พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 188

เจ้าของภาพผลงานการออกแบบนั้นคือพิชญา ในรูปเป็นชุดราตรีที่กระโปรงด้านหน้าเป็นแบบสั้นแล้วด้านหลังยาว มันเป็นหางปลาลากยาวไปด้านหลังพร้อมกับผ้าคลุมขนาดใหญ่ ซึ่งผ้าคลุมและหางปลาลากยาวนั้นมีลายปักสัญลักษณ์รูปหงส์เต็มผืน มันดูหรูหรายิ่งใหญ่อลังการมาก เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นชุดเครื่องแบบพิธีหรืออาจเป็นชุดที่ใช้ตอนพิธีเซ่นไหว้เทพเจ้า

ไม่รู้จริงๆเลยว่าพิชญาไม่หาแบบชุดนี้มาจากไหน

วารุณีมองไปทางพิชญา

ราวกับว่ารับรู้ได้ถึงสายตาของเธอ พิชญาหันหน้ามาแล้วยิ้มอย่างมีชัยพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้เธอ

วารุณีอึ้งไปเลย

หมายความว่ายังไงเนี่ย

พิชญาคงไม่ได้กำลังยกนิ้วให้เธอหรอกใช่ไหม？

ขณะที่กำลังคิด มือของพิชญาก็เริ่มขยับ นิ้วหัวแม่มือของเธอเริ่มคว่ำลง เป็นการแสดงท่าทางดูถูกแทน

ดูถูกกันขนาดนี้ วารุณีทำหน้าขรึมลงทันที นัทธีที่กำลังดูถ่ายทอดสดสีหน้าแย่ยิ่งกว่าอีก

มารุตจิ๊ปากออกมา“พิชญาทำท่าทางแบบนี้ต่อหน้ากล้อง ไม่กลัวจะโดนด่าบ้างเลยหรอเนี่ย”

“หล่อนมีอะไรให้กลัว ไม่เห็นคะแนนโหวตของหล่อนหรอ？”นัทธีเหลือบมองการลงคะแนนโหวตที่ข้างล่างจอถ่ายทอดสด

คะแนนโหวตของพิชญานำโด่งเป็นอันดับหนึ่ง แถมยังคงเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดเลยว่าการออกแบบของหล่อนมันได้รับความนิยมมากแค่ไหน

“เข้าใจแล้ว ทุกคนต่างก็เห็นเป็นอย่างเดียวกันว่าผลงานการออกแบบของพิชญาดีกว่าของคุณวารุณี ดังนั้นไม่ว่าท่าทางของหล่อนจะทำให้คนอื่นอึดอัดแค่ไหน ชาวเน็ตก็จะไม่ว่าอะไร พวกเขาคงจะคิดว่านี่เป็นนิสัยส่วนตัวของหล่อน ยังไงอัจฉริยะก็มักจะได้รับสิทธิพิเศษอยู่เสมอนี่นา”

มารุตดันแว่นขึ้นพลางพูดออกไป

นัทธีเอามือท้าวคางไว้“นายคิดจริงๆหรอว่าพิชญาเป็นคนออกแบบ？”

มารุตตะลึงไปครู่หนึ่ง“ท่านประธานหมายความว่า……”

“ถ้าพิชญาสามารถออกแบบเสื้อผ้าที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ได้ ถ้ามีพรสวรรค์แบบนี้ หล่อนก็คงมีชื่อเสียงโด่งดังทั่วโลกไปแล้ว ทว่าทำไมตอนนี้ถึงยังไม่มีแม้แต่ผลงานชิ้นเอกเลยล่ะ”นัทธีแสยะยิ้มออกมา จากนั้นก็กำชับออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“นายไปสืบมา ว่าตั้งแต่เข้าร่วมการแข่งขันหล่อนได้ไปลอกเลียนแบบผลงานของดีไซเนอร์คนไหนมาบ้าง

“ครับ！”มารุตพยักหน้า แล้วออกไปจัดการทันที

นัทธีเอนหลังพิงเก้าอี้พร้อมกับกอดอกดูรายกายถ่ายทอดสดต่อ

ณ สนามแข่ง การลงคะแนนโหวตใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว ผู้เข้าแข่งขันที่ถูกนายท่านวัชระเลือกออกมาทั้งสี่คนถูกจัดอันดับออกมาแล้ว พิชญาคะแนนสูงเป็นอันดับหนึ่ง วารุณีเป็นอันดับสอง

นายท่านวัชระฉีกยิ้มร่าพร้อมกับหยิบไมค์ขึ้นมาพูด“ผู้ชนะทั้งสี่จากรอบการแข่งขันคัดเลือกแปดคนได้เกิดขึ้นแล้ว ฉันดีใจมากที่ทั้งสี่คนสามารถแสดงความโดดเด่นออกมาได้ ก่อนอื่นขอให้พวกเราทุกคนส่งเสียงปรบมือให้กับดีไซเนอร์ทั้งสี่คนหน่อย จากนั้นขอเชิญทั้งสี่คนขึ้นมาพูดอธิบายแรงบันดาลใจในการออกแบบชุดของตัวเอง”

พูดจบ คณะกรรมการ ผู้ชม สมาชิกของสมาคมและสื่อต่างๆในห้องประชุมต่างก็ปรบมือให้วารุณีกับอีกสามคนที่เหลือ

วารุณีกับดีไซเนอร์อีกคนหนึ่งลุกขึ้นมาพลางโค้งตัวน้อมรับด้วยรอยยิ้ม มีเพียงแต่พิชญาที่เนื่องจากมีอาการบาดเจ็บที่ขาจึงไม่อาจลุกขึ้นมาได้ หล่อนโค้งตัวน้อมรับอยู่ในรถเข็นแทน

ทว่าขณะที่โค้งตัวลง สีหน้าของพิชญาก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที แถมยังแอบก่นด่านายท่านวัชระอยู่เงียบๆในใจ

บ้าเอ๊ย จบแล้วแท้ๆยังดันทุรังหาเรื่องอีก ต้องมาอธิบายแรงบันดาลใจบ้าบออะไรนี่อีกทำไม

แค่ประกาศว่าการแข่งขันรอบนี้สิ้นสุดลงแล้วมันจะตายรึไง？

“เวรเอ๊ย！”พิชญาโมโหจนกัดฟันกรอด แต่ยังคงสีหน้าเดิมไว้ เธอกำลังบังคับให้ตัวเองดูสงบนิ่งให้ได้มากที่สุด

แต่ถึงหล่อนจะซ่อนไว้ดีแค่ไหน วารุณีที่คอยสังเกตหล่อนอยู่ตลอดก็ดูออกว่าหล่อนกำลังมีปัญหา เนื่องจากว่ารอยยิ้มมันดูฝืนมากเกินไป

วารุณีกลอกตาไปมาพร้อมกับครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าพิชญากำลังกังวลอะไรอยู่

จริงด้วย ผลงานการออกแบบที่ไม่ใช่ของตัวเอง จะอธิบายแรงบันดาลใจในการออกแบบออกมาได้ยังไงล่ะ？