พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 183

“นี่ล้อกันเล่นรึเปล่าเนี่ย ฉันรู้หรอกน่าว่าคนที่ได้ที่หนึ่งน่ะมันลอกเลียนแบบคนอื่นมา”ปาจรีย์เบ้ปาก แววตาดูไม่ยอมรับพิชญาเลยแม้แต่นิดเดียว

“วารุณี พิชญาไปลอกผลงานของใครมาหรอ？”พงศกรวางหนังสือแพทย์ในมือลงแล้วถามขึ้น

ปาจรีย์ก็มองมาที่วารุณี“ใช่ๆ ใครหรอวารุณี”

“เป็นผลงานของDaphne”วารุณีอุ้มอารัณมานั่งลงที่โซฟาพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาให้ แล้วเปิดทีวีให้เขาดู

“Daphneงั้นหรอ？”ปาจรีย์อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ“นั้นเป็นอาจารย์ของอาจารย์ของแกไม่ใช่หรอ？”

“ใช่”วารุณีพยักหน้ารับ

ปาจรีย์ขมวดคิ้วขึ้น“ให้ตายสิ หล่อนกล้ามากนะ นี่มันรนหาที่ตายเองชัดๆ”

“จริง”วารุณีหัวเราะออกมา

พงศกรดันกรอบแว่นขึ้น“วารุณี คุณจะเปิดโปงหล่อนเมื่อไหร่ คงไม่ได้จะปล่อยให้หล่อนลอกงานคนอื่นไปตลอดหรอกใช่ไหม？”

“แน่นอน รอรอบชิงชนะเลิศ ฉันจะออกมาเปิดโปงหล่อนเอง”วารุณีหยิบแก้วน้ำมาแล้วนั่งลงเอ่ยตอบ

จู่ๆโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น

วารุณีรีบวางแก้วน้ำลงแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาดู เป็นเบอร์จากทางการ เธอกดรับด้วยความงุนงงแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบกับหู“ฮัลโหล นี่ใครคะ？”

“คุณวารุณีใช่ไหมครับ？”คนในสายถามขึ้น

วารุณีตอบอืมออกมา“ใช่ ฉันเอง ไม่ทราบว่าคุณคือ？”

“โทรมาจากสถานีตำรวจครับ เกี่ยวกับเรื่องที่คุณถูกทำร้ายติดต่อกันสองครั้งเมื่อนานมาแล้ว ตอนนี้ทางเราจับตัวคนร้ายได้แล้วครับ”ตำรวจที่อยู่ปลายสายเอ่ยขึ้น

“อะไรนะ？”วารุณีอึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความดีใจ สีหน้าตื่นเต้นมากจนปิดไม่มิด“จับได้แล้วจริงๆหรอ？”

พงศกรกับปาจรีย์มองเธอด้วยความสงสัย เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“ครับ ดังนั้นทางเราก็เลยอยากจะเชิญคุณมาที่นี่อีกครั้ง”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบไป！”วารุณีรีบพยักหน้าตอบรับโดยเร็ว

หลังจากวางสายเธอก็กำโทรศัพท์ไว้แน่น ความสุขแทบจะไหลทะลักออกมาจากนัยน์ตา

ตั้งแต่จมน้ำเกือบตายครั้งนั้น เธอก็กังวลอยู่แทบทุกวัน แถมไม่เคยรู้สึกปลอดภัยเลย ไม่ใช่ว่ากังวลว่าเพื่อนๆรอบกายจะเหนื่อยไปด้วย แต่เธอกังวลเด็กทั้งสองคนมากกว่า

ในที่สุดวันนี้ก็จับตัวคนร้ายได้และในที่สุดเธอก็จะได้สบายใจซักที

“วารุณี ใครโทรมาหรอ？”ปาจรีย์กระพริบตาปริบๆพลางถามออกไป

วารุณีมองไปที่หล่อนแล้วเอ่ยตอบ“ตำรวจน่ะ เขาบอกว่าจับตัวคนที่มาลอบฆ่าฉันหลายๆครั้งตอนก่อนหน้านี้ได้แล้ว”

“จริงหรอ！”ปาจรีย์ก็ดีใจมาก

ทว่ามีเพียงแค่พงศกรที่นอนป่วยอยู่บนเตียงขมวดคิ้วขึ้น

ผู้หญิงคนนั้นถูกจับแล้วงั้นหรอ？

เป็นไปได้ยังไง ถ้าถูกจับแล้ว ทำไมเขาถึงไม่ได้ยินความคืบหน้าอะไรเลยล่ะ？

“พงศกรคิดอะไรอยู่หรอ？”วารุณีที่กำลังจะกล่าวลาพงศกรเห็นว่าเขากำลังใจลอย ก็เลยเอียงหัวแล้วเอ่ยถามออกไป

พงศกรรีบดึงสติกลับมาพร้อมกับดันแว่นแล้วยิ้มขึ้น“ไม่มีอะไร ผมกำลังดีใจแทนคุณน่ะ”

“ขอบใจนะ”วารุณียิ้มตอบเป็นการยอมรับ

พงศกรจัดการท่านั่งอยู่ครู่หนึ่ง“ทางด้านตำรวจบอกไหมว่าเขาชื่ออะไร？”

“ไม่ได้บอกนะ ฉันก็ลืมถามไปเลยคงต้องไปดูถึงจะรู้ ถ้างั้นฝากอารัณไว้กับพวกเธอด้วยนะ”วารุณีมองไปยังลูกชายที่กำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่บนโซฟา

เด็กน้อยเหมือนรับรู้ได้ถึงสายตาของเธอ เขาหยุดดูการ์ตูนแล้วเงยหน้าขึ้นจากนั้นก็ส่งยิ้มหวานให้เธอ“หม่ามี๊ไปเถอะ ผมจะเชื่อฟังแม่บุญธรรมกับพ่อบุญธรรมครับ”

“เอาล่ะ ถ้างั้นหม่ามี๊ไปแล้วนะ เดี๋ยวค่ำๆจะมารับ”วารุณีโบกมือลา จากนั้นก็คุยกับปาจรีย์และพงศกรต่ออีกนิดนึงแล้วถึงได้หยิบกระเป๋าเดินออกไป

กว่าจะมาถึงสถานีตำรวจก็ใช้เวลาไปครึ่งชั่วโมงแล้ว