พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 190

ชายคนนั้นมองมาที่เด็กน้อยแล้วเลิกคิ้วขึ้น

เขาก็คิดว่าวันนี้ทำไมประตูบานนี้เปิดง่ายเหลือเกิน ที่แท้ก็เป็นหนูน้อยเปิดให้นี่เอง

เขาตามอารัณเข้าไปในห้อง นัทธีมองไปรอบๆก็ไม่เห็นวารุณี เห็นแต่ไอริณที่นั่งเล่นอยู่บนพรมก็เลยเอ่ยถามขึ้น“หม่ามี๊ของพวกหนูล่ะ？”

อารัณชี้ไปทางห้องน้ำ“หม่ามี๊กำลังอาบน้ำครับ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นนัทธีก็เดินไปที่ห้องน้ำ เมื่อได้ยินเสียงน้ำดังลอดออกมาจากข้างใน แววตาเขาก็นิ่งลงอย่างอดไม่ได้

“คุณอานัทธี มาหาหม่ามี๊มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ？”อารัณนั่งลงไปบนพรมอีกครั้ง

นัทธีหยิบเอกสารในมือออกมาแล้วนั่งลงบนโซฟา“มีธุระนิดหน่อยน่ะ”

“ถ้างั้นคุณลุงต้องรอสักครู่ก่อน เดี๋ยวหม่ามี๊ก็ออกมา”อารัณพูดจาท่าทางเหมือนเป็นผู้ใหญ่

นัทธีหัวเราะออกมาเบาๆอย่างอดไม่ได้“ได้เลย”

จู่ๆไอริณก็ลุกขึ้นแล้วเดินเตาะแตะมาอยู่ตรงหน้าเขา“คุณอานัทธี ไอริณขอร้องคุณลุงเรื่องหนึ่งได้ไหมคะ？”

เด็กน้อยยกนิ้วมือขึ้นมาแล้วมองตาหวานไปที่นัทธี

นัทธีก็มองมาที่เธอแล้วพูดออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมากที่สุดเท่าที่จะทำได้“พูดมาสิคะ”

“วันพรุ่งนี้ คุณลุงมาเป็นพ่อให้หนูได้ไหม แล้วก็ไปเข้าร่วมประชุมผู้ปกครองของหนู”ไอริณเอามือจับชายเสื้อไว้พร้อมกับพูดด้วยความเขินอายเล็กน้อย

อารัณกับนัทธีอึ้งไปเลย

แม้แต่วารุณีที่พึ่งอาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำก็แปลกใจไปด้วย“ไอริณ เมื่อกี้ทำไมไม่บอกหม่ามี๊ว่ามีประชุมผู้ปกครอง？”

เธอไม่ได้สนใจถามว่านัทธีเข้ามาได้ยังไง เธอสวมชุดนอนและห่อผมเดินเข้ามาเพื่อดึงไอริณที่ยืนอยู่หน้านัทธีมาไว้ข้างกาย

นัทธีได้กลิ่นหอมจากร่างกายของเธอ เขาหรี่ตาลง พร้อมกลับกลืนน้ำลายลงไปอึกใหญ่

ไอริณก้มหน้าลง“เพราะว่าพรุ่งนี้หม่ามี๊ต้องไปแข่ง ไม่มีเวลาไปร่วมงานประชุมผู้ปกครอง ดังนั้นหนูก็เลยไม่พูด”

“มิน่าล่ะระหว่างทางไอริณถึงดูไม่มีความสุขเอาซะเลย”อารัณลูบคางพลางพยักหน้าลง

วารุณีอ้าปากค้างไปเลย เธอไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี

จริงด้วยพรุ่งนี้เธอมีแข่งก็เลยไปไม่ได้

แต่ว่างานประชุมผู้ปกครอง เธอก็ไม่ไปไม่ได้ด้วยสิ……

พอคิดถึงตรงนี้วารุณีก็กัดริมฝีปากตัวเองออกมาเพราะคิดไม่ตก จากนั้นก็นั่งยองๆลงแล้วเอามือประคองหน้าหนูน้อยไว้“ลูกจ๋า ถ้างั้นพรุ่งนี้หม่ามี๊ไปแข่งก่อน แล้วหลังจากนั้นค่อยไปกับหนู……”

“ไม่ได้！”นัทธีพูดขัดเธอขึ้นพลางลุกพรวดออกจากโซฟา“พรุ่งนี้เป็นรอบรองชนะเลิศ ซึ่งมันสำคัญมาก คุณจะทิ้งไม่ได้ เพราะถ้าทิ้งไป คุณจะไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันระดับนานาชาติได้ นี่เป็นความฝันของคุณไม่ใช่หรอ？และมันก็เป็นก้าวแรกสู่การไปสร้างชื่อเสียงในต่างประเทศของคุณด้วย”

วารุณีลุกขึ้น“ฉันรู้น่า แต่ว่างานประชุมผู้ปกครองก็สำคัญเหมือนกัน”

เนื่องจากเด็กทั้งสองไม่มีพ่อ ดังนั้นเธอจึงสัญญาว่าจะดูแลเด็กทั้งสองให้ดี จะไม่พลาดโอกาสสำคัญใดๆของเด็กทั้งสองเลยแม้แต่อันเดียว 

เธอจะผิดสัญญาไม่ได้！

“งานประชุมผู้ปกครองมันสำคัญมาก แต่คุณไม่จำเป็นต้องไปก็ได้ เมื่อกี้ไอริณก็บอกแล้วว่าให้ผมไปแทน แถมกิจกรรมพ่อลูกที่สนามเด็กเล่นครั้งก่อนผมก็เป็นคนไป ครูของพวกเขารู้จักผม คุณทำใจให้สบายแล้วไปเข้าร่วมการแข่งขันเถอะ”นัทธีลูบหัวไอริณแล้วเอ่ยพูดขึ้นกับวารุณี

อารัณพยักหน้าเห็นด้วย“ใช่ครับ หม่ามี๊ไปแข่งเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปกับคุณอานัทธีเอง”

“แต่ว่า……”วารุณีบีบฝ่ามือไปมาเหมือนมีอะไรจะพูด

นัทธีพูดขัดเธอออกมาอีกรอบ“ถึงพรุ่งนี้คุณจะไปร่วมงานประชุมผู้ปกครอง แต่การที่ต้องพลาดการแข่งขัน จะทำให้คุณต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่”

“คุณอานัทธีพูดถูก หม่ามี๊ไปแข่งเถอะ ไอริณไม่โทษหม่ามี๊หรอก”ไอริณดึงชายเสื้อวารุณีไว้พร้อมกับฉีกยิ้มร่ามองเธอ