พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 184

วารุณีเหลือบมองเขาแล้วยื่นคำสารภาพให้เขาดู“ข้างในบอกว่า ทารีนาต้องการฆ่าฉันเพราะอยากแต่งงานกับคุณ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ หล่อนอยากแต่งงานกับคุณแล้วจะฆ่าฉันไปทำไม ไปฆ่าพิชญาสิ ตอนนั้นพิชญาต่างหากที่เป็นคู่หมั้นของคุณ ถ้าฆ่าพิชญา โอกาสที่จะได้แต่งงานกับคุณดูจะมีมากกว่าซะอีก”

ที่จริงเธออยากจะพูดว่า ฆ่านวิยาอาจจะมีโอกาสสูงกว่า

แต่ว่านวิยาเป็นคนที่เขารัก เพราะงั้นถ้าเธอพูดออกไปแบบนี้ เขาจะต้องโกรธแน่

นัทธีได้ยินวารุณีพูดแบบนี้พร้อมกับเห็นว่าสายตาของเธอดูซับซ้อนขึ้นมา

ทำไมทุกคนถึงดูออกว่าคนที่เขารักคือเธอ แต่ตัวเธอเองกลับดูไม่ออกซะงั้น？

เขารักเธอ ฉะนั้นทารีนาฆ่าเธอ นี่คือตัวเลือกที่ถูกต้องแล้วต่างหาก

เขาแอบถอนหายใจออกมาในใจ นัทธีเอาคำสารภาพยื่นให้ตำรวจ“พวกเราไปดูเธอได้ไหม？”

“ได้ครับ”เจ้าหน้าที่ตำรวจพยักหน้า

นัทธีมองไปที่วารุณี“ไปเถอะ ไปดูเธอกัน”

วารุณีก็คิดแบบนี้เหมือนกันจึงตอบอืมออกไปแล้วเดินไปด้วย

ณ ห้องสอบสวน วารุณียืนอยู่ตรงหน้าทารีนา แล้วพูดอย่างเย็นชา“เพียงเพราะความริษยา เธอก็เลยอยากจะลงมือฆ่าฉัน ไม่คิดเลยหรอว่านี่มันใจดำอำมหิตเกินไป？”

ทารีนาเงยหน้ามองเธอแวบหนึ่งแล้วรีบก้มหน้าลงอย่างไว น้ำเสียงที่พูดออกมาเต็มไปด้วยความเสียใจและความทุกข์ทรมาน“แล้วแต่เธอจะพูดเลย ฉันยอมรับทุกอย่าง”

“หืม？”วารุณีหรี่ตาลงด้วยความสงสัย

แปลกจริงๆ ปกตินักโทษที่ถูกจับจะไม่เต็มใจยอมรับว่าตัวเองผิดเมื่ออยู่ต่อหน้าเหยื่อไม่ใช่หรอ？

แล้วทำไมปฏิกิริยาของเธอกลับดูเศร้าขนาดนี้ล่ะ？

“กำลังคิดอะไรอยู่？”นัทธียืนอยู่ด้านหลังของวารุณี แล้วเลื่อนสายตาลงมองเธอที่กำลังทำท่าครุ่นคิด จากนั้นจู่ๆก็ถามออกมา

พอวารุณีรู้สึกตัวก็ส่ายหน้าไปมา“ไม่มีอะไร บางทีฉันอาจจะสงสัยมากไป”

เขาเป็นคนสืบหาเอง เพราะงั้นคงจะไม่มีอะไรผิดพลาด

คิดไปวารุณีก็สูดหายใจเข้าลึกเพื่อระงับความรู้สึกแปลกประหลาดในใจ จากนั้นก็มองไปที่ทารีนาพร้อมกับเอ่ยขึ้น“ฉันถามหน่อย ช่วงนี้ที่เกิดฟไหม้โกดังของฉันขึ้น เธอเป็นคนทำรึเปล่า？”

ทารีนาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย“ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดเรื่องอะไร ฉันแค่ลงมือฆ่าเธอ ส่วนเรื่องที่โกดังของเธอกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เกิดกับลูกของเธอล้วนไม่เกี่ยวข้องกับฉัน”

“ อะไรนะ？”วารุณีสีหน้าเปลี่ยนทันที

นัทธีหรี่ตาลงแล้วทำสีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมา

วารุณีจับไหล่ทารีนาไว้ด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด จากนั้นก็เอ่ยถามเสียงสั่น“เธอบอกว่าสองเรื่องนี้เธอไม่ได้เป็นคนทำงั้นหรอ？”

“ใช่”ทารีนาพยักหน้า

วารุณีจ้องตาหล่อนเขม็ง หล่อนไม่ได้โกหก ความรู้สึกเย็นวาบพรั่งพรูขึ้นมาจากทางด้านหลังทันที

ถ้าไม่ใช่เธอ แล้วก็ไม่ใช่พิชญา แล้วมันเป็นใคร？

หรือว่ายังมีศัตรูคนอื่นอีก？

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้วารุณีก็รู้สึกร้อนใจจนต้องยกมือขึ้นมากุมหัวแล้วหลับตาลง เธอพยายามนึกถึงคนที่เธอรู้จักทั้งหมดหลังจากกลับมาที่จีน

แต่พอคิดไปได้ซักพักก็ไม่พบว่ามีใครน่าสงสัยเลย กลับกันเธอกลับปวดหัวขึ้นมาแทน

นัทธีมองวารุณีที่กำลังรู้สึกเจ็บปวด ใจเขาอ่อนยวบลงทันทีแล้วเอาเธอมากอดไว้ จากนั้นก็ตบที่หลังเธอเบาๆ“เอาล่ะ คิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิดแล้ว”

วารุณีคว้าคอเสื้อสูทของเขาไว้แล้วซบลงในอกของเขา เมื่อได้กลิ่นมิ้นต์จางๆบนตัวเขา เธอก็ค่อยๆสงบลง แล้วปล่อยมือพลางผละออกจากอ้อมกอดของเขา

“ขอบคุณค่ะประธานนัทธี ฉันดีขึ้นมากแล้ว ไม่ว่าคนที่จับตัวลูกฉันและเผาโกดังของฉันจะเป็นใคร ฉันจะต้องลากตัวมันออกมาให้ได้ ส่วนคุณทารีนา！”

วารุณีกำมือแน่นแล้วหันมาจ้องทารีนา“คุณทารีนาไปปรับทัศนคติอยู่ในคุกก็แล้วกัน！”

พูดจบเธอก็เดินออกจากห้องสอบสวนไปด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

นัทธีมองไปยังทารีนาที่มีสีหน้าเศร้ากว่าเดิม จากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นแล้วเดินตามวารุณีออกไป

ไม่ใช่ว่าเขาดูทารีนาไม่ออกว่าเธอดูไม่เหมือนฆาตกรเลยแม้แต่นิดเดียว