พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 191

“เดี๋ยวคุณก็รู้ วางใจเถอะ ไม่ทำให้คุณต้องลำบากใจหรอก” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตู ไม่คิดที่จะอธิบายอะไร

วารุณีเม้มริมฝีปากแดง

หากเขาไม่ยอมพูด ถามไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไร

วารุณีก็ลุกขึ้น แล้วส่งนัทธีเดินออกไป

นัทธียืนอยู่ที่หน้าประตู“ พรุ่งนี้เช้าผมจะมารับเด็กทั้งสองคน”

“ค่ะ”วารุณีพยักหน้า

นัทธีมองดูเธอ“ ไปพักผ่อนเถอะ ฝันดี！”

“ฝันดีค่ะ”วารุณียกยิ้ม แล้วตอบรับกลับไป

หลังจากที่พูดจบ จากที่คิดว่าเขาน่าจะกลับไปที่คอนโดของตัวเอง แต่เขากลับไม่ไปไหน ยังคงยืนอยู่ที่เดิมมองดูเธอ

วารุณีถูกเขายืนมองจนรู้สึกอึดอัด หดคอลง “ประธานนัทธี คุณยังมีอะไรอีกหรือเปล่าคะ ？”

“ไม่มีอะไร คุณปิดประตูเถอะ”นัทธีส่ายหัวให้เบาๆ

วารุณีรู้สึกแปลกใจ แต่ก็ฟังคำเขา แล้วปิดประตูลง

หลังจากที่ปิดประตูลง เธอก็ไม่ได้เดินกลับเข้าห้องไปทันที แต่กลับเปิดจอภาพ อยากดูว่าเขาจะทำอะไร แต่ที่เห็นกลับเป็นแผ่นหลังของเขา และภาพของประตูห้องที่ปิดลง

วารุณีหลุบตาลงต่ำ แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

เขาคงไม่ได้มาส่งเธอเพื่อให้ได้เห็นกับตาตัวเองหรอกมั้ง ?

แต่ความคิดนี้ที่เพิ่งจะผุดขึ้นมา ก็ถูกวารุณียับยั้งเอาไว้ทันที

เธอหัวเราะแล้วพลางส่ายหัวไปมา ไม่คิดมากอะไรอีก หันหลังแล้วเดินเข้าห้องไป

เช้าวันรุ่งขึ้น เวลาราวๆแปดโมงเช้า วารุณีกับลูกๆที่เพิ่งจะกินอาหารเช้าเสร็จ นัทธีก็มารับเด็กๆ

วารุณีดันร่างของเด็กๆไปหานัทธี “ประธานนัทธีค่ะ รบกวนคุณแล้ว”

“วางใจเถอะ ผมจะดูแลพวกเขาให้เอง” นัทธีมองเด็กน้อยที่ขนาบอยู่ด้านข้าง อดไม่ได้ที่ยกมือลูบไปที่ศีรษะของเด็กๆ

วารุณีย่อตัวลง แล้วกำชับอย่างจริงจังไปว่า “อารัณ ไอริณ ต้องเชื่อฟังคุณอานัทธี อย่าดื้อนะรู้ไหม ？”

“ รู้แล้วครับ/ค่ะหม่ามี๊”เด็กทั้งสองตอบรับอย่างเชื่อฟัง

วารุณียกยิ้ม แล้วลุกขึ้น จากนั้นก็มองดูนัทธีพาตัวเด็กๆออกไป

พวกเขาไปได้ไม่นาน วารุณีก็เก็บกวาดทำความสะอาดห้องอยู่สักพัก จากนั้นก็สะพายกระเป๋าแล้วออกจากห้องไป ไปที่สมาคมเพื่อเข้าร่วมการแข่งขัน

วันนี้เป็นการแข่งรอบรองชนะเลิศ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด

ในตอนที่วารุณีมาถึง ผู้เข้าแข่งขันก็มากันพร้อมแล้ว

เธอเดินเข้าไปในหอประชุม ก็เห็นพิชญาที่กำลังคุยกับคนอื่นอยู่

พิชญาเองก็เห็นเธอแล้วเช่นกัน แค่นเสียงหึจากลำคอ “คนบางคนก็ช่างถือดี ยังเป็นแค่ที่สองเท่านั้น แต่กลับมาทีหลังคนอื่นตลอด คนที่เขาไม่รู้ คงคิดว่าเธอเป็นที่หนึ่ง ”

วารุณีจะไม่รู้ได้ยังไงว่าพิชญากำลังพูดกระแหนะกระแหนเธออยู่ เธอไม่ได้โกรธ ยกยิ้มให้แล้วเดินผ่านเลยไป “ ผู้จัดการพิชญา ดูแล้วคุณคงจะไม่ได้ปวดท้องแล้วนี่ ปากคอเราะร้ายได้ขนาดนี้”

“ธุระกงการอะไรของเธอ ！”พิชญาขมวดคิ้ว

วารุณีมองไปที่เธอ “ฉันก็เป็นห่วงเธอนะซิ ตอนนี้เห็นผู้จัดการพิชญาหายป่วยแล้ว ก็ต้องดีใจมาก เออนี่ผู้จัดการพิชญา เมื่อวานคุณไม่ได้พูดถึงแนวความคิดในการออกแบบนี้ ตอนนี้ช่วยบอกพวกเราหน่อยได้ไหม ฉันตั้งตารอฟังตั้งแต่เมื่อวานเลยนะ ”

“ใช่ คุณพิชญา บอกหน่อยซิ คุณออกแบบชุดงานราชพิธีที่อลังการแบบนี้ได้ยังไง ? ”นักออกแบบอีกสองคนไม่เข้าใจนัยแฝง จึงคล้อยตามไปด้วย

“จะให้พูดอะไร เวลาแข่งใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว ช่วยสงบสติอารมณ์กันหน่อยจะได้หรือเปล่า หากมันส่งผลเสียกับการแสดงความสามารถของฉัน ใครจะรับผิดชอบ ?” พิชญากักเก็บความกระวนกระวายในใจ แล้วแอบชำเลืองมองไปที่วารุณีแวบหนึ่ง พูดตำหนิออกไปอย่างเหลือทน