พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 193

“พวกเขาเคยออกแบบให้แล้ว แต่ทางบริษัทเกมไม่ค่อยพอใจเท่าไร”นัทธีขยี้หัวคิ้วไปมาแล้วตอบออกไป

วารุณีเม้มริมฝีปาก“แล้วผลงานการออกแบบของฉัน เขาจะพอใจเหรอคะ ? ”

นัทธีเชิดหน้าขึ้น “เมื่อกี้ผลแคปรูปหน้าจอการถ่ายทอดสดให้เขาดู พวกเขายอมรับผลงานของคุณ”

“งั้นเหรอคะ เข้าใจแล้ว ”วารุณีพยักหน้า

นัทธีมองไปที่เธอ“งั้นก็แสดงว่า คุณรับงานนี้แล้ว ？”

วารุณีตอบอืมกลับมาคำหนึ่ง แล้วหัวเราะ “ส่งมาให้ถึงมือขนาดนี้ ทำไมจะไม่รับละคะ ？”

นัทธียกยิ้มตาม“ดี งั้นรอคุณแข่งจบ ผมจะให้มารุตเอาตัวละครในเกมที่เหลือให้คุณ รวมถึงสัญญาด้วย วางใจได้ เรื่องเงินไม่ให้คุณขาดทุนแน่นอน ”

“ฉันเชื่อประธานนัทธีค่ะ”วารุณีขยี้ไปที่ผมของเด็กทั้งสองคน

คำว่าเชื่อของเธอ ทำให้นัทธีอารมณ์ดีขึ้นมา ปมคิ้วที่ขมวดอยู่ก็คลายลง

หลังจากนั้น เขาเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ เอี่ยวตัวแล้วหยิบถุงที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาแล้วยื่นให้เธอ

“นี่มัน......”วารุณีมองถุงที่อยู่ตรงหน้าอย่างสงสัย

นัทธียังไม่ทันได้พูดอะไร ไอริณก็พูดขึ้นมาก่อนว่า“นี่เป็นอาหารกลางวันที่เราห่อมาให้หม่ามี๊ค่ะ ”

“ใช่”นัทธีพยักหน้าให้เล็กน้อย

วารุณีไม่คิดว่าพวกเขาจะซื้ออาหารมาให้เธอด้วย ในใจรู้สึกซาบซึ้ง เปิดถุงออกดู ยกยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ดีจังเลย ฉันหิวอยู่พอดี พวกคุณกินกันหรือยังคะ ？”

เธอมองไปยังชายร่างใหญ่และเด็กตัวเล็กอีกสองคนตรงหน้า

“กินแล้วครับ หลังจากประชุมผู้ปกครองเสร็จ ไอริณก็บ่นหิว จากนั้นคุณอานัทธีก็พาเราไปกินข้าว”อารัณตอบพร้อมกับเตะขาน้อยๆไปมา

ไอริณยู่ปากอย่างไม่พอใจ “อะไรกัน ตอนนั้นพี่อารัณก็บ่นหิว ทำไมต้องพูดชื่อหนูคนเดียวด้วย”

“โอเคพอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้วทั้งสองคน”เมื่อเห็นเด็กน้อยทั้งสองคนเริ่มถกเถียงกัน มุมปากของวารุณีก็กระตุก รีบห้ามทันที

หลังจากที่เด็กทั้งสองจ้องมองกัน ก็ส่งเสียงฮึดฮัดออกมา จากนั้นก็หันหน้าไปคนละทาง ปิดปากแล้วเงียบลงทันที

นัทธีเลิกคิ้วขึ้น แล้วมองไปที่เด็กทั้งสองอย่างสงสัย “พวกเขาสองคน ปรกติก็ขัดแย้งกันแบบนี้เหรอ ？”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเด็กทั้งสองคนถกเถียงกัน

“ไม่ถึงกับขัดแย้ง ก็เหมือนกับเมื่อกี้ที่ต่อปากต่อคำกันนิดหน่อย เด็กน้อย เป็นเรื่องปรกติ เถียงกันได้อยู่แป๊บเดียว เดี๋ยวก็ดีกัน เชื่อเถอะค่ะ”วารุณีนำกล่องอาหารที่อยู่ในถุงวางลงบนตัก ตอบออกไปอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร

นัทธีพยักหน้ารับเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าเข้าใจแล้ว

วารุณีเปิดกล่องอาหาร มองดูกล่องอาหารเต็มไปด้วยของกินสารพัด หรี่ตาลง “นี่คืออาหารของJazz Loungeใช่หรือเปล่าคะ？”

“ใช่ อาหารที่นั่นไม่เลว กับข้าวก็หลากหลาย เด็กทั้งสองคนชอบมาก ”นัทธีวางมือไปบนที่นั่ง

วารุณีเหลือบมองไปที่เด็กทั้งสองคน

อาหารที่Jazz Lounge ค่อนข้างมีชื่อเสียงไปทั่วโลก เด็กทั้งสองคนจะไม่ชอบได้ยังไง

“เออประธานนัทธี ค่าอาหารเท่าไรค่ะ ฉันคืนให้คุณ ?”

พูดจบ วารุณีก็หยิบกระเป๋าออกมา

จากนั้นสีหน้าของนัทธีก็มืดมน “ไม่ต้องหรอก แค่อาหารมื้อเดียว ”

นี่เธอไม่อยากจะเป็นหนี้เขาขนาดนั้นเชียวเหรอ ！

เมื่อได้ฟังน้ำเสียงที่ไม่พอใจของชายหนุ่ม มือที่กำลังหยิบกระเป๋าของวารุณีก็ชะงัก เงยหน้าขึ้น มองไปยังใบหน้าที่มืดมนอันหล่อเหลา เธอเข้าใจบางอย่างได้ในทันที

สำหรับนัทธีแล้ว แค่ค่าอาหารมื้อเดียวมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ท่าทีร้อนรนที่จะคืนเงินของเธอนั้น เหมือนกับการไม่ไว้หน้าเขา

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ วารุณีก็ล้มเลิกความคิดที่จะคืนเงินให้เขา เอากระเป๋าเก็บไว้อย่างเดิม“ก็ได้ค่ะ งั้นก็ขอบคุณประธานนัทธีแล้วที่เลี้ยงข้าวพวกเรา”

เป็นไปตามคาด เธอทำแบบนี้ สีหน้าของนัทธีก็ดูดีขึ้นมา“ไม่เป็นไร รีบกินเถอะ กับข้าวเย็นหมดแล้ว”

เขาหยิบตะเกียบออกมาแล้วยื่นให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ”วารุณียกยิ้มแล้วรับมันมา เริ่มกินข้าวทันที

จังหวะนี้เอง โทรศัพท์มือถือของนัทธีก็ดังขึ้น

เขาขมวดคิ้ว แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาดู เห็นรายชื่อคนที่โทรเข้ามา ไม่ลังเล กดรับสายทันที “นวิยา”