พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 210

นัทธีที่กำลังจะผลักประตูก็หยุดทันที ดวงตาของเขาหรี่ลงอย่างอันตราย

มารุตที่ตามมาทีหลังไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นเขายืนอยู่ตรงประตูโดยไม่ขยับ ก็สงสัยอย่างมาก “ท่านประธาน มารับหนูไอริณไม่ใช่หรอ ทำไมไม่เข้าไปล่ะ?”

นัทธีไม่ได้ตอบ ยกมือท่าทางให้เงียบๆ

มารุตพยักหน้า และหุบปาก จากนั้นก็ฟังเสียงร้องไห้ของไอริณที่ดังมาจากข้างในห้อง และเสียงพูดของเด็กอีกคนหนึ่ง “เราไม่ได้พูดไปเรื่อยนะ เธอน่ะไม่มีพ่อ คุณน้าบอกแล้ว คนที่ไม่มีพ่อเขาก็เรียกลูกที่ไม่มีพ่อทั้งนั้น เธอมันลูกที่ไม่มีพ่อ”

น้ำเสียงของเด็กคนนี้ยังเด็กมาก ฟังแล้วน่ารักมาก แต่คำพูดที่พูดออกมา มันโหดร้ายมาก ทำให้คนกลัวจนตัวสั่น

มารุตอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น สีหน้าหนักใจขึ้นมาทันที “ท่านประธาน ไอริณถูกรังแกแล้ว”

“ผมรู้แล้ว” มือของนัทธีที่ล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง ก็กำแน่นทันที น้ำเสียงเย็นดั่งน้ำแข็ง

เขาชอบเด็กน้อยคนนี้มาก ตอนนี้เขาเห็นเด็กน้อยถูกรังแก ในใจนั้นลุกไปด้วยไฟโกรธ

“ฉันไม่ใช่ลูกไม่มีพ่อ เธอน่ะแหละที่ไม่มีพ่อ ฉันมีพ่อ สองวันก่อนพ่อฉันยังมาประชุมผู้ปกครองอยู่เลย ฉันมีพ่อ!” ไอ้ริณที่ถูกว่าเป็นลูกที่ไม่มีพ่อ สภาพจิตนั้นแย่มาก เสียงร้องไห้ยิ่งอยู่ยิ่งดังขึ้น

เด็กอ้วนที่อยู่ตรงหน้าเธอสองสามคน เมื่อเห็นเธอร้องไห้หนัก กลับหัวเราะเสียงดัง

“คนนั้นไม่ใช่พ่อของเธอสักหน่อย คุณน้าบอกว่า คุณที่มาประชุมผู้ปกครอง คือประธานบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป ประธานบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปไม่มีลูก ดังนั้นเธอไม่ใช่ลูกของเขา และแม่เธอก็เป็นผู้หญิงที่ไม่ดี ชอบแย่งผู้ชายของคนอื่น เธอเป็นคนไม่ดีที่เกิดจากผู้หญิงที่ไม่ดี!”

“อ้อ อ้อ คนไม่ดี คนไม่ดี!”

เด็กอ้วนสองสามคนปรบมือล้อเธอ

“เธอสิคนไม่ดี ฮืมๆๆ.............” ไอริณโกรธจนหน้าแดงไปหมดแล้ว กำหมัดแน่นกำลังจะไปสู้กับพวกเขา

ในเวลานี้นัทธีจึงได้ถีบประตูเข้าไป ป้างดังขึ้นมาหนึ่งที ประตูกระเด็นไปชนกำแพง ชนจนแกว่งไปมาหลายที

เด็กๆที่อยู่ข้างในต่างก็ตกใจ

โดยเฉพาะไอริณ ตกใจกลัวจนสะอึก แต่เมื่อมองเห็นอย่างชัดเจนว่าคนที่เข้ามาคือนัทธี ก็เบ้ปากเหมือนจะร้องไห้ วิ่งเข้าไปกอดเขา “พ่อ........คะ”

นัทธีเก็บสีหน้าที่มืดมนของเขา นั่งลงแล้วอุ้มเธอขึ้นมา ใช้หัวแม่โป้งเช็ดน้ำตาให้เธอ พูดอย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไรแล้วนะ พ่ออยู่นี่แล้ว”

คำว่าพ่อคำนี้ ทำให้ความคับข้องใจของไอริณปะทุออกมาทั้งหมด กอดคอของเขาเอาไว้ ฮืม......ร้องไห้ทันที

ในขณะที่ร้องไห้ ก็สะอึกไปด้วย หยุดไม่ได้เลย ทำให้นัทธีสงสารเธออย่างจับใจ

เขาลูบหลังของไอริณเบาๆ พลางปลอบเธอ พลางสั่งการมารุตด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “นายไปตามคุณครูมา!”

“ครับ!” มารุตพยักหน้ารับ แล้วก็ไปจัดการทันที

หลังจากที่เขาไปแล้ว นัทธีก็อุ้มไอริณเดินไปตรงหน้าของพวกเด็กอ้วน

เดิมทีเด็กอ้วนพวกนี้ก็ตกใจจากการที่เขาถีบประตูอยู่แล้ว ตอนนี้ยังต้องมาเผชิญกับสีหน้าที่มืดมนอีก และไอเย็นที่แผ่กระจายออกมาจากตัวเขา ยิ่งทำให้เด็กๆถอยหลังทันที มีสองคนถึงขนาดร้องไห้ ตะโกนร้องเรียกหาแม่

นัทธีถูกเสียงร้องของเด็กอ้วนพวกนี้ทำให้ปวดหัว เม้มริมฝีปากแล้วตะคอก “หุบปาก!”

เด็กอ้วนพวกนี้ก็หุบปากไปในทันที ไม่กล้าร้องอีก

พอดีเวลานี้เสียงร้องไห้ของไอริณก็เบาลงแล้ว นัทธีจึงปล่อยเธอลงมา เปลี่ยนเป็นจูงมือเธอแทน “ไอริณ บอกพ่อซิ เมื่อกี้ใครเป็นคนรังแกหนู?”

“คนนี้ค่ะ!” นิ้วมือเล็กๆของไอริณชี้ไปหนึ่งในกลุ่มคนอ้วน คนที่อ้วนที่สุด พูดอย่างโกรธเคือง “พ่อคะ คนนี้ค่ะที่รังแกหนู เขาบอกว่าหนูไม่มีพ่อ เป็นลูกที่ไม่มีพ่อ”

นัทธีรีบหันไปมองเด็กอ้วนคนนั้น พลังที่อยู่รอบตัว ก็ได้พุ่งไปหาเด็กอ้วนคนนั้น “พูดมา ทำไมถึงรังแกลูกสาวของอา!”