พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 194

“คุณอานัทธีจะไปแล้วเหรอคะ ? ” ไอริณมองไปที่นัทธี อย่างอาลัยอาวรณ์

อารัณไม่ได้พูดอะไร แขนเล็กๆมือกอดอก ท่าทีราวกับผู้ใหญ่

“ใช่จ้า เพื่อนของคุณอานัทธีไม่สบาย คุณอานัทธีจะต้องไปเยี่ยมเธอ”วารุณีลูบไปที่ศีรษะของไอริณ “ไป เราลงจากรถกันเถอะ ”

พูดจบ เธอก็เปิดประตูรถ เพื่อให้เด็กทั้งสองคนลงไป

เด็กทั้งสองต่างก็เชื่อฟัง ลงจากรถไปโดยดี

ในตอนที่วารุณีโน้มตัวลง เตรียมที่จะลงไปจากรถนั้น นัทธีก็คว้าไปที่แขนของเธอ

“มีอะไรเหรอคะประธานนัทธี？”วารุณีหันกลับมามองเขาอย่างงงๆ

นัทธีจ้องมองไปที่ดวงตาของเธอ “ขอโทษ”

วารุณีรู้สึกตกใจ จากนั้นก็ยกยิ้มให้ “ประธานนัทธีจะขอโทษฉันทำไมคะ ? ”

“เพราะผมพาเด็กๆมา การแข่งของคุณก็ยังไม่จบเลย ไม่มีเวลามาดูแลพวกเขาด้วย ผมจะหาคนมาช่วยคุณ”

นัทธีปล่อยแขนเธอ

วารุณีก็เพิ่งจะรู้ตัว ว่าที่เขาพูดคำว่าขอโทษเพราะเรื่องนี้

“ไม่ต้องหรอกค่ะประธานนัทธี”เธอโบกมือให้ “ คุณพาเด็กๆไปประชุมผู้ปกครอง ก็รบกวนคุณมากแล้ว ฉันจะรบกวนคุณต่อไปอีกได้ยังไง ฉันจะขอห้องรับรองกับประธานวรวี แล้วให้พวกเขาพักผ่อนอยู่ในนั้น เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องเป็นห่วง ไปดูคุณนวิยาเถอะค่ะ”

พูดจบ วารุณีก็ลงรถไป หันกลับมาแล้วโบกมือให้กับนัทธี จากนั้นก็ปิดประตูรถให้เขา

ในที่สุดนัทธีก็ขับรถแล่นออกไป

วารุณีจูงมือของเด็กทั้งสองเฝ้ามองดูเขา จนลับตาไป จากนั้นจึงได้พาเด็กๆเดินเข้าไปในอาคารของสมาคม

“หม่ามี๊ คนที่คุณอานัทธีไปเยี่ยม ใช่คุณน้าคนไข้ของพ่อบุญธรรม ที่หม่ามี๊ไม่ให้เราเจอคนนั้นใช่ไหมคะ？”อารัณที่เดินไปด้วย ก็เงยหน้าขึ้นแล้วถามไปด้วย

วารุณีไม่ได้ปฏิเสธ พยักหน้าให้ “ใช่แล้ว”

“คุณอานัทธีกับคุณน้าคนนั้น เป็นอะไรกันครับ？” อารัณกะพริบตาปริบๆ

ไอริณยกมือน้อยๆขึ้น “ไอริณก็อยากรู้เหมือนกันค่ะ”

วารุณีบีบมือเล็กๆของเด็กทั้งสองอย่างจนใจ “เป็นเด็กเป็นเล็กถามอะไรมากมาย นี่ไม่ใช่เรื่องที่พวกเราควรรู้นะ”

“หึ หม่ามี๊ก็พูดแบบนี้ทุกครั้ง” ไอริณยู่ปาก

“ใช่！” อารัณก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

วารุณีปล่อยมือจากเด็กทั้งสอง แล้วจี้ไปที่รักแร้ของพวกเขา “ ว่าไงนะ เจ้าเด็กสองคนนี้กล้าล้อเลียนหม่ามี๊เหรอ”

เด็กทั้งสองคนต่างก็หลบ แล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊ากออกมา

แม่ลูกสามคนเล่นหยอกล้อกันสนุกสนานจนมาถึงที่ห้องทำงานของประธานวรวี

เดิมทีประธานวรวีเองก็พอใจในตัววารุณีอยู่มาก เมื่อทราบในสิ่งที่เธอร้องขอ ก็ให้คนเปิดห้องรับรองให้เธอทันทีอย่างไม่อิดออด

วารุณีเอ่ยพูดขอบคุณประธานวรวีอยู่ซ้ำๆ แล้วจึงพาลูกทั้งสองคนไปที่ห้องรับรอง

หลังจากที่ทานข้าวในห้องรับรองเสร็จ ก็เล่นเป็นเพื่อนลูกอยู่สักพัก เมื่อเห็นว่าเวลาการแข่งขันใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว หลังจากที่วารุณีได้สั่งกำชับเด็กทั้งสองคนว่าห้ามเดินเพ่นพ่าน จึงได้ออกไปจากห้องรับรองอย่างสบายใจ แล้วเดินไปที่ห้องประชุม

แต่ในระหว่างทาง ก็ถูกหนึ่งในคนกลุ่มหนึ่งเรียกเอาไว้ “แม่หนูวารุณี”

“คุณปู่วัชระ”วารุณีหยุดเดิน แล้วมองไปยังกลุ่มคนของนายท่านวัชระ

นายท่านวัชระหันหน้าไปคุยอะไรบางอย่างกับคนข้างๆ คนพวกนั้นก็พยักหน้ารับ จากนั้นก็มองมาที่วารุณี แล้วเดินจากไป

นายท่านวัชระถือไม้เท้าแล้วเดินมาหยุดลงตรงหน้าของวารุณี

วารุณีเอียงคอแล้วเอ่ยถามไปด้วยความสงสัย “คุณปู่วัชระ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ ? แล้วคนเมื่อครู่เหล่านั้น ......”

“หนูมากับฉัน”นายท่านวัชระไม่ได้ตอบคำถามเธอ แต่กวักมือเรียกให้เธอเดินตามเขา