พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 211

ได้ยินคำนี้ รอยยิ้มที่ใบหน้าวารุณีก็ชะงักไปทันที

อารัณก็ละสายตาลงอย่างเศร้าสลด

วารุณีก้มหน้าลงมองลูกสาวที่ร้องไห้เสียใจก่อน แล้วจึงมองนัทธีที่มีสายตาซับซ้อนอยู่ด้านนอกประตูอีกครั้ง ถามด้วยลำคอที่แห้งเล็กน้อย“ประธานนัทธี เกิดอะไรขึ้นกับไอริณใช่ไหมคะ？”

นัทธีพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ปิดบังเธอ พูดทุกอย่างที่เกิดขึ้นในโรงเรียนอนุบาลออกมาหมด

วารุณีฟังจบ ก็โกรธจนตัวสั่น

เธอนั่งยองตัวลงไป โอบไอริณกับอารัณมาไว้ในอ้อมแขนแน่นๆ แล้วก็พูดอย่างรู้สึกผิดและเสียใจว่า：“ลูกรัก อย่าเอาคำพูดพวกนี้มาใส่ใจเลย พวกลูกไม่ใช่เด็กที่ไม่มีพ่อไม่มีแม่ พวกลูกก็มีพ่อนะ”

“งั้นพ่อของพวกเราอยู่ไหนคะ？ทำไมถึงไม่เอาพวกเราล่ะ！”ไอริณเงยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาขึ้นมาแล้วถาม

นัทธีก็มองไปที่วารุณี อยากรู้คำตอบ

แม้แต่อารัณก็มองวารุณีไม่ไปไหน

ถึงหม่ามี๊จะเคยบอกว่า พ่อแท้ๆของเขากับไอริณจะมีครอบครัวใหม่ในวันข้างหน้า เขาก็เคยรับปากหม่ามี๊แล้วว่าจะไม่รู้จักพ่อ แต่ว่าเขาไม่เคยล้มเลิกความคิดเลย อยากรู้ว่าพ่อคือใคร และอยู่ที่ไหน

เพราะว่าเขาอยากรู้ว่า ทำไมพ่อต้องทิ้งหม่ามี๊ไปด้วย！

เผชิญหน้ากับสายตาที่เฝ้ารอของลูกชายและลูกสาว วารุณีก็อ้าปากออกมา ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี ได้แต่ลูบหัวของไอริณอย่างเสียใจ“หม่ามี๊ก็ไม่รู้”

โกหก！

นัทธีหรี่ตาลง มองออกทันทีว่าเธอไม่ได้พูดความจริง

ไอริณร้องไห้อีกครั้ง มือเล็กๆสองข้างจับคอเสื้อของวารุณีไว้แน่น ซุกหน้าไปในอ้อมแขนของเธอ ร้องไห้เสียงดัง“ฮือฮือฮือ หนูจะเอาพ่อ......หนูจะเอาพ่อ！”

ได้ยินเสียงร้องไห้เสียใจของลูกสาว หัวใจของวารุณีก็เหมือนกับถูกใครดึง เจ็บสุดๆ

ตอนนี้เอง อารัณก็บีบมือเล็กๆ มองวารุณีด้วยสายตานิ่งๆ“หม่ามี๊ หม่ามี๊รู้ไหมทำไมไอริณอยากเจอพ่อขนาดนี้？”

ริมฝีปากแดงๆของวารุณีขยับเล็กน้อย กำลังจะตอบ

อารัณก็แย่งตอบไปก่อนว่า：“เพราะว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว ที่ไอริณได้ยินเพื่อนคนอื่นๆบอกว่าพวกเราไม่มีพ่อ”

“อะไรนะ？”สีหน้าวารุณีเปลี่ยนไปอย่างมาก ดวงตาเบิกโตขึ้นมา

รูม่านตานัทธีสั่นคลอนเล็กน้อย ริมฝีปากบางๆเม้มขึ้นมา

อารัณตบหลังของไอริณเบาๆ“ตอนอยู่ต่างประเทศ เพื่อนคนอื่นๆต่างมีพ่อแม่มารับส่ง พวกเราไม่มี เพื่อนคนอื่นๆต่างอวดว่าพ่อของพวกเขาพาพวกเขาไปเที่ยวที่ไหนบ้าง แต่พวกเราไม่มี ดังนั้นเพื่อนพวกนั้นก็เลยบอกว่าพวกเราไม่มีพ่อ”

ร่างของวารุณีสั่น เกือบจะเป็นลมล้มไป

นัทธีเดินไปด้านหลังเธอ ยื่นมือประคองเธอไว้ จึงไม่ทำให้เธอล้มลงไปจริงๆ

“ทำไมพวกนี้ พวกหนูไม่เคยบอกหม่ามี๊พวกหนูเลยล่ะ？”นัทธีมองอารัณแล้วถาม

คำถามนี้ ก็เป็นสิ่งที่วารุณีอยากรู้ เธอดึงมือของอารัณไว้“ใช่อารัณ ทำไมพวกลูกไม่บอกหม่ามี๊？”

อารัณก้มหน้าเล็กๆลง“เพราะว่าหม่ามี๊เลี้ยงพวกเราจนโตก็เหนื่อยมากแล้ว พวกเราไม่อยากให้หม่ามี๊รู้สึกเสียใจเพราะพวกเราอีก”

พอได้ยินเช่นนั้น วารุณีก็ไม่ได้รู้สึกดีใจกับความรู้เรื่องของลูกทั้งสองคน กลับรู้สึกถึงความละอายใจอยู่ลึกๆ

ที่แท้ ตอนที่เธอไม่รู้ว่า ลูกทั้งสองคนของเธอ ถูกรังแกแบบนี้ พวกเขาก็อดทนไม่ยอมพูดเพื่อเธอ

ถ้าไม่ใช่ครั้งนี้ คำที่เด็กพวกนั้นพูด รุนแรงกว่าเมื่อก่อนที่เด็กพวกนั้นพูดตอนอยู่ต่างประเทศ แล้วไอริณทนไม่ไหว ร้องไห้จะเอาพ่อ บางทีตอนนี้เธอก็ยังคงไม่รู้เรื่องที่ลูกทั้งสองคนถูกรังแก

นึกถึงตรงนี้ วารุณีก็โทษตัวเองอย่างมาก ลูกหัวของลูกทั้งสองคน ขอโทษไม่หยุด“ขอโทษนะลูกรัก ขอโทษ......”

เด็กทั้งสองคนได้ยินคำขอโทษของเธอ ความน้อยใจข้างในใจ ก็ระบายออกมาทันที ร้องไห้ออกมาทั้งคู่