบมาตั้งนานแล้ว ก็ยังหาไม่ได้ตอนนี้หนึ่งสัปดาห์......”มารุตลำบากใจมาก

ริมฝีปากบางๆของนัทธีเม้มแน่น“คุณไปหาคุณปู่บุญชัยได้”

มารุตตาเบิกกว้าง“ประธานนัทธี คุณจะให้ตระกูลมานะโชติมาช่วยเหรอ？”

นัทธีพยักหน้า“ตอนนั้นคุณปู่บุญชัยเป็นหนี้บุญคุณคุณปู่ คุณไปหาเขา เขาต้องช่วยแน่”